Ο Ολυμπιακός με το Λεμονή έμαθε τις πραγματικές του δυνάμεις. Έδειξε πως μπορεί τουλάχιστον να διαλέξει τον τρόπο με τον οποίο θα χάνει, όταν η ήττα είναι αναπόφευκτη.
Το πρώτο πράγμα που δήλωσε ο Λεμονής μετά το τέλος του αγώνα, ήταν πως δεν πίστεψε ότι το ρόστερ της ομάδας είναι χαμηλού επιπέδου η ελλιπές. Αυτό σημαίνει ότι στις δύο προπονήσεις που έκανε πριν το ματς σκέφτηκε λογικά τα εξής: Για ποιο λόγο ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να νικήσει την Τρίπολη; Για ποιό λόγο έφαγε 3 γκολ απ΄την ΑΕΚ σε 25′; Γιατί διαλύθηκε απ΄τη Σπόρτινγκ;
Οι απαντήσεις έρχονται γρήγορα στο μυαλό. Στο ποδόσφαιρο όταν δε χρησιμοποιείς τους παίκτες στις θέσεις που αποδίδουν καλύτερα το πληρώνεις. Το παράδειγμα είναι ο Ρομαό τον οποίο στερήθηκε το κέντρο του Ολυμπιακού επειδή στην άμυνα ήταν τραυματίες ο Βούκοβιτς, ο Μποτία και έφυγε τελευταία στιγμή ο Ρέτσος. Τρία γκολ και τρία δοκάρια απ΄τη Σπόρτινγκ, άλλα 3 γκολ απ΄την ΑΕΚ.
Το ίδιο ακριβώς λάθος είχε κάνει ο Νιόπλιας πριν 7 χρόνια με τον Παναθηναικό στο Τσάμπιονς Λιγκ. Τότε στην 1η αγωνιστική με την Κοπεγχάγη δεν εμπιστεύθηκε τον Μπουμσόνγκ και γύρισε κεντρικό αμυντικό το Ζιλμπέρτο Σίλβα. Ο ΠΑΟ εκτέθηκε, έχασε 0-2 και από τότε άρχισε να πέφτει στην Ευρώπη.
Η δεύτερη απάντηση, είναι ότι δε πρέπει να παίζουν οι παίκτες που είναι φανερά ντεφορμέ. Ποιοι έπαιζαν όταν στον Πειραιά αλώνιζαν απο Λουζιτανοί μέχρι και Αρκάδες ;
Στο κέντρο έπαιζε ο αργός Ζιλέ με αποτέλεσμα ο Οτζίτζα να τρέχει και να μη φτάνει. Πιο μπροστά ο Φορτούνης, ο Καρσελά, ο Μάριν και ο Τζούρτζεβιτς. Με την ΑΕΚ προστέθηκαν οι Ταχτσίδης, Ελαμπντελαουί. Μαντέψτε. Κανείς απ’ αυτούς δεν ξεκίνησε με τη Γιουβέντους.
Ο Πάρντο και ο Σεμπά δεν είχαν παίξει σε αυτούς τους αγώνες παρά λίγα λεπτά ο καθένας. Απο την άλλη ο Εμενίκε ήταν ο μοναδικός λόγος που η Τρίπολη δεν πήρε αποτέλεσμα και στο κύπελλο. Ο Λεμονής λοιπόν παρέταξε στο Τορίνο την πιο φορμαρισμένη του 11άδα. Ένα 4-3-3 στα χαρτιά, 4-5-1 στην πραγματικότητα. Ο Ζντιέλαρ ήταν μπροστά απο τους αμυντικούς και ο Ρομαό με τον Οτζίτζα κεντρικοί μέσοι. Οι τρεις τους κινούνταν μαζί σαν τριγωνάκι και πίεζαν τη Γιούβε μήπως και κλέψουν τη μπάλα.
Ο Πάρντο και ο Σεμπά γύριζαν μέχρι την άμυνα για να μην επιτρέψουν στα μπακ της Γιούβε να ανέβουν και να συμμετέχουν στο passing game. Το κέντρο της Γιούβε με τον άπειρο Μπετανκούρ αντί του Πιάνιτς και του Κεντίρα, εγκλωβίστηκε. Αποτέλεσμα οι μακρινές μπαλιές που δεν απείλησαν τους ερυθρόλευκους. Μετά το 30′ η Γιουβέντους άρχισε να κάνει ευκαιρίες για ένα απλό λόγο.
Από αριστερά ο Ντάγκλας Κόστα κατάλαβε οτι ο Φιγκέιρας δεν αποτελούσε φόβητρο. Τον πέρναγε συνέχεια και έβγαζε σέντρες που κατέληγαν σε κεφαλιές και σουτ που έπιανε ο Προτό. Στο 2ο ημίχρονο το κατάλαβε και από δεξιά ο Κουαδράδο με τον Κούτρη. Όταν ο Πάρντο και ο Σεμπά δεν άντεχαν να δίνουν βοήθειες τότε ελευθερώθηκαν και τα μπακ της Γιούβε.
Η ποιότητα της Γιούβε είναι πολύ ανώτερη του Ολυμπιακού για αυτούς του απλούς λόγους. Ο Φιγκέιρας και ο Κούτρης δεν είναι Καρβαχάλ και Μαρσέλο, ούτε ο Σεμπά είναι Μόντριτς. Τι έγινε λοιπόν στο 1ο γκολ. Ο Μπετανκούρ έβαλε πλάτη το Ρομάο και πάσαρε με ανάποδη φορά στον Άλεξ Σάντρο που είχε ξεφύγει εντελώς απ΄τον Σεμπά. Εκείνος έβγαλε την ασίστ στον Ιγκουαίν για το 1-0.
Έπειτα λοιπόν ο Λεμονής διάλεξε το σκορ με το οποίο θα έχανε γιατί αυτό κάνουν τουλάχιστον οι ομάδες που ξέρουν τι θέλουν. Θα μπορούσε να μην αλλάξει τίποτα και να χάσει 1-0. Διάλεξε να ανεβάσει την ομάδα μήπως και μια στο εκατομμύριο ισοφαρίσει και να ρισκάρει να δεχτεί 2ο γκολ. Κέρδισε κάποια κόρνερ και πλάγια. Μάταιος κόπος, αλλά κόπος. Το σύστημα χάλασε, η άμυνα διασπάστηκε. Το 2ο γκολ ήρθε με τον Ιγκουαΐν οργανωτή στην αντεπίθεση. Ο Ντιμπάλα βρήκε για 1η φορά χώρο για σούτ και τελικά σκόραρε ο Κροάτης αντ’ αυτού.
Ο Ολυμπιακός είναι σχεδόν αδύνατον να αποφύγει την τελευταία θέση. Αυτό διότι και οι τρεις αντίπαλοι είναι φανερά καλύτεροι του. Είναι όμως δυνατόν να αποκλειστεί με αξιοπρέπεια ως κανονική ομάδα παίζοντας όσο μπορεί και όχι κλοτσοπατινάδα όπως συνέβαινε με το Χάσι.
