Άποψη πάνω στην θεατρική παράσταση «Rayman oύρλιαξε» του Γιάννη Μαυριτσάκη, σε σκηνοθεσία Περικλή Μουστάκη, στο θέατρο Σφενδόνη.
Το έργο:
Το έργο «Rayman ούρλιαξε», του Γιάννη Μαυριστάκη είναι μία ιδιαίτερη θεατρική εμπειρία που αφορά στη θέση του ανθρώπου απέναντι στο άγνωστο του σύμπαντος, την «ύπαρξη» της έννοιας του θείου στην επιστήμη, την κρίση ανάμεσα στο φυσικό και το υπερφυσικό, το υλικό και το άυλο, την παρουσία οποιασδήπτε μορφής θεού στην καθημερινότητα.
Αυτό το θεατρικό σύγγραμμα μπορεί ίσως να θεωρηθεί και μια διχαστική ψυχολογική κραυγή αγωνίας για το ποια πράγματα τελικά αξίζουν στη ζωή που ακόμη δεν έχουμε ζήσει, αλλά και την αδυναμία μας να δούμε πιο πέρα, πιο πάνω, στο αχανές του μεταφυσικού κόσμου, στην ανυπέρβλητη διάσταση της δημιουργίας, του θεού.
Το συγκεκριμένο θεατρικό πόνημα «Rayman ούρλιαξε» του συγγραφέα Γιάννη Μαυριτσάκη αποτελεί ένα γρίφο, μία μελέτη γύρω από τα πεπερασμένα όρια του φυσικού / κοσμικού περιβάλλοντος, έναντι των αρχών και των ιδιοτήτων του υπερβατικού διαστήματος. Το «ούρλιαξε» σηματοδοτεί τον πόθο και την υπαρξιακή αδημονία του ανθρώπου να ενωθεί με το «άλλο», τη θεία χάρη, το άφθαρτο, το αιώνιο.
Ο κεντρικός ήρωας, ο Rayman – άνθρωπος αχτίδα – ένας μεσήλικος θεωρητικός φυσικός, καθηγητής πανεπιστημίου, βασανίζεται από το ανελέητο δίλημμα του τι πρέπει να πράξει σχετικά με ένα βραβείο που θα του απονείμει η Ακαδημία Επιστημών, για το σύνολο του έργου του.
Η οδυνηρή σύγκρουση που εκδηλώνεται στο μύχιο τοπίο του ήρωα με ακράτητη ορμή και παλινωδία, είναι συντριπτική και δημιουργεί ατμόσφαιρα ψυχολογικού σασπένς στόρι. Το κλειστοφοβικό ύφος, επιτείνεται με τους κατάλληλους φωτισμούς, αποκαλύπτοντας τη σπαρακτική εσωτερικότητα του Rayman, άμεσα μεταδοτική στο θεατή. Και αυτό είναι σημαντικό, καθώς το κοινό συμμετέχει σε αυτή την υφέρπουσα υποβλητικότητα, σε ένα πλαίσιο συναισθηματικής αναμέτρησης με το φυσικό και το μεταφυσικό, το λογικό και το παράλογο, το ποιοτικό και το ευτελές.
Αυτή την ψυχολογική αμφιθυμία και τη διερεύνηση της ανθρώπινης αξιοσύνης, με τα οντολογικά ερωτήματα, καταδεικνύει η σκηνοθετική οργάνωση του Περικλή Μουστάκη, ο οποίος αναμετράται με ένα κείμενο δύσκολο, με περίβλημα ρεαλιστικό, αλλά γεμάτο συμβολισμούς και ουσιαστικά μηνύματα που εγείρουν σκέψη και προβληματισμό. Και όλο αυτό που συμβαίνει στη σκηνική πράξη δεν έχει διδακτικό χαρακτήρα, αντίθετα η δράση και η αντίδραση συνυπάρχουν με ποιητική αύρα και ενίοτε με υπερρεαλιστικό χρώμα, μέσα από εξάρσεις, εκρήξεις, συνεχείς ερωτήσεις και διαπιστώσεις που αυτοαναιρούνται στη στιγμή, αλλά και από χρήσιμες σιωπές.
