Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
Μπορεί διανομείς και αισθουσάρχες να παραπονούνται για την ετήσια πτώση των εισιτηρίων, στη διάρκεια όμως του 2015 σημειώθηκε μια αύξηση 10% στα εισιτήρια, που δείχνει πως εξακολουθεί τουλάχιστο να υπάρχει ένα κοινό που, παρά το DVD, την τηλεόραση και το streaming, προτιμά να βλέπει τις ταινίες στην αίθουσα.
Ευχάριστο είναι πως στις περισσότερες από 300 ταινίες που προβλήθηκαν στη διάρκεια της χρονιάς, αρκετές ήταν ευρωπαϊκές ή και από χώρες εκτός ΗΠΑ. Το αποτέλεσμα ήταν πως μπορέσαμε να δούμε αρκετές πολύ καλές ταινίες, πολλές από αυτές βραβευμένες σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ.
Από τις ταινίες αυτές ξεχωρίζω τις 10 καλύτερες της χρονιάς:
«Χειμερία νάρκη» (Τουρκία) του Νούρι Μπίλγκε Τσεϊλάν – οι ευθύνες, η συνειδητοποίηση αλλά και οι απογοητεύσεις μέσα από τις σχέσεις μιας ομάδας ανθρώπων, σε μια βουτηγμένη σε κλειστοφοβική ατμόσφαιρα ταινία (Χρυσός Φοίνικας στις Κάνες).
«Λεβιάθαν» (Ρωσία) του Αντρέι Ζβιαγκίντσεβ – διαφθορά και εκμετάλλευση στη Ρωσία του Πούτιν, μέσα από το δράμα ενός άντρα που αποφάσιζε να τα βάλει με ένα διεφθαρμένο δήμαρχο.
«Νιότη» (Ιταλία) του Παόλο Σορεντίνο – ποιητική ταινία, ύμνος στη ζωή αλλά και στοχασμός πάνω στο θάνατο (Βραβείο καλύτερης ευρωπαϊκής ταινίας από την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου).
«Αποχαιρετισμός στη γλώσσα» (Γαλλία/Ελβετία) του Ζαν-Λικ Γκοντάρ – για μια ακόμη φορά ο Γκοντάρ ανατρέπει τις συμβάσεις αλλά και την κινηματογραφική γλώσσα για να μας μιλήσει για τη γλώσσα, την αξία ή μη της εικόνας, το 3D, και την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη, μέσα από ποιητικές, λυρικές εικόνες.
«Κάρολ» (ΗΠΑ) του Τοντ Χέινς – η ερωτική σχέση ανάμεσα σε δυο γυναίκες στο Μανχάταν της δεκαετίας του ’50, δοσμένη με ευαισθησία και δύναμη – και με δυο εξαιρετικές ερμηνείες από την Κέιτ Μπλάνσετ και τη Ρούνι Μάρα.
«Ο γιος του Σαούλ» (Ουγγαρία) του Λάζλο Νέμες – μια άλλη εικόνα του Ολοκαυτώματος μέσα από το καθημερινό, εφιαλτικό δράμα ενός Εβραίου φύλακα (Sonderkommando), αναγκασμένου να κουβαλάει τα πτώματα και να καθαρίζει τα κρεματόρια του Άουσβιτς.
«Dheepan – ο άνθρωπος χωρίς πατρίδα» (Γαλλία) του Ζακ Οντιάρ – συγκλονιστικό θριλερ γύρω από το δράμα των μεταναστών, μέσα από τη ιστορία ενός πολιτικού πρόσφυγα από τη Σρι Λάνκα που προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη ζωή του στο Παρίσι. (Χρυσός Φοίνικας στις Κάνες).
«Αδέσποτα σκυλιά» του Τσάι Μινγκ Λιάνγκ – ο σκηνοθέτης συνδυάζει με μαεστρία έναν έντονο ρεαλισμό με το φανταστικό και το παράλογο για να αφηγηθεί το δράμα ενός αλκοολικού πατέρα και των δυο παίδων του που αγωνίζονται να επιβιώσουν στην Ταϊπέι.
«Birdman (Η απρόσμενη αρετή της αφέλειας)» (ΗΠΑ) του Αλεχάντρο Γκονζάλεζ Ιναρίτου – σατιρική μάτια πάνω στον κόσμο του θεάτρου και του κινηματογράφου μέσα από την ιστορία ενός ξεπερασμένου ηθοποιού των μπλοκ-μπάστερ που αποφασίζει να σκηνοθετήσει στο Μπροντγουέι (4 Όσκαρ).
«Ο νόμος της αγοράς» (Γαλλία) του Στεφάν Μπριζέ – τα άνω-κάτω στον κόσμο της εργασίας που προκάλεσε η πρόσφατη οικονομική κρίση (το κλείσιμο εργοστασίων, οι απολύσεις, η ανεργία) και ο απάνθρωπος ρόλος του κεφαλαίου σε καπιταλιστικές χώρες όπως η Γαλλία, μέσα από το δράμα ενός εργάτη στο σύγχρονο Παρίσι – και «Οδηγός επιτυχίας» (ΗΠΑ/Καναδάς) του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ – κριτική, διανθισμένη με χιούμορ, ματιά πάνω στον κόσμο του Χόλιγουντ.
Οι καλύτερες ελληνικές ταινίες του 2015
«Η κόρη του Ρέμπραντ» του Νίκου Παναγιωτόπουλου
«Αρκαδία, χαίρε» του Φίλιππου Κουτσάφτη
«Μητριαρχία» του Νίκου Κορνήλιου
«Τετάρτη: 04.45» του Αλέξη Αλεξίου
