Γράφει ο Αντρέας Καρακούσης (ankarakousis@yahoo.gr)
«Πιάνει πάτο» η Αγορά Εργασίας: χειροτερεύουν κάθε μέρα σε σοκαριστικό βαθμό όλα τα δεδομένα για εκατομμύρια πολίτες!
Μόνο η φράση «απόλυτη απογοήτευση των πολιτών» μπορεί κάπως να περιγράψει αυτό που αισθάνονται οι Έλληνες σε σχέση με τις εργασιακές συνθήκες στην Ελλάδα αυτή την περίοδο!
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι έχουν καταργηθεί όλα τα εργασιακά κεκτημένα. Το πρόβλημα είναι ότι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές βάζουν καθημερινά στο στόχαστρό τους όποιο κεκτημένο έχει απομείνει σε ισχύ.
Το δε εργασιακό -που κακώς λέγεται έτσι, μια και η πραγματικότητα δεν ωθεί τους πολίτες να θέλουν να εργαστούν υπό αυτές τις επαχθέστατες συνθήκες- αποτελεί αυτή την περίοδο το μεγάλο αγκάθι της δεύτερης αξιολόγησης και αναμένουμε βεβαίως τις εξελίξεις της διαπραγμάτευσης…
Όμως, τα επίσημα στοιχεία δυστυχώς περιγράφουν με μελανότατο τρόπο τη μεσαιωνική πραγματικότητα που έχει κυριαρχήσει στο τεράστιο αυτό θέμα για την επιβίωση και την ύπαρξη του εργασιακού δυναμικού.
Και να ποια είναι η ανελέητη πραγματικότητα!
1. Η απλήρωτη εργασία… ολοένα και επεκτείνεται καθιστώντας ομήρους χιλιάδες Έλληνες και όχι μόνο!
2. Το φαινόμενο των αυθαιρεσιών των εργοδοτών (πολλοί εκ των οποίων εκμεταλλεύονται την τεράστια ανεργία που υπάρχει) συνεχώς διογκώνεται!
3. Τα δε ποσοστά της αδήλωτης εργασίας αυξάνονται σταθερά και μάλιστα συγκαλύπτονται! Οι δε αρνητικές αυτές εξελίξεις έχουν χειροτερεύσει τους τελευταίους τρεις με τέσσερις μήνες πάρα πολύ και τα παραπάνω φαινόμενα θα έλεγε κανείς ότι αποκτούν διαστάσεις επιδημίας!
4. Και όμως… τα προβλήματα δεν σταματούν εδώ! Το 60% (το 2015 ήταν πάνω από 50%, αλλά δεν είχε αγγίξει αυτό τον αριθμό) των προσλήψεων αφορά σε μερική ή εκ περιτροπής απασχόληση και όχι σε πλήρη απασχόληση! Το ποσοστό των ευέλικτων μορφών απασχόλησης… αυξάνεται δηλαδή σταθερά και φυσικά -το φαινόμενο αυτό ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τη φτωχοποίηση των εργαζομένων…
Σε σχέση δε με τις αλλαγές που θα υπάρξουν σε θεσμικό επίπεδο, φαίνεται ότι δεν προωθείται καμία ρύθμιση που να είναι ικανή να προστατεύσει -ατομικά και συλλογικά- τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα! Άλλωστε, άλλο πράγμα οι διακηρύξεις και οι μεγαλοστομίες και… άλλο πράγμα το τελικό αποτέλεσμα.
Όχι μόνο λοιπόν δεν φαίνεται να είναι πιθανό να περάσει κάποια προοδευτική πολιτική, αλλά συμβαίνει μάλλον ακριβώς το αντίθετο! Οι δανειστές ζητούν την περαιτέρω μείωση των κατώτατων μισθών, ακόμα και κάτω από τα 586 ή 511 ευρώ για πλήρη απασχόληση!
Μιλάμε δηλαδή για πραγματικό Μεσαίωνα! Για Μεσαίωνα που έχει οδηγήσει ήδη φυσικά στη φτωχοποίηση του κόσμου της εργασίας! Όταν μάλιστα ο κατώτατος μισθός μειώθηκε κατά 22% και κατά 32% για τους νέους κάτω των είκοσι πέντε ετών…
Και όταν η υπουργός Εργασίας επισημαίνει στους δανειστές ότι η μείωση στους κατώτατους μισθούς… τελικά δεν βοήθησε στην επανένταξη των ανέργων στην αγορά εργασίας.
Και μια και μιλάμε στον πρόλογο για πάτο… ας σημειωθεί ότι -με βάση τα επίσημα στοιχεία που παραδέχεται και επικαλείται ακόμα και η υπουργός Εργασίας- 125.000 εργαζόμενοι αμείβονται με… λιγότερα από 100 ευρώ το μήνα! Ενώ, 1.000.000 πολίτες εργάζονται για λιγότερα από 1.000 ευρώ το μήνα!
Επανερχόμενοι όμως στο τι ζητούν οι εταίροι, θα θυμίσουμε ότι έχει τεθεί θέμα εδώ και πολύ καιρό να απελευθερωθούν πλήρως οι ομαδικές απολύσεις! Και εδώ αναρωτιέται κανείς: Μήπως αυτό γίνεται για να καταστεί δυνατό να εκποιηθεί πολύ πιο εύκολα η δημόσια περιουσία σε αποικιακού τύπου επενδυτές;
Ακόμα θολό είναι το τοπίο σε ό,τι αφορά την αποκατάσταση του δικαίου των συλλογικών διαπραγματεύσεων και άγνωστο παραμένει -αν και η κυβέρνηση ζητά επιμόνως να επανέλθουν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις- το αν θα επαναρρυθμιστεί το πεδίο αυτό. Ενώ, ταυτόχρονα, φαίνεται ότι οι εταίροι επιμένουν να διαλυθεί και το απεργιακό δίκαιο!
