Όπως το ράσο δεν κάνει τον καλό παπά έτσι και το πτυχίο δεν κάνει το καλό Διοικητή. Αν το αντίθετο συνέβαινε ποιος στη χάρη του (γ)Ελλαδιστάν. Με τόσους πτυχιούχους στα …ράφια του θα πέταγε στους ουρανούς της αξιοσύνης, αντί να σέρνεται στης αναξιότητας τους βάλτους!
ΜΕ ΑΦΟΡΜH την παντιέρα που ύψωσε η αντιπολίτευση σχετικά με την πτυχιακή (ανε)επάρκεια του νέου Διοικητή της ΕΥΠ, η …αιρετική εισαγωγή.
ΣΤΗΝ ΑΠOΓΝΩΣΗ της πολιτικής του-και όχι μόνο, γύμνιας, το εναπομείναν ζαιότσουρμο, είδε την περίπτωσή του κ Παναγιώτη Κοντολέoντος, σαν ευκαιρία ξεπλύματος του ονείδους αναξιότητας που σφράγισε
την επί τεσσεράμισι χρόνια διακυβέρνησή του.
ΘΑ EΛΕΓΑ “ποιοι μιλάνε”, αλλά θα λοξοδρομούσα. Διότι το θέμα δεν αφορά μόνο το θράσος της πρακτικά πιστοποιημένης-και πανάκριβα πληρωμένης, ζαίικης ανακολουθίας μεταξύ λόγων και πράξεων.
ΑΦΟΡA και την πέραν αυτής διαδεδομένη, στις μέρες μας, απατηλή αντίληψη ότι “το ράσο κάνει τον παπά”! [Αντίληψη από την οποία δεν εξαιρούνται οι (επαναστατικο)αγωνιστικές, φιλολαϊκές, πατριωτικές και άλλες συναφείς (αυτο)πιστοποιήσεις (!) που μοστράρονται, στα βιογραφικά, ως αξιοσύνης …δάφνες!]
ΣΤΟ ΘEΜΑ λοιπόν και μάλιστα τηλεγραφικά. Διότι τι παραπάνω να πει κανείς όταν από αιώνες ο Βίας ο Πριηνεύς έχει αποφανθεί-και η ιστορία έχει αναφανδόν επιβεβαιώσει, ότι “αρχή άνδρα δείκνυσι”;
OΤΙ κάποιοι το έχουν ακούσει αυτό στη στάνη της (καρα)πιστοποιημένης απαιδευσίας και αναξιότητας δεν αμφιβάλω. Ότι τους συμφέρει να το αποσιωπούν το κατανοώ. Να κάνουν όμως παντιέρα την έλλειψη πτυχίου οι “ιπποκόμοι” του …στρατηγικού Καρανίκα, πάει πολύ.
ΔΕIΧΝΕΙ, εκτός των άλλων, πως ο ηθικός χαμαιλεοντισμός τους δεν έχει τέλος. Και ότι όπως ήρθαν έτσι-και χειρότερα, θα συνεχίσουν.
Υ.Γ. Για το ποιος κάνει ή όχι για θέσεις διοίκησης κουβαλάω ασήκωτη προσωπική εμπειρία από την Αεροπορία.
Τι έχουν δει τα μάτια μου δεν λέγεται. Εξ ου και θα το παρακάμψω μένοντας στην έτερη εμπειρία από τη δημοσιογραφία.
Με την Ελευθεροτυπία συνδέθηκα τηλεφωνικά συνομιλώντας με υπεύθυνο του επαρχιακού Κώστα Καρτάλη-εκ των δημιουργών του Enetpress. Στην Αθήνα πήγα να γνωριστώ μετά από πολύ καιρό-χρόνος και βάλε.
Φτάνοντας στα γραφεία και λέγοντας στην είσοδο ποιος είμαι, οι φύλακες με κοίταξαν με κοίταξαν σαν …εξωγήινο! Να πας κατευθείαν στο Φυντανίδη μου λένε, αυτή την εντολή έχουμε.
Βεβαίως πρώτα πήγα στο επαρχιακό να να γνωριστώ με τον Καρτάλη και τους υπόλοιπους που ταλαιπωρούσα με τις χειρόγραφες καλικατζούρες που έστελνα να αντιγράψουν.
Όταν τελικά πήγα στο Διευθυντή η πρώτη ερώτηση ήταν “ρε καραβανά που έμαθες να γράφεις;”
Απάντησα πως “να γράφω μαθαίνω τώρα, φαίνεται όμως πως έχω μάθει να σκέφτομαι”.
Περιαυτολογική ίσως η ανάκληση αλλά να δούμε και την ουσία. Που είναι ότι. ενώ το να γράφεις σπουδάζεται το να σκέφτεσαι είναι δικό σου ζήτημα. Αν το έχεις το βρίσκεις αν όχι ανακυκλώνεις το τίποτα.
Κάπως έτσι και η Διοίκηση. Αν δεν το έχεις, όσο πτυχία και να πάρεις, δεν το βρίσκεις.
Για να το πω κι αλλιώς: “Το βρίσκεις όσο ένας ζαίος ή ζαία τη ντροπή.
