Άποψη πάνω στην παράσταση «Παγώνια» της Στέλλας Ζαφειροπούλου, σε σκηνοθεσία Τάσου Πυργιέρη, στο BIOS Main.
Το έργο γράφτηκε το 2022, από τη θεατρική συγγραφέα, δραματουργό και σεναριογράφο Στέλλα Ζαφειροπούλου. Πρόκειται για μία σύγχρονη συγγραφή, με οντολογική διάσταση που εστιάζει σε διαχρονικά διλήμματα, ανάμεσα στις επιθυμίες και τα δέοντα, όπως κάθε φορά τα επιτάσσει η εκάστοτε κοινωνική ηθική. Είναι ένα βαθιά πολιτικό έργο, καθώς πραγματεύεται τη στάση ζωής και την κρίση των αξιών.
Ο συμβολισμός της οπτικής ψευδαίσθησης σχετικά με τους χρωματισμούς των φτερών στα παγώνια με την παραπλάνηση που συμβαίνει στον πραγματικό κόσμο, αποτελεί και τον ιστό της ιστορίας. Αυτή η παραπλάνηση συσκοτίζει το νου και επιφέρει τη σύγχυση στον τρόπο με τον οποίο κτίζονται οι σχέσεις, με τα ανάλογα αποτελέσματα στην προσωπική ζωή του καθένα. Δημιουργείται δυσκαμψία στην επιλογή ανάμεσα στο δίκαιο και τα ατομικά όνειρα. Μπροστά σε αυτή τη διλημματική κατάσταση βρίσκονται οι πρωταγωνιστές, μέσα σε ένα σύμπαν που ανατρέπει κάθε προηγούμενο σχέδιο, φιλοδοξία και αγώνα για επιτυχία και αναγνώριση.
Σκηνοθεσία:
Ο σκηνοθέτης Τάσος Πυργιέρης, απέδωσε αυτό το κλίμα της αβεβαιότητας και του αποπροσανατολισμού, σκιαγραφώντας τους χαρακτήρες βήμα – βήμα. Η θεατρική συνθήκη που δημιουργεί με γνώμονα το ρεαλισμό, αποδεικνύεται μονόδρομος προς την εσωτερική σύγκρουση με τον εαυτό των ηρώων, ασχέτως με τι θα επιλέξει ο καθένας τελικά και πόσο περήφανος θα είναι με την όποια απόφασή του.
Η σκηνική απεικόνιση της αναγκαστικής περισυλλογής, λόγω των ξαφνικών γεγονότων που λαμβάνουν χώρα, καταγράφεται επαρκώς, με τη συνημμένη συναισθηματική κλιμάκωση να δίνει το απαραίτητο εύρος στην πλοκή. Υπογραμμίζω τη δραματική διάθεση που αποπνέει η όλη σκηνική παρουσίαση, χωρίς όμως να πνίγει το θεατή ή να τον δυσανασχετεί, αντιθέτως προκαλεί την ένθερμη αγωνία του και τη συμπάθεια προς τους νέους σε ηλικία χαρακτήρες του έργου. Έτσι δημιουργείται η ποθητή επικοινωνία των ηθοποιών με το κοινό, και αυτό είναι διττή επιτυχία τόσο του σκηνοθέτη Τάσου Πυργιέρη, όσο και των ερμηνευτών.
Η σκηνική αφήγηση εμπεριέχει εύπλαστη κινητικότητα, με καταιγισμό εικόνων, ιδεών και αισθήσεων, αλλά και σαρκαστικό χιούμορ, νεύρο και φαντασία. Πέρα από τις ελάχιστες αδυναμίες της όλης παράστασης, σημασία έχει η ευόδωση των νοηματικών αξόνων που διαπερνούν τον κορμό της σκηνοθετικής οργάνωσης.
Ερμηνείες:
Γιώργος Παπαπαύλου (Παναγιώτης ), Φιόνα Γεωργιάδη (Φανή ) και Πέτρος Σκαρμέας (Μπίλυ ), είναι οι τρεις νεαροί που παλεύουν για τα όνειρά τους. Ο Παναγιώτης και η Φανή είναι ηθοποιοί και ο Μπίλυ μουσικός.
Η Φιόνα Γεωργιάδη καλή στο ρόλο της, με ευαισθησία, αλλά και αμφιθυμία, καθώς είναι ευάλωτη συναισθηματικά, αντιμετωπίζει με «δυσκολία» τις ανακύπτουσες περιστάσεις και τις αμφιλεγόμενες προοπτικές. Ευλύγιστη και με επιδέξιο τρόπο κινείται στο σανίδι.
Ο Πέτρος Σκαρμέας, ευθύβολος, παλεύει με σφρίγος για την αξιοπρέπειά του, από τη στιγμή της αποκάλυψης της αλήθειας, μέχρι το τέλος. Υποκριτικά δομεί τη σκηνική του εμφάνιση με ποιότητα, δηκτικότητα και συνέπεια.
Η εσωτερικότητα με την οποία ερμηνεύει ο έμπειρος Γιώργος Παπαπαύλου, αλλά και το ατόφιο υποκριτικό του ταλέντο, γίνονται η σφραγίδα για τον μεστό και αφοπλιστικό ρόλο του. Επικεντρωμένος στο ερμηνευτικό του κέντρο απολύτως, σκιαγραφεί την προσωπικότητα του Παναγιώτη, σε πλαίσιο πολυεπίπεδο, άλλοτε πολύ ενθουσιώδες, άλλοτε λιγότερο. Ένας ήρωας πραγματιστής που θέλει με όποιο τίμημα την καταξίωση στο χώρο της τέχνης.
Εκείνο που εντυπωσιάζει θετικά είναι η φυσικότητα της έκφρασης του Παπαπαύλου, η οποία αναδεικνύει με εντελή και γόνιμη τεχνοτροπία, τα αληθινά ψυχικά γνωρίσματα του χαρακτήρα.
Συντελεστές:
Λιτά σκηνικά και ενδεικτικά κοστούμια, εναρμονισμένα με τον πυρήνα της θεατρικής εμπειρίας Ελίνα Δράκου, μουσική επιμέλεια έντονη και υποβλητική Νίκος Τσαούσης, υπαινικτικής υφής φωτισμοί Στέβη Κουτσοθανάση. Παραγωγή BOILING POINT.
Συμπέρασμα:
«Παγώνια», της Στέλλας Ζαφειροπούλου, σε σκηνοθεσία του Τάσου Πυργιέρη, στο θέατρο BIOS Main, με τους Γιώργο Παπαπαύλου, Φιόνα Γεωργιάδη και Πέτρο Σκαρμέα, αποτελεί αξιόλογη θεατρική παράσταση που προσφέρει προβληματισμό, σε μια εποχή σύγχρονη μεν, αμοραλιστική δε.
