Μία από τις μεγαλύτερες γιορτές στον χώρο του ποδοσφαίρου της χρονιάς που βαίνουμε προς το τέλος της, είναι η επιστροφή του πρώην ποδοσφαιριστή Τσάβι Ερντάντεθ ως προπονητή στην μήτρα που τον γέννησε και τον μεγάλωσε, της Μπαρτσελόνα.
Η καταλανική ομάδα, διεθνοποιημένη λόγω του ποδοσφαίρου που παίζει, με την παρουσία πρωτοκλασάτων παικτών, είδε την παγιωμένη επιτυχημένη εικόνα της να διασαλεύεται. Συστηματικά να ηττάται και μάλιστα με βαρύ σκορ. Η ομάδα λαϊκής βάσης, που το τωρινό δημόσιο πρόσωπό της εξαφάνισε την ιδρυτική της πράξη, είναι πλέον μία μηχανή κερδοφορίας.
Η συσπειρωμένη Καταλονία, με τους κομμουνιστές και τους αναρχικούς της εναντίον του δικτάτορα Φράνκο, αποτελεί μία παλιά αφήγηση που δεν ανανεώθηκε κατά τον μεταπόλεμο του εικοστού αιώνα. Η Βαρκελώνη, βιομηχανικό λιμάνι του ισπανικού νότου με τάσεις απόσχισης, έγινε τουριστικός προορισμός και λόγω της ομάδας της. Τα εμβλήματα, τα σύμβολα και οι σημαίες της ιδεολογικής ηθικής αντικαταστάθηκαν από τα ομόλογα της ηθικής του κέρδους.
Παιδί της εξέδρας
Ο Τσάβι επιστρέφει στην Μπάρτσα κι όλα είναι χαρούμενα, φωτεινά, διαυγή. Αμήχανος και συγκρατημένος αυτός, συμμετέχει στην γιορτή, μ’ αυτόν πρωταγωνιστή, κι, όμως, από τον τρόπο που αντιδρά, καταλαβαίνει κανείς ότι ανήκει στην πληθύ των φιλάθλων. Ο νέος προπονητής, ο οποίος δεν έχει απωλέσει την καθαρότητα της κίνησης του, όταν ήταν παίκτης, κι αυτό το παρατηρείς στο βλέμμα του, αντιδρά σ’ όλη αυτή την εορτή σαν να είναι μάταιη, γιατί γνωρίζει ότι οι σημερινοί έπαινοι, στην πρώτη αποτυχία θα ξεθυμάνουν σε ψόγο.
Βεβαίως και καταλαβαίνει ότι είναι τιμητικό να επανέρχεσαι στην ομάδα που ξεκίνησες από παιδί κι έδρασες ως ολοκληρωμένος παίκτης-ένας από τους επιφανέστερους του ισπανικού ποδοσφαίρου-, αλλά αυτή η τιμή πρέπει να ξεπληρωθεί με χρήματα, γιατί η Μπάρτσα είναι ένα παγκόσμιο αναγνωρίσιμο όνομα και πρέπει να επιβιώσει πλέον μ’ αυτή την παράδοση ως μία μηχανή αναπαραγωγής επιτυχιών. Ο Τσάβι δεν το δηλώνει, αλλά καταλαβαίνεις ότι αγαπάει την ομάδα ως έναν συνεταιρισμό ψυχών, που εντός του γηπέδου, οι αμοιβές των ποδοσφαιριστών κάνουν φτερά, υπέρ αυτού καθαυτού του θεάματος.
Θεραπεύοντας τις πληγές
Βεβαίως και τίποτα δεν θυμίζει την παλιά Μπάρτσα, όταν έχτιζε την μονοκρατορία της. Ο Τσάβι θα βρει μία ομάδα πληγωμένη και ασθενή, κι αυτός καλείται να την θεραπεύει ως προερχόμενος εκ των σπλάχνων της. Δεν είμαι ειδικός επί του ποδοσφαίρου κι έτσι δεν μπορώ να κρίνω, αν τελεσφορήσει αυτή η επιλογή των ιθυνόντων της ομάδας. Κάποιοι τον κατηγορούν για καταλανιστή που δεν σέβεται την εθνική σημαία της Ισπανίας, γι’ αυτό όταν έπαιζε με την Εθνική δίπλωνε τις κάλτσες του για να μην φαίνεται το εθνόσημο.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε που βρίσκεται η αλήθεια και που το ψεύδος σ’ αυτή την κατηγορία. Ο Τσάβι, ωστόσο, οφείλει να κοιτάξει πίσω από τα χρήματα, πίσω από τις συναλλαγές, πίσω από τις πωλήσεις σημάτων της Μπάρτσα, να σκεφτεί με μυαλό, όπως έπαιζε: Να αναζητήσει πίσω από την προθήκη με τα δυνατά φώτα, την ψυχή αυτής της ομάδας, την ιδρυτική της πράξη και να της εμφυσήσει δέος για τον αθλητισμό ως παιχνίδι της δωρεάν απόλαυσης.
