Το υλικό είναι πλούσιο καθώς το αρχαίο θέατρο είναι συνδεδεμένο με τη λατρεία του Διονύσου, του θεού της βλάστησης, της γονιμότητας, αλλά και της ανατροπής, που οδηγούσε τους θνητούς στην έκσταση και την απελευθέρωση από την καθημερινότητα. Το αρχαίο θέατρο αρχικά είχε τη μορφή λατρευτικών δρώμενων.
Πολύ σύντομα, μέσα σε ένα διάστημα μισού αιώνα, εμπνευσμένοι ποιητές, όπως ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής και ο Ευριπίδης, με αφορμή ένα μυθολογικό επεισόδιο, συνέθεσαν έργα με αρχή, πλοκή και τέλος, όπως πολύ επιτυχημένα δίνει τον ορισμό της τραγωδίας ο μεγάλος φιλόσοφος Αριστοτέλης.
Με κείμενα που προέβαλλαν ιδέες και έθιγαν ηθικά, κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα δίδασκαν τους θεατές, οι οποίοι ήταν ελεύθεροι να παρακολουθήσουν τις θεατρικές παραστάσεις δωρεάν όλοι ανεξαιρέτως, ακόμα και οι δούλοι. Ακρογωνιαίο λίθο αυτής της ελεύθερης έκφρασης αποτελεί η κωμωδία, το είδος που εκφράστηκε κυρίως από τον Αριστοφάνη, ο οποίος σχολίαζε με τη σάτιρά του τα κακώς κείμενα της κοινωνίας και της πολιτείας.
Η αρχαία ελληνική τραγωδία αποτέλεσε το αρχέτυπο για τη συγγραφή ανάλογων έργων και κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο, από τον Σενέκα και τον Κόιντο Έννιο, στη συνέχεια κατά την Αναγέννηση και μετέπειτα από συγγραφείς όπως οι Racine, Voltaire, Alfieri, Shakespeare, Goethe κ.ά., ενώ αποτέλεσε και πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία ενός άλλου είδους, της όπερας.
«Αν η ισηγορία, η ίση δυνατότητα ελευθερίας του λόγου δημόσια σε όλους, αποτελεί ένα από τα βασικά συστατικά της αθηναϊκής δημοκρατίας, τότε δεν είναι τυχαίο ότι, όταν έπεφτε ο σπόρος αυτού του πολιτεύματος στην Αθήνα, στους νότιους πρόποδες της Ακρόπολης αναπτύχθηκε το θέατρο ως μια έκφραση της ελεύθερης δημοκρατικής σκέψης” επισημαίνει ο Ν. Καλτσάς.
“Στην τραγωδία ο μύθος είναι μόνο η αφορμή· όλα τα άλλα είναι δημιούργημα του ποιητή, ο οποίος θέτει επί σκηνής διλήμματa, κρίνει, κατακρίνει, επαινεί, αμφισβητεί και αφήνει τον θεατή να διαλέξει μεριά. Κυρίως όμως του αφήνει ερωτηματικά. Κι από την άλλη πλευρά η κωμωδία δεν χρησιμοποιεί έναν μυθικό τόπο και χρόνο, αλλά την πόλη της Αθήνας και τον παρόντα χρόνο, σχολιάζοντας με τη σάτιρα την επικαιρότητα.
Ως ένα θαύμα θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει αυτό το τέλειο ποιητικό-θεατρικό είδος που αναπτύχθηκε και μεγαλούργησε στην Αθήνα πριν από 2.500 χρόνια και εξακολουθεί να έχει ισχύ και σήμερα, με τα έργα των τραγικών να παίζονται από τους μεγαλύτερους θιάσους τόσο στην Ελλάδα όσο και στον κόσμο όλο, να γοητεύουν και να συγκινούν το κοινό.
Καταξιωμένοι Έλληνες και διάσημοι ξένοι σκηνοθέτες, όπως ο Δημήτρης Ροντήρης, ο Κάρολος Κουν, ο Peter Stein, ο Max Reinhardt, ο Bob Wilson, ο Yukio Ninagawa του θεάτρου Νο και πολλοί άλλοι, ανέβασαν με μεγάλη επιτυχία στις θεατρικές σκηνές τις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες.
Στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, επιλέξαμε το θέατρο ως θεματική της επόμενης έκθεσής μας, καθώς ως τώρα δεν έχει παρουσιαστεί κάποια έκθεση που να “διδάσκει” το κοινό σχετικά με το αρχαίο δράμα σε όλο του το εύρος, από τις απαρχές του ως λατρευτικά δρώμενα έως την εξέλιξη και την τελείωσή του σε ύψιστο λογοτεχνικό και θεατρικό είδος».
