Της Μαρίνας Κουρμπέλα
O συνάδελφος Γιάννης έφυγε. Εφυγε, ξαφνικά. «Τόσκασε», είπα μέσα μου, σχεδόν θυμωμένη, γιατί δε μας χαιρέτησε Πως άλλωστε; Αλλά, όταν περισσεύει το συναίσθημα η λογική εξανεμίζεται, χάνεται. «Τόσκασε», επέμεινα, περισσότερο θυμωμένη, γιατί έτρεχαν και τα μάτια μου.
Ο Γιάννης έφυγε προ ημερών. Σήμερα, του είπαμε εμείς το «Αντίο Γιάννη»! Η κάθε μια, και ο καθένας με τον τρόπο του. Ένα τελευταίο αντίο. Ένα «γεια», όπως λέγαμε, όταν φεύγαμε μετά τη δουλειά, από την εφημερίδα. Είχε έντονη την αίσθηση του χιούμορ, και ήταν ευγενής. Διέκοπτε για λίγο την ενασχόλησή του με τα διάφορα κείμενα μας και συνήθως απαντούσε χαριτολογώντας, με ένα πείραγμα. Έλεγε κάτι, που συνόδευε με χαμόγελο. «Αντε γεια», ξαναλέγαμε.
Σήμερα, δεν ξαναλέμε, πλέον, «άντε γεια»! Ο Γιάννης δεν είναι εδώ. Λέμε «Αντίο Γιάννη» και προσευχόμαστε να τον βοηθήσει η Παναγία που πήγαινε να προσκυνήσει. Να μετρηθούν τα καλά του, που ήταν πολλά. Να τον αγγίξει η ευσπλαχνία του Θεού, για ανάπαυσή του και για γαλήνη στις ψυχές των δικών του που έμειναν εδώ και η απουσία του τους γεμίζει θλίψη.
