ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
Από το ψυχόδραμα της Νταϊάνας στον αγώνα ενός περιβαλλοντολόγου να σωσει το νερό μιας λίμνης
Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
Δυο νέες ταινίες ξεχωρίζουν αυτή τη βδομάδα, η αγγλική «Spencer» του Πάμπλο Λαρέν, γύρω από τη σχέση της πριγκίπισσας Νταϊάνα με τα μέλη της βασιλικής οικογένειας στη διάρκεια του τριημέρου των Χριστουγέννων και η ισπανική «Υγρή γη» του Ινιάκι Σάντσεθ Αριέτα, γύρω από τη σύγκρουση ενός περιβαλλοντολόγου με τους κατοίκους μιας προστατευμένης περιοχής.
Στο πρόγραμμα και δυο εξαιρετικές επανεκδόσεις: «Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων», ένα ακόμη αριστουργηματικό θρίλερ από τον Άλφρεντ Χίτσκοκ, με τον Κάρι Γκραντ στο ρόλο ενός άδικα κυνηγημένου από επικινδυνους γκάγκστερ άντρα, και «»Η γιορτή της Μπαμπέτ» του Γκάμπριελ Άξελ, με την Στεφάν Οντράν στο ρόλο της Γαλλίδας μαγείρισσας που προσφέρει εξαίρετες γαστρονομικές απολαύσεις σε μια απομακρυσμένη δανέζικη κοινότητα.
*** Spencer
Spencer. Ηνωμένο Βασίλειο/ΗΠΑ/Γερμανία/Χιλή, 2021. Σκηνοθεσία: Πάμπλο Λαρέν. Σενάριο: Στίβεν Νάιτ. Ηθοποιοί: Κρίστεν Στιούαρτ, Τίμοθι Σπολ, Σάλι Χόκινς, Τζακ Νίλσεν. 117´
Με ταινίες όπως το «Post Mortem» και «Νο», ο Χιλιανός σκηνοθέτης Πάμπλο Λαρέν μας είχε δώσει δυνατές, αξεχαστες εικόνες μέσα από ταινίες για την πολιτική κατάσταση στη Χιλή, στην περίοδο της δικτατορίας του Πινοσέτ. Δυστυχώς οι πρόσφατες ταινιες του («Τζάκι», «Έμα», «Η ιστορία της Λίσι») έδειξαν μια στροφή σε μέτρια θέματα και σε χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση σκηνοθεσία. Κάπου ανάμεσα στις καλύτερες και τις μέτριες ταινιες του βρίσκεται η νέα του ταινία, «Σπένσερ», που αναφέρεται στη σχέση της πριγκίπισσας Νταϊάνα με τον σύζυγο της και τα μέλη της βασιλικής οικογένειας, στη διάρκεια του τριημέρου των Χριστουγέννων, που διεξήχθησαν στο εξοχικό παλάτι του Σάντρινγχαμ, πριν η Νταϊάνα εγκαταλείψει τον πρίγκιπα Κάρολο.
Ο Λαρέν έφτιαξε ένα ψυχόδραμα της βασικής ηρωίδας του (με την Κρίστεν Στιούαρτ να προσπαθεί με την πολύ καλή ερμηνεία της να ανεβάσει το όλο επιπεδο), μιας νεαρής, «ανυπότακτης» γυναίκας που προσπαθούσε να παραμείνει απλή και ελεύθερη εκεί που η παράδοση και η τελετουργία του Παλατιού την ήθελε υποταγμένη στην ξεπερασμένη και κουραστική παράδοση του παλατιού.
Ο Λαρέν πετυχαίνει περισσότερο στις διανθισμένες με ειρωνεία και χιούμορ σκηνές των προετοιμασιών του φαγητού (πρωινά, απογευματινά, δείπνα, κλπ.), με τα διάφορα φαγητά, τα φρούτα και τα γλυκά, που ετοιμάζει ένας πρώην στρατιωτικός μάγειρας, και τις συγκεντρώσεις των μελών της βασιλικής οικογένειας (με τη βασίλισσα περικυκλωμένη με τα διάφορα σκυλιά της), καθώς κι ένα κυνήγι φασιανών, που καταστρέφει με την απρόσμενη παρουσία της η Νταϊάνα. Η οποία, όπως την παρουσιάζει η ταινία, παρέμενε δεμένη με τον πατέρα της, τον Σπένσερ (από όπου και ο τίτλος της ταινίας) και την παιδική της ηλικία (όταν έτρωγε, φις εν τσιπς, όπως όλοι οι απλοί συμπατριώτες της, κάπου στο Κένσινγκτον).
Με τον Λαρέν να εκμεταλλεύεται και να χρησιμοποιεί έξυπνα για τη ψυχογραφία της ηρωιδας του, τόσο το ιστορικό βιβλίο για την Άννα Μπολέιν (που ο Ερρίκος ο 8ος είχε εκτελέσει), όσο και το κόκκινο σακάκι του πατέρα της, με το οποίο είχε ντύσει το σκιάχτρο του κτήματος τους. Στα θετικά της ταινίας και οι ερμηνείες της Σάλι Χόκινς (η πίστη υπηρέτρια της Νταϊάνας) και του Τίμοθι Σπολ (ο ταγματάρχης Γκρέγκορι που παρακολουθεί και επιβλέπει όλα).