Με λίγα και σαφή λόγια… οι εργασιακές σχέσεις υποβαθμίζονται συνεχώς και τα στρώματα που μοχθούν θα αντιμετωπίζουν ολοένα και περισσότερα μεγάλα προβλήματα, άμεσα αλλά και μεσομακροπρόθεσμα.
Η δε απογοήτευση των εργαζομένων φαίνεται ότι είναι διάχυτη. Δεν φαίνεται να επιθυμούν να συμμετάσχουν σε κινητοποιήσεις που αφορούν την προώθηση των παραπάνω κοινωνικών μετώπων. Η πραγματικότητα αυτή, όπως είναι φανερό, δεν συνδέεται μόνο με το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι έχουν πάψει να ελπίζουν σε κάποια βελτίωση από την παρούσα κυβέρνηση. Ταυτόχρονα, μοιάζει να έχουν απαξιώσει σε μεγάλο βαθμό το συνδικαλιστικό κίνημα.
Ακόμα, πολλές από τις κινητοποιήσεις που έλαβαν χώρα από το 2009 και μετά (κατά τη μνημονιακή δηλαδή περίοδο) δεν είχαν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Για την ακρίβεια.,. δεν κατάφεραν να κάμψουν την άγρια επέλαση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών! Αυτό, επομένως, οδήγησε σε βαθύτατη απογοήτευση!
Πλέον, όπως φαίνεται, δεν είναι ζωντανή ούτε η ελπίδα ότι η παρούσα κυβέρνηση θα βελτιώσει τις εργασιακές σχέσεις! Το ίδιο άλλωστε το Τρίτο Μνημόνιο που υπεγράφη συνεπάγεται τη μη ανατροπή των μέτρων που υιοθετήθηκαν με τα δύο πρώτα Μνημόνια!
Η οργή όμως είναι βέβαιο ότι φουντώνει και η κυβέρνηση είναι βέβαιο ότι το έχει καταλάβει αυτό! Και είναι υποχρεωμένη να παλέψει γι’ αυτά τα ζητήματα που θίγονται εδώ… αν δεν θέλει να εισπράξει και άλλη φθορά που θα συσσωρευτεί στην ήδη υπάρχουσα.
Άλλωστε, οι εργαζόμενοι δεν μπορούν παρά να επιλέξουν το δρόμο της αντίδρασης σε ό,τι τους επιβάλλεται χρόνια τώρα! Και η καταψήφιση της κυβέρνησης -όποτε και αν γίνουν οι εκλογές- είναι αντίδραση που έστω θα τιμωρεί την πολιτική ασυνέπεια!
Αν το υπουργείο Εργασίας και η υπουργός κ. Αχτσιόγλου δεν κάνει τα πάντα για να αναβαθμιστεί σύντομα η αγορά εργασίας και αν δεν καταστεί εφικτό να ακολουθηθούν τα δεδομένα του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου, αν εν ολίγοις δεν δημιουργηθεί δίκαιη εργατική νομοθεσία που θα εξασφαλίσει την αξιοπρέπεια των ανθρώπων που μοχθούν καθημερινά, αν δεν υπάρξει η βούληση να ελεγχθούν οι εργοδότες… τότε μιλάμε για μια απέραντη ζούγκλα και όχι για χώρα!
Και βεβαίως, τα παραπάνω δεν αρκούν! Δεν αρκούν… αν ταυτοχρόνως δεν τεθεί σε εφαρμογή ένα συνεκτικό σχέδιο κοινωνικής, οικονομικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας.
Διότι, τον περασμένο Νοέμβριο, οι νέες προσλήψεις υποχώρησαν στο χαμηλότερο σημείο της πενταετίας! Πιο συγκεκριμένα, οι αναγγελίες πρόσληψης ανήλθαν σε 157.385, ενώ οι αποχωρήσεις σε… 195.052. Εδώ δηλαδή έχουμε το μεγαλύτερο ρεκόρ χαμένων θέσεων εργασίας των τελευταίων πέντε ετών. Τον ίδιο μήνα το 2015 είχαν χαθεί 24.674 εργασίας, το 2014 χάθηκαν 20.331, το 2013 χάθηκαν 17.214 και το 2012 χάθηκαν 34.138.
Και από τις 157.385 προσλήψεις, μόλις οι 67.071 αφορούν σε πλήρη απασχόληση! Οι 66.780 αφορούν σε μερική απασχόληση και οι 23.534 σε εκ περιτροπής απασχόληση! Πράγμα που σημαίνει ότι ο εργασιακός Μεσαίωνας είναι εδώ και τον πληρώνουμε σαν κοινωνία με το αίμα της ψυχής μας!
Το μόνο -κάπως- παρήγορο είναι ότι, σύμφωνα με το υπουργείο Εργασίας, το ισοζύγιο των ροών μισθωτής απασχόλησης του πρώτου 11μήνου του έτους 2016 είναι θετικό και διαμορφώνεται στις 125.128 νέες θέσεις εργασίας.
Αλλά η πραγματικότητα της αγοράς εργασίας -που περιγράφεται παραπάνω- είναι τόσο σκοτεινή που δεν αφήνει κανένα περιθώριο για αισιοδοξία και εφησυχασμό! Κανένα απολύτως!
