ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Σε γυναίκες τα βασικά βραβεία του φεστιβάλ με την ταινία «Ο κλεμμένος πλανήτης μου» να κερδίζει το Χρυσό Αλέξανδρο
Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
Στην ιρανική ταινία «Ο κλεμμένος πλανήτης μου» των Βάλερι Κοντάκου και Ρέιτσελ Ρέα Τζόουνς απονεμήθηκε ο Χρυσός Αλέξανδρος καλύτερης ταινίας του Διεθνούς Διαγωνιστικού Τμήματος του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης, που καταπιάνεται με τον αγώνα των γυναικών του Ιράν για ισότητα και δικαιοσύνη.
Ταινία που κέρδισε και ένα δεύτερο βραβείο, εκείνο που απονέμει επιτροπή κριτικών, μελών της FIPRESCI, της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου. Με τον Αργυρό Αλέξανδρο να απονέμεται στην ταινία «Δάσος» της Λίντια Ντούντα, που παρουσιάζει μια «άλλη» πιο προσωπική και ανθρώπινη ματιά πάνω στο μεταναστευτικό. Βραβεία με σκηνοθέτριες γυναίκες γύρω από ταινίες για τους αγώνες γυναικών.
Στο πνεύμα αυτό κινήθηκε και η ειδική μνεία στην ταινία, «Αδέσποτα κορμιά» της Ελίνα Ψύκου, καθώς και ο Αργυρός Αλέξανδρος στην Καμίλα Μάγκιντ για την ταινία της «Δράκοι εναντίον δαιμόνων» και Χρυσός Αλέξανδρος στην ταινία «Ρέες» (στο τμήμα Film Forward) της Λόλας Αρίας -ταινία που κέρδισε και το βραβείο Mermaid – με τον Αργυρό Αλέξανδρο να απονέμεται στο ντοκιμαντέρ «Γραμμές επιθυμίας» του Τζουλς Ρόσκαμ. Έχει δίκη μνεία να γίνεται στην ταινία «Λεσβία» της Τζέλης Χατζηδημητρίου.
Στην ταινία «Tack» της Βάνιας Τέρνερ η επιτροπή της FIPRESCI απένειμε το βραβείο καλύτερου ελληνικού ντοκιμαντέρ (που κέρδισε και το βραβείο WIFT GR), ενώ η επιτροπή κριτικών της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου απένειμε το βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ στην ταινία «Πανελλήνιον» των Σπύρου Μαντζαβίνου και Κώστα Αντάραχα.
Η υπόθεση Λούι Σι Κέι
Μέχρι πού βάζεις τό όριο διερωτάται στο «Sorry/Not Sorry» που σκηνοθέτησαν η Κάρολαϊν Σου και η Κάρα Μόνες, με αφορμή τις κατηγορίες πέντε γυναικών ενάντια στον διάσημο stand up κωμικό Λούι Σι Κέι, για σεξουαλική παρενόχληση, σε ένα από τα πολύ ενδιαφέροντα ντοκιμαντέρ που είδαμε τις τελευταίες μέρες του φεστιβάλ.
Το 1917, σύμφωνα με άρθρο που δημοσίευσαν οι Τάιμς της Νέας Υόρκης, πέντε γυναίκες, ανάμεσα τους και συνεργάτιδες του Λούι, τον κατηγόρησαν ότι, αφού τις κάλεσε στο διαμέρισμά του, γθύθηκε και αυνανίστηκε μπροστά τους. Αποτέλεσμα ήταν, για ένα διάστημα, ο αμφιλεγόμενος κωμικός να βρεθεί χωρίς δουλειά ενώ ακυρώθηκε η προβολή της ταινίας στην οποία πρωταγωνιστούσε.