*** Υγρή γη
El lodo. Ισπανία, 2021. Σκηνοθεσία-σενάριο: Ινιάκι Σάντσεθ Αριέτα. Ηθοποιοί: Ραούλ Αρεβάλο, Παθ Βέγκα, Ντανιέλα Κάζας, Γιοακίν Κλιμέντ. 107´
Η σύγκρουση ανάμεσα σε αυτούς που υπερασπίζονται τη φύση κι εκείνους που την εκμετσλλεύοντσι για ιδιωτικό συμφέρον είναι στο επίκεντρο της βουτηγμένης σε μια ατμόσφαιρα νεονουάρ ταινίας του Ινιάκι Σάντσεθ. Στην ταινία αναπτύσσονται παράλληλα δυο διαφορετικές ιστορίες: από τη μια, του περιβαλλοντολόγου Ρικάρντο που φτάνει σε μια περιοχή για να βοηθήσει τους κατοίκους ενός χωριού να αποδεχτούν την ανάγκη προστασίας της λίμνης τους, της «Λαγκούνα Μπλάνκα», που μέχρι τώρα την εκμεταλλεύονταν ανεξέλεγκτα είτε για χρήση περισσότερου νερού είτε για παράνομο κυνήγι και από την άλλη, την σε κρίση σχέση ανάμεσα στον Ρικάρντο και την αποξενωμένη, σε βαθιά κατάθλιψη, γυναίκα του, εξαιτίας του θανάτου του μικρού τους γιου.
Ο Σάντσεθ Αριέτα εκμεταλλεύεται τη σύγκρουση ανάμεσα στον Ρικάρντο (ένα πολύ καλό Ραούλ Αρεβάλο, που γνωρίσαμε στο «Μικρό νησί») και τους κατοίκους της περιοχής για να δημιουργήσει τη σκοτεινή, απαισιόδοξη ατμόσφαιρα ενός θρίλερ (ο ίδιος παραδέχεται επίδραση από ταινίες όπως τα «Αδέσποτα σκυλιά» του Πέκινπα και «Το κυνήγι» του Τόμας Βίντερμπεργκ»), με τους κατοίκους όχι μόνο απρόθυμους να βοηθήσουν αλλά και επικίνδυνα εχθρικούς, ατμόσφαιρα στην οποία συναντάμε ακόμη και στοιχεία του γουέστερν, όπου ξεχωρίζει η εξαιρετική, με ποιητική διάθεση, χρήση των τοπίων της περιοχής (της λίμνης, του δάσους, των αμέτρητων πουλιών που παρακολουθούμε να πετάνε πάνω από τη λίμνη), όλα φωτογραφημένα με ξεχωριστή αγάπη από τον Γκιλέμ Όλιβερ.
Παρά την προσεγμένη και σε αρκετά σημεία εμπνευσμένη σκηνοθεσία της, η ταινία παραμένει άνιση, με τις βασικές αδυναμίες της να βρίσκονται βασικά στην εξέλιξη της παράλληλης ιστορίας, τόσο σεναριακά, όσο και από πλευράς ερμηνείας από την Παθ Βέγκα, με σκηνές που αναφέρονται στην όλη της κατάθλιψη και τη ψυχολογία του χαρακτήρα της να μη πείθουν, όπως δεν πείθει πάντα και η υποτονική ερμηνεία της.
** Ο αήττητος
Prizefighter: The Life of Jem Belcher. Ηνωμένο Βασίλειο, 2022. Σκηνοθεσία: Ντάνιελ Γκρέαμ. Σενάριο: Ματ Χούκινς. Ηθοποιοί: Ματ Χούκινς, Ρέι Γπυίνστοουν, Ράσελ Κρόου, Μάρτον Κσόκας, Τζόντι Μέι, Τζούλιαν Γκλόβερ. 107´
Τη βιογραφία του Τζέμ Μπέλτσερ, του πιο νεαρού πρωτοπυγμάχου της Αγγλίας (στις αρχές του 19ου αιώνα) παρουσιάζει στην ταινία του αυτή ο Ντάνιελ Γκρέαμ. Πρόκειται ίσως για τον πρώτο σταρ στην ιστορία του σπορ, όταν ακόμη, με γυμνές γροθιές, ο Μπέλτσερ, ήρωας μιας εργατικής τάξης (που τον αναφέρουν στα έργα τους τόσο ο Ντίκενς όσο και ο Κόναν Ντόιλ), κατάφερε να εντυπωσιάσει τους λόρδους και τους άλλους ευγενείς της τότε λονδρέζικης κοινωνίας.
Με τον νεαρό ήρωα (που τον ερμηνεύει αρκετά πειστικά ο Ματ Χούκινς, ο ίδιος γιος ενός διάσημου Ουαλλού πυγμάχου, ταυτόχρονα παραγωγός και σεναριογράφος της ταινίας) να προσπαθεί να υλοποιήσει τα λόγια του παππού μέντορά του (μια σύντομη, ενδιαφέρουσα, στο πρώτο μέρος της ταινίας, παρουσία από τον Ράσελ Κρόου), πως όταν πεθάνεις, το μόνο που μένει «δεν είναι τα κόκκαλά σου αλλά το καλό σου όνομα».
Δυστυχώς, ο Ντάνιελ Γκρέαμ περιόρισε την ταινία του σε μια συνηθισμένη βιογραφική καταγραφή περισσότερο στο στιλ των σύντομων καλογυρισμένων (ιδιαίτερα από πλευράς παραγωγής) αγγλικών τηλεοπτικών σειρών, χωρίς τίποτα το συναρπαστικό στο σενάριο ή σε κάποια άποψη πάνω στο θέμα του και τη συγκεκριμένη εποχή, που την παρουσιάζει εντελώς επιφανειακά. Στα συν της ταινίας η καλή ερμηνεία του Ρέι Γουίνστον στο ρόλο του προπονητή του Τζεμ.