Λόγος, έκφραση και κίνηση λειτουργούν άριστα, με πλήθος στοιχείων του σωματικού θεάτρου να πλαισιώνουν αυτή την υπαρξιακή διαδρομή προς την πολυπόθητη αλήθεια, την εξερεύνηση του σύμπαντος, την ένωση του θνητού στοιχείου με την ιερότητα του αθάνατου / αόρατου υπερκόσμου. Η σκηνοθετική γεωμετρία του Περικλή Μουστάκη συνηγορεί με εντέλεια στην εμπνευστική ακτινοβολία του καλλιτεχνικού προϊόντος.
Συντελεστές:
Τα σκηνικά εναρμονισμένα με με τον θεματικό πυρήνα, όπως το γυάλινο φέρετρο με το νερό και τα απλά κοστούμια ανήκουν στη Νίκη Ψυχογιού. Τη μουσική καρποφορία, ομόπνοη με τη σκηνοθεσία, επιμελήθηκε ο Τηλέμαχος Μούσας και τους εύφορους φωτισμούς ο Αλέκος Αναστασίου.
Ερμηνείες:
Παίζουν Χάρης Φραγκούλης, Κώστας Νικούλι, Φραγκίσκη Μουστάκη και η υψίφωνος Λητώ Μεσσήνη. Συμμετέχουν Μαρία Αλεξοπούλου, Χάρης Καρύδης, Ιωάννα Κρητούλη.
Η διανομή των ηθοποιών πετυχημένη και υποκριτικά σωστή. Ο Κώστας Νικούλι εξαιρετικός, η Φραγκίσκη Μουστάκη πολύ καλή και η λυρική υψίφωνος Λητώ Μεσσήνη πηγαία και ταλαντούχα.
Για τον Χάρη Φραγκούλη ό,τι και να γράψω λίγα θα είναι, γιατί ο ρόλος αυτός του πάει γάντι. Διακρίνεται ο σεβασμός προς το υποδυόμενο πρόσωπο, κάτι που έλκει το θεατή προς τον μύχιο κόσμο, με το άγνωστο άδυτο της ψυχής και του νου. Το εκτόπισμα του ταλαντούχου ηθοποιού ξεχειλίζει από εμβάνθυση και κατανυκτικότητα, ντυμένη με αυτοσαρκαστικό χιούμορ και μία αξιοπρόσεκτη αγωνιώδη αφέλεια. Κτίζει το πορτρέτο του Rayman, με φυσική απλότητα και ευθυβολία που συγκλονίζουν, έτσι ώστε η προσδοκώμενη μέθεξη όχι μόνο να παράγεται, αλλά και να διατηρείται και αργότερα, μετά το τέλος της θεατρικής εμπειρίας. Ο Φραγκούλης ταυτίζεται με την αμφιβολία και τα αβέβαια, αντικρουόμενα συναισθήματα του ήρωα με εναργέστατη αυθεντικότητα, πνευματώδη πυρήνα και υποκριτικό εύρος.
Συμπέρασμα:
Η παράσταση « Rayman ούρλιαξε», σε εξαιρετικό κείμενο του Γιάννη Μαυριτσάκη και εμβριθή σκηνοθεσία Περικλή Μουστάκη, με πρωταγωνιστή το Χάρη Φραγκούλη, είναι μια θεατρική συνθήκη συγκροτημένη, πολυσχιδής, διεισδυτική, ποιοτική, για θεατές «δυνατούς λύτες» που δεν παύουν να ανυψώνουν το βλέμμα τους προς τις λαμπερές αχτίδες, σε αναζήτηση του άπειρου φωτός, μέσα από τα σύννεφα.
