Tου Βασίλη Κ. Καλαμαρά [ vasillis.kalamaras@gmail.com]
Ο κορωνοϊός έφερε τα πάνω κάτω στον νεοελληνικό βίο, καθώς έγινε ο καθρέφτης μπροστά στον οποίο ο νεοέλληνας είδε όλα τα δεινά, όλες τις αδυναμίες και όλες τις βεβαιότητές του. Και μέσα σ’ αυτόν τον γενικευμένο πανικό και σ’ αυτήν την πανδημία της τρομοκράτησης κυρίως με την εργαλειοθήκη των τηλεοπτικών μέσων, άνοιξε ένας αδιέξοδος διάλογος μεταξύ θεολογίας και επιστήμης.
Μπροστά στην παντοδυναμία της Ορθοδόξου Ελλαδικής Εκκλησίας, ελάχιστοι διαχειριστές της είδησης-όπως αυτή διαχέεται με φοβικά σύνδρομα- ακολουθούν τον ορθό λόγο. Οι περισσότεροι και οι περισσότερες προβαίνουν σε δημόσια δήλωση πίστης προς την Ορθοδοξία, γιατί γνωρίζουν ότι αντλούν τηλεθέαση από ένα κοινό που κλείνεται δογματικά στον εαυτό του, όταν οι παντός είδους κρίσεις χτυπούν την πόρτα του.
Το ερώτημα, το οποίο τίθεται εξακολουθητικά αυτές τις ημέρες, αλλά δεν απαντάται ούτε καν αποσπασματικά, είναι το ακόλουθο: Επιστήμη ή Θρησκεία; Είναι αδύνατον να αντιμετωπιστεί ολιστικά σ’ ένα σχόλιο, όταν το ερώτημα είναι θεμελιακό και πανάρχαιο. Λοιπόν, οι επιστήμονες αποφαίνονται ότι διά του σιέλου αυξάνονται οι κίνδυνοι μετάδοσης του ιού. Οι ιεράρχες δια της συνοδικής απόφασης υποστηρίζουν ότι η Θεία Ευχαριστία είναι ακίνδυνη.
Μιά σκέψη διατυπώνω: όταν δεκαοκτώ μήνες από σήμερα-όπως εκτιμάται- θα κυκλοφορήσει το εμβόλιο εναντίον του κορωνοϊού τι θα πράξουν οι υψηλόβαθμοι και οι χαμηλόβαθμοί ιεράρχες μας; Θα εκδώσουν καινούρια απόφαση, ώστε να αποτρέψουν τους πιστούς να εμβολιαστούν; Και πάλι θρησκεία θα ζητήσει να πάρει τα ηνία από την επιστήμη; Τι να πω, δεν γνωρίζω την απάντηση.
Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι η πλειονότητα της νεοελληνικής κοινωνίας λειτουργεί υποκριτικά σ’ όλα τα πεδία της. Την ίδια στιγμή ζητάει σε ματζούνια την θεραπεία, σε κρέμες, σε βότανα, σε σύμβολα πίστης, σε θρησκευτικούς δογματισμούς, γιατί δεν προχώρησε, δεν ξέφυγε, δεν υπερέβη την καθήλωσή της σ’ ένα οθωμανικό παρελθόν με Φαναριώτες και κοτζαμπάσηδες.
‘Ετσι και στην δεύτερη δεκαετία του 21ού αιώνα το συλλογικό ασυνείδητο επιβιώνει με τα φαντάσματα του παρελθόντος, ως παρίας της δυτικής σκέψης και του δυτικού πνεύματος, ανορθολογικό και φανατικό, ως μαυρόασπρη ελληνική ταινία με προσδοκώμενο χάπι εντ, αμνήμον όταν ζει σε αυτάρεσκη ασφάλεια, επικεντρωμένο εγωϊστικά στον εαυτούλη του.
Δέκα χρόνια κρίσης, δεν κατάφεραν να ξεκολλήσουν την νεοελληνική μεταπολεμική νοοτροπία από τις λάσπες του ατομικισμού και να την στρέψουν προς την αλληλεγγύη. Πόσο μάλλον ο απειλητικός κορωνοϊός μας, κι αυτός σηκώνει τα χέρια στο θέαμα μας. Εκτός κι αν ο ορατός εχθρός των συνόρων με ομήρους τους μετανάστες/πρόσφυγες εκτροχιάσει σε εθνικιστικά, ρατσιστικά και μισαλόδοξα παραληρήματα με τιμωρό τον χριστιανικό θεό. ‘Οχι τον λόγο υπέρ των φτωχών και των κατατρεγμένων της Παλαιστίνης υπό ρωμαϊκή κυριαρχία. Πού τέτοια σε μας τους καθαρούς τους ‘Ελληνας που με ελληνοπρέπειες ενταφιάζουμε τον Ελληνισμό.
Yστερόγραφο: Αλήθεια, γιατί δεν θέλουμε να δούμε ότι ιός θα χτυπήσει κυρίως αυτούς οι οποίοι δεν έχουν τα οικονομικά μέσα για να τον αντιμετωπίσουν; Και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στους μετανάστες/πρόσφυγες. Οι φτωχοποιημένοι, οι άνεργοι, οι ημιαπασχολούμενοι, οι απολυμένοι χωρίς τις στοιχειώδεις συνθήκες επιβίωσης και διαβίωσης; Φοβάμαι ότι όλη Ελλάδα αρρώστησε από την μεταδοτική ασθένεια του καταυλισμού, ο κορωνοϊός ήταν η έξαρσή του.
