Ο Λευτέρης Παπακώστας σκηνοθετεί ένα από τα πρώτα έργα του σημαντικού καλλιτέχνη και συγγραφέα, Τσιμάρα Τζανάτου, που έφυγε το 2022 από τη ζωή.
Ο λόγος για το «Μαζί Ποτέ: Αιτία υπάρχει…για ό,τι δεν πάει καλά», ένα κείμενο εμπνευσμένο από την ταινία του Φατίχ Ακίν, σε ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο από το φιλμ. Η πρεμιέρα έγινε την Πέμπτη 29 Φεβρουαρίου στο Bios.
Εμείς, μιλήσαμε με τον Γιώργο Τριανταφύλλου, που παίζει σ’ αυτή την ιδιαίτερη dance-club παράσταση-show, για να πάρουμε μια πρώτη γεύση για όλα όσα θα δούμε. Ηθοποιός και σκηνοθέτης και ο ίδιος μας μίλησε για τον ρόλο του Νίκου, που ερμηνεύει, για τις δυσκολίες που έχει ένα τέτοιο εγχείρημα, για τις ανθρώπινες σχέσεις αλλά και για την ποίηση του Τσιμάρα Τζανάτου.
«Μαζί Ποτέ: Αιτία υπάρχει…για ό,τι δεν πάει καλά»: πείτε μας δύο λόγια για όλα όσα θα δούμε στη σκηνή του Bioς;
Η σκηνή του Bios, για τις ανάγκες της παράστασης, μεταμορφώνεται σε club κι εμείς μέσα σε αυτό ως θαμώνες, καλούμαστε να αφηγηθούμε μια ιστορία για την ταυτότητα, τα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης, την μοναξιά, την αναζήτηση της αγάπης, ανάμεσα στην επικινδυνότητα, την ψυχική και σωματική φθορά και την τραγικότητα της αναπόφευκτης θνησιμότητας. Με ποιητική γραφή και δομή αρχαίας τραγωδίας, μπλεγμένη με πρωτότυπη trance μουσική, γραμμένη αποκλειστικά για την παράσταση και μια συνθήκη που φέρνει τους θεατές συμμέτοχους σε αυτό που γεννιέται και συμβαίνει ανάμεσα τους.
Ποιος είναι ο δικός σας ρόλος στην παράσταση;
Υποδύομαι το Νίκο, έναν άνθρωπο απελευθερωμένο από κοινωνικές νόρμες, με έντονο ερωτισμό και πάθη που τον γοητεύουν και τον κινούν. Ως Νίκος έχω αποδεχτεί την ταυτότητά μου και τα πιο σκοτεινά μου σημεία. Είμαι κύριος του εαυτού μου μέσα σε αυτόν τον κόσμο που όλα δείχνουν να βρίσκονται στην κόψη της επικινδυνότητας. Ζω την κάθε στιγμή απόλυτα και καθολικά σαν να είναι η τελευταία.
Πριν την επαφή σας με το έργο, γνωρίζατε τα κείμενα του Τσιμάρα Τζανάτου;
Είχα μια εικόνα για τον Τσιμάρα Τζανάτο ως ηθοποιό με αξιοσημείωτη, σημαντική πορεία στο θέατρο και γνώριζα κάποια από τα ποιήματά του. Τολμώ να πω ότι με γοήτευε ως καλλιτέχνης παρότι δεν είχα την τύχη να τον γνωρίζω προσωπικά. Με αφορμή την παράσταση ήρθα ακόμη περισσότερο σε επαφή με τον κόσμο του. Ο «Αχινός» με συγκινεί ιδιαίτερα. Και η ποίησή του είναι τρυπητική. Εμβαθύνει με τέτοιο τρόπο που σε αγγίζει συναισθηματικά και νοητικά, μέσα από την απλότητα και την καθαρότητα των γραμμών της. Αυτή τη γραφή έχουμε την ευλογία να υπηρετούμε και να αφηγούμαστε στο «Μαζί ποτέ».
Διαβάζουμε στο δελτίο Τύπου ότι πρόκειται για ένα έργ: « για την αέναη προσπάθεια των ανθρώπων να συναντηθούν, να συναντηθούν σε ένα βαθύτερο επίπεδο εσωτερικής σύμπνοιας» Γιατί κατά τη γνώμη σας είναι τόσο δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις;
Η δυσκολία των ανθρωπίνων σχέσεων νομίζω έγκειται στην τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και φύσης. Ερχόμαστε στη ζωή χωρίς να το έχουμε ζητήσει, ενδιάμεσα ζούμε και υπάρχουμε, άλλοτε απολαμβάνοντας ή επιβιώνοντας και άλλοτε προσπαθώντας να καταλάβουμε ποιοι είμαστε και τι είμαστε, κουβαλώντας πάνω μας το αναπόφευκτο της θνησιμότητάς μας. Ισορροπούμε ανάμεσα στο «η ζωή είναι ωραία / ή και όχι» και «η ζωή είναι εφήμερη / άρα ίσως μάταιη». Αυτό από μόνο του φέρνει εσωτερικές έστω και ασυνείδητες συγκρούσεις στον καθένα ξεχωριστά με τον εαυτό του και κατά συνέπεια με τον κοινωνικό του περίγυρο.