Το ενδιαφέρον είναι πως, στη συνέχεια, ο Λούι παραδέχτηκε ντροπιασμένος την κατηγορία τονίζοντας σε επιστολή του που δημοσίευσαν οι Τάιμς: «Έχω αρκετές τύψεις για τις πράξεις μου. Και προσπάθησα να μάθω από αυτές. Και να ξεφύγω από αυτές. Τώρα γνωρίζω την έκταση των επιπτώσεων των πράξεών μου…Εύχομαι να είχα αντιδράσει στον θαυμασμό τους με το να ήμουν ένα καλό παράδειγμα για εκείνες ως άνδρας, και να τις καθοδηγούσα ως κωμικός, γιατί κι εγώ ο ίδιος θαύμαζα την δουλειά τους. Το πιο δύσκολο πράγμα για να μετανιώσει κάποιος είναι όταν έχεις κάνει κάτι για να πληγώσεις κάποιον. Και με δυσκολία μπορώ να κατανοήσω πόσο πολύ έχουν πληγωθεί αυτές οι γυναίκες».
Στην ταινία τρεις από τις γυναίκες αυτές μιλούν και σχολιάζουν την αηδιαστική, τουλάχιστο, αυτή πράξη του Λούι, έστω κι αν αυτός, αυνανίστηκε μπροστά τους αφού πρώτα τους ζήτησε την άδεια τους. Μια, μάλιστα, από τις πέντε γυναίκες, σημείωσε πως ο αυνανισμός έγινε ενώ η ίδια μιλούσε από μακριά στο τηλέφωνο με τον Λούι – γεγονός που μετά εκμεταλλεύτηκε άλλος στάνταπ κωμικός για να ρωτήσει, γιατί δεν έκλεινε το τηλέφωνο;».
Καυστικός, δηλωμένος εχθρός της πολιτικής ορθότητας, ο Λούι επέστρεψε ξαφνικά μετά την κατηγορία εναντίον του, δέκα περίπου μήνες αργότερα, στο κλαμπ στο οποίο εμφανιζόταν πριν, χρησιμοποιώντας τα τυπικά του θέματα, όπως ο ρατσισμός και τα πορμπουάρ στις σερβιτόρες, με το κοινό να τον χειροκροτεί όρθιο για ώρα, ανοίγοντας του το δρόμο για μια δεύτερη ευκαιρία και μια νέα καριέρα με αυτοκριτικό συχνά χιούμορ, αλλά και την ίδια καυστικότητα που τον χαρακτήριζε και στο παρελθόν.
Επιστροφή που για τις τρεις γυναίκες που σχολιάζουν την όλη υπόθεση στο ντοκιμαντέρ να θεωρούν πως ήταν ανεπίτρεπτη και πως αυτό που έγινε είναι να βραβευτεί κατά κάποιο τρόπο ο κωμικός ενώ αυτές να μετατραπούν σε θύματα. Άποψη που δεν συμμερίζονται άλλοι, μαζί και ο Νόαμ Ντόρναν, ο ιδιοκτήτης του Comedy Cellar, όπου ο Λούι έδινε παραστάσεις τα τελευταία δέκα χρόνια, ο οποίος τόνισε πως ο κωμικός είχε το δικαίωμα για μια δεύτερη ευκαιρία. Αυτή την ευκαιρία του την έδωσε και η επιτροπή των βραβείων Grammy που το 2022 του απένειμε το βραβείο Grammy καλύτερου Κωμικού Άλμπουμ. Με έναν άλλο κωμικό να θέτει το ερώτημα «μέχρι πού βάζεις το όριο;». Ερώτηση στην οποία και ο ίδιος δεν έχει, όπως τόνισε, απάντηση. Αντίθετα με τις τρεις γυναίκες που σχολίασαν και καταδίκασαν την πράξη του και που πιστεύουν πως όχι μόνο αδικήθηκαν αλλά και πως η ζωή τους διασύρεται από τα μίντια και τους στάνταπ κωμικούς. Ένα πρόβλημα που διχάζει κοινό και εμπλεκόμενους και που η ταινία αφήνει το θεατή να βγάλει το δικό του συμπέρασμα.
