Το έργο του Γιάννη Παπάζογλου “Viva la Muerte”, ένα δυνατό πολιτικό -αστυνομικό-δικαστικό θρίλερ, χωρίς ωστόσο να λείπουν οι ανάλαφρες στιγμές, ανεβαίνει στο Θέατρο Βαφείο – Λάκης Καραλής, σε σκηνοθεσία Τάσου Ράπτη. Τους δύο ρόλους της παράστασης κρατούν ο σκηνοθέτης και η Έλενα Πελαγία.
Το έργο πραγματεύεται ζητήματα όπως ο φασισμός, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, η ενδοοικογενειακή βία, η σεξουαλική κακοποίηση. Όλα κρυφά, για να μην πληγεί η δημόσια εικόνα της αγίας οικογένειας. Το enetpress συνάντησε τον Τάσο Ράπτη και είχε μια συνομιλία μαζί του.
Ας ξεκινήσουμε από τον τίτλο της παράστασης “Viva la muerte”
Viva la Muerte: μια φράση βγαλμένη μέσα από τις πιο μαύρες εποχές της σύγχρονης ιστορίας της Ισπανίας, μιας και ήταν αγαπημένο μότο των φασιστών του Φράνκο. Ταυτόχρονα, μια φράση βαθιά χαραγμένη στο μυαλό της πρωταγωνίστριας της παράστασής μας, της Σοφίας, που την άκουγε συχνά από τον μεγάλο της έρωτα, το Χόρχε ο οποίος φαίνεται να την είχε βιώσει στο πετσί του.
Ο θάνατος διατρέχει το έργο του Γιάννη Παπάζογλου. Θάνατος με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, αλλά και μεταφορικά. Ο θάνατος της ανθρωπιάς.
Οσο ζοφερά όμως κι αν ακούγονται αυτά, οι δύο ήρωες του έργου, η Σοφία κι ο Μίλτος, προσπαθούν να ξαναβρούν τη ζωή που έχασαν.
Ποιες ήταν οι πρώτες σας σκέψεις όταν διαβάσατε το έργο του Γιάννη Παπάζογλου
Η πρώτη σκέψη, ακριβώς μετά την πρώτη ανάγνωση, ήταν πως θέλω να σκηνοθετήσω αυτό το έργο γιατί η γραφή του Γιάννη είναι ρέουσα, ζωντανή και με εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ατμόσφαιρες. Η δεύτερη σκέψη ήταν πως έχω στα χέρια μου ένα έργο σύγχρονο, που πραγματεύεται ζητήματα που αφορούν το τώρα και με ενδιαφέρει πολύ προσωπικά.
3. Πείτε μας λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου, τα θέματα που θίγει και τι θέλει να περάσει στο κοινό
Μία δικαστικός ζει στο διαμέρισμά της με τη μητέρα της. Στην πόλη που ζει έχουν λάβει χώρα μία σειρά από ανεξιχνίαστες δολοφονίες απόκληρων αυτής της κοινωνίας. Ενα βράδυ, αργά, εισβάλει στο διαμέρισμά της ένας κρεοπώλης, ένοικος στην ίδια πολυκατοικία, ζητώντας φιλοξενία μέχρι το πρωί μιας κι έχει ξεχάσει κλειδιά και πορτοφόλι στο σπίτι του. Η βραδιά θα έχει απρόσμενη εξέλιξη. Ενα περίεργο δικαστικό παιχνίδι, αποκαλύψεις κι εξομολογήσεις και στο τέλος η ανατροπή!
Το έργο του Παπάζογλου μιλάει για τη βία. Για τη βία που μας διαμορφώνει, για τη βία που χρησιμοποιούμε. Κάτω απ ’την ομπρέλα της βίας θίγει ζητήματα άμεσα συνδεδεμένα μ’ αυτή: φασισμός, ρατσισμός, σεξουαλική κακοποίηση, ενδοοικογενειακή βία.
Το έργο, όπως και η παράσταση δεν έχουν την πρόθεση να περάσουν μηνύματα. Καταγράφουν την πραγματικότητα με στόχο να προβληματίσουν και να ενεργοποιήσουν την κριτική σκέψη του θεατή. Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Ποια η αιτία τους; Τι μπορούμε να κάνουμε για να τα αλλάξουμε;
Εκτός από σκηνοθέτης είστε και ηθοποιός, πόσο δύσκολο είναι αυτό; Μιλήστε μας και για τον ρόλο που υποδύεστε
Ομολογώ ότι σε αυτή την παράσταση έκανα κάτι που προσωπικά δεν το θεωρώ σωστό: σκηνοθέτησα κι έπαιξα τον ένα απ ’τους δύο ρόλους του έργου. Και δεν το θεωρώ σωστό, γιατί πιστεύω πως σε αυτή τη συνθήκη κάπου θα χάσεις: σκηνοθετικά ή υποκριτικά. Παρόλα αυτά, στη συγκεκριμένη περίπτωση πήγα κόντρα σ ’αυτό που πιστεύω, γιατί με το που διάβασα το έργο σχηματίστηκε μέσα μου η παράσταση, αλλά και ο ρόλος του Μίλτου και για πρακτικούς λόγους δεν είχα την πολυτέλεια να ψάξω είτε σκηνοθέτη, είτε ηθοποιό. Εχοντας τη διπλή ιδιότητα, λοιπόν, η διαδικασία δεν ήταν εύκολη. Τα προβλήματα ξεπεράστηκαν, επιτυχώς θεωρώ, με τη συνδρομή της βοηθού μου Αγάπης Παπαθανασιάδου και της Ελενας Πελαγία που ερμηνεύει το βασικό ρόλο του έργου.
Πως οραματίζεστε το μέλλον του θεάτρου στην Ελλάδα;
Δεν οραματίζομαι το μέλλον του θεάτρου ξέχωρα απ’το μέλλον της κοινωνίας.
Οι παθογένειες του χώρου μας δε μπορούν να εξαλειφθούν, αν δεν αλλάξει ριζικά η κοινωνία μας. Αυτό που με ενδιαφέρει να συμβεί, πέρα από οτιδήποτε άλλο, είναι να δημιουργηθούν θεατρικές εστίες που να δημιουργούν θέατρο υψηλών προδιαγραφών και αισθητικής, με απεύθυνση στον κόσμο της εργασίας. Σε αυτούς που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο. Την εργατική τάξη, δηλαδή.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
Αυτή την περίοδο κάνω πρόβες για μια παράσταση που θα παιχτεί Απρίλιο και Μάιο στο ξενοδοχείο Μπάγκειον, παράλληλα την ίδια περίοδο θα συνεχίσω μια ερευνητική δουλειά που ξεκινήσαμε πέρσι το καλοκαίρι με συνεργάτες από τη Νέα Υόρκη και το καλοκαίρι θα κάνω περιοδεία με την ομάδα Μαγικές Σβούρες και την παράσταση “Το θαυμαστό ταξίδι του Νιλς Χόλγκερσον”.
Για την επόμενη θεατρική σεζόν επεξεργάζομαι κάποια επόμενα θεατρικά βήματα, αλλά ακόμα είναι σε επίπεδο σκέψης.