Η παράσταση θα παρουσιαστεί σε μια συνθήκη club, αυτό είναι μια ερμηνευτική πρόκληση για εσάς;
Ας θυμηθώ λίγο τα νιάτα μου και τις ώρες πτήσεις που έχω κάνει στην Αθηναϊκή Club σκηνή! Πέραν από την πλάκα όμως, θεωρώ πρόκληση την συγκεκριμένη συνθήκη ως άξονα ερμηνευτικής και υποκριτικής προσέγγισης. Δεν υπάρχει απόσταση από το κοινό. Είμαστε εκτεθειμένοι ,με όλη την σημασία της λέξης, καθόλη την διάρκεια της παράστασης. Η δυσκολία στις πρόβες είναι η προσομοίωση της συνθήκης του club χωρίς την ύπαρξη των τεχνικών μέσων που ενισχύουν αυτή την ατμόσφαιρα και φυσικά χωρίς παρουσία κοινού που θα βρίσκεται ανάμεσά μας.
Η σκηνοθετική καθοδήγηση του Λευτέρη Παπακώστα, μας οδηγεί σε μια προσέγγιση που έρχεται να παντρέψει την θεατρική πράξη με ένα δίπολο ρεαλισμού – μεγεθυμένης πραγματικότητας, ενώ το κοινό μπλεγμένο ανάμεσά μας, βρίσκεται εκ των πραγμάτων σε μια δική του ρεαλιστική συνθήκη που παρακολουθεί την μεγεθυμένη αυτή πραγματικότητα να εκτυλίσσεται μπροστά του. Το λες αρκετά απαιτητικό και μια πρόκληση για εμάς που μας ξεβολεύει ευχάριστα και δημιουργικά.
Παράλληλα με το «Μαζί Ποτέ» σκηνοθετείτε και έχετε γράψει το κείμενο για την παράσταση «Μούσια» που ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο 104. Πώς εμπνευστήκατε αυτό το έργο;
Τα «Μούσια» είναι μια μουσική κωμωδία τοποθετημένη χρονικά στην δεκαετία του 90. Οι αναφορές μέσα στην παράσταση, σε ορόσημα που σημάδεψαν μια ολόκληρη γενιά, μαζί με τον βασικό κορμό της ιστορίας που πραγματεύεται τους αδελφικούς δεσμούς και την αναζήτηση ευκαιριών σε προσωπικό επιπέδου ανέλιξης και του έρωτα εκεί που κανείς δεν το περιμένει, αποτέλεσαν την βασική πηγή έμπνευσης του έργου. Θέλουμε οι θεατές να ανοίγουν μαζί μας ένα άλμπουμ παλιών φωτογραφιών και να θυμούνται νοσταλγικά και εκείνοι τις δικές τους ιστορίες. Και νιώθουμε ευγνώμονες που λαμβάνουμε τέτοια απήχηση!
Tο «Μαζί Ποτέ: Αιτία υπάρχει…για ό,τι δεν πάει καλά» του Τσιμάρα Τζανάτου
Ταυτότητα παράστασης:
Σκηνοθεσία: Λευτέρης Παπακώστας
Κουστούμια: Σπύρος Γκέκας
Μουσική: Μάριος Τσάγκαρης
Φωτογραφίες/Φωτισμοί/videoart: Άρης Αθάνατος
Κίνηση: Βιβή Μπουτάτη
Σκηνικά αντικείμενα: Μαρίνα Μηλιάρη
Βοηθός σκηνοθέτη: Αλεξάνδρα Γεωργίου
Συνεργάτης σκηνοθέτη: Μικαέλα Δανά
makeupartist (φωτογράφισης): Καλλιόπη Βόβλα
Διεύθυνση παραγωγής: Μαριετίνα Σιμάτου
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Γιώτα Δημητριάδη
Παίζουν: Κατερίνα Παρισσινού, Γιώργος Τριανταφύλλου, Μαρία Γκιώνη, Λευτέρης Παπακώστας, Βιβή Μπουτάτη
Πληροφορίες:
Από 29 Φεβρουαρίου για 14 παραστάσεις
Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη 21:15
Τιμές εισιτηρίων: 14 (γενική είσοδος), 10 (μειωμένο)
Προσφορά Προπώλησης 8 ευρώ
Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά
Θέατρο: Βios, Πειραιώς 84
Τηλ:.2103425335
Προπώληση: https://www.more.com/theater/mazi-pote-tou-tsimara-tzanatou/
