ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
Σασπένς και ανατροπές στο νέο-νουάρ του Κινέζου Ντιάο Γινάν
Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
Το κλείσιμο των κινηματογραφικών αιθουσών (που όλοι οι κινηματογραφόφιλοι αναμένουν με αγωνία να ανοίξουν το συντομότερο) έχει αναπόφευκτα οδηγήσει σε άλλες, προσωρινές ελπίζω, λύσεις, τουλάχιστο για τους παραγωγούς κα τους διανομείς. Ήδη στο Χόλιγουντ, η Disney έχει στραφεί σε πλατφόρμα για να προσφέρει τις ταινίες της (όπως αρχίζουν να κάνουν και άλλες εταιρείες σε Αμερική και Ευρώπη), λύση που ξεκίνησε πρόσφατα και σε μας, με ορισμένους διανομείς να διανέμουν τις ταινίες του στους θεατές μέσα από διαδικτυακές πλατφόρμες.
Από τις ταινίες που κυκλοφορούν τη βδομάδα αυτή μέσα από πλατφόρμες επιλέξαμε για σας τις ακόλουθες:
**** Η λίμνη με τις αγριόχηνες
Nan fang che zhan de ju hui. Κίνα, 2019. Σκηνοθεσία-σενάριο: Ντιάο Γινάν. Ηθοποιοί: Γκε Χου, Γκουέι, Λου-Μέι, Φαν Λιάο. 113΄
Στο φιλμ νουάρ στρέφεται για μια ακόμη φορά, ύστερα από τη βραβευμένη στο Βερολίνο ταινία του, «Μαύρο κάρβουνο, λεπτός πάγος» (Χρυσή Άρκτο του 2014), ο κινέζος σκηνοθέτης Ντιάο Γινάν, με την ταινία του «Η λίμνη με τις αγριόχηνες».
Μια γυναίκα, η Γκουέι, η μοιραία γυναίκα (η «femme fatale») των κλασικών νουάρ, συναντά έναν τραυματισμένο άντρα, τον Ζο υ, κοντά σ’ ένα σιδηροδρομικό σταθμό. Συνάντηση που θα μας οδηγήσει σε δυο μεγάλα φλας-μπακ, όπου θα μάθουμε για την μέχρι τότε πορεία και των δυο. Ο Ζου, κυνηγημένος από την αστυνομία, είχε πάρει μέρος σε μια συνάντηση συμμοριών για τον έλεγχο της περιοχής, συνάντηση που κατέληξε σε άγρια σύγκρουση, ενώ με το κυνηγητό που ακολούθησε, ο Ζου σκότωσε έναν αστυνομικό.
Η Γκουέι είναι μια πόρνη που προσφέρει τις υπηρεσίες της στην περιοχή γύρω από τη λίμνη του τίτλου, περιοχή κοντά στην πόλη Γιουχάν της κεντρικής Κίνας (πόλη που έγινε πρόσφατα γνωστή χάρη στην εξάπλωση του κορονοϊού), και που τώρα έχει σταλεί από τον αρχηγό της συμμορίας να βοηθήσει (αν και ποτέ δεν είσαι σίγουρος με τις μοιραίες γυναίκες) τον Ζου να γλιτώσει από την αστυνομία.
Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας εκτυλίσσεται γύρω από, και μέσα στη λίμνη του τίτλου με τον Γου να προσπαθεί με διάφορους τρόπους να διαφύγει την αστυνομία η οποία, με τη σειρά της, στήνει διάφορες ενέδρες για να μπορέσει να τον συλλάβει.
Όπως σε κάθε φιλμ νουάρ, όπου η ατμόσφαιρα είναι μαύρη (κατάμαυρη σ’ αυτή την περίπτωση), δεν μπορείς παρά να περιμένεις το θάνατο του κυνηγημένου. Αυτό όμως που κατάφερε ο Ντιάο Γινάν είναι να φτιάξει μια συναρπαστική ταινία με θέματα όπως ο έλεγχος, η εξουσία, η φιλία, ο έρωτας αλλά και η προδοσία.
Όλα δοσμένα με σκηνές δοσμένες με αρκετή πρωτοτυπία και εκπλήξεις, συχνά με λυρική διάθεση, με εξαίρετο ρυθμό, με ευρηματικές ανατροπές, με ένα συνεχές, που δεν σε αφήνει να πάρεις αναπνοή, σασπένς, αντιπαραθέτοντας τις ήρεμες σκηνές με σκηνές βίαιων, ιδιαίτερα ωμών όταν χρειάζεται, εξάρσεων, από τις οποίες δεν λείπει κι ένα μαύρο χιούμορ (όπως στη σκηνή που ο Γου σκοτώνει έναν αντίπαλό του με μια, πιστέψτε το ή όχι, ομπρέλα), συχνά δοσμένες με σουρεαλιστική νότα, με εκπληκτικές συνθέσεις πλάνων αλλά κι ένα εντυπωσιακό συχνά μοντάζ.
*** ½ Το νησί των ψεμάτων
La isla de las mentiras/The Island of Lies. Ισπανία/Αργεντινή/Πορτογαλία, 2020. Σκηνοθεσία: Πάουλα Κονς. Σενάριο: Πάουλα Κονς, Λουίς Μαρίας. Ηθοποιοί: Νερέα Μπάρος, Άνα Όκα, Σέρτζιο Κουιντάνα, Βικτώρια Τεϊχέρο, Μιγκέλ Μπορίνες. 93΄
Με βάση ένα αληθινό τραγικό επεισόδιο, το ναυάγιο του πλοίου Σάντα Ιζαμπέλ, το ομιχλώδες πρωινό της 2ας Ιανουαρίου 1921, στις απότομες, τραχιές ακτές του νησιού Σαλβόρα, με 260 μετανάστες που ταξίδευαν για το Μπουένος Άιρες, έφτιαξε τη συναρπαστική αυτή, βουτηγμένη σε μια μαύρη ατμόσφαιρα, πρώτη ταινία της, η Πάουλα Κονς.
Στο ανεμοδαρμένο αυτό, απόμερο νησί, εγκαταλειμμένο θα έλεγα από θεούς και ανθρώπους, όπου οι άντρες σπανίζουν, τρεις γυναίκες, η Μαρία, η Γιοζέφα και η Τσιπριάνα, καταφέρνουν να σώσουν του 48 από τους ναυαγούς. Τα τραγικά γεγονότα που οδήγησαν στο ναυάγιο αναλαμβάνει να ερευνήσει ο Λεόν, ένας Αργεντινός δημοσιογράφος που φτάνει στο νησί. Έρευνα που θα οδηγήσει σε ένα παρασκήνιο διαφθοράς, πολιτικών παιχνιδιών και βρόμικων σχεδίων για οργανωμένο ναυάγιο.
Ένα αιώνα μετά την τραγική αυτή ιστορία, με λίγα όπως φαίνεται χρήματα (αν και το ναυάγιο παρουσιάζεται με λιτότητα και οικονομία, χωρίς όμως από αυτό να λείπει το δράμα και η αγωνία), με μια σκηνοθεσία που τη χαρακτηρίζει η ευρηματικότητα, με μια επιμονή στην καταγραφή και ανάπτυξη των χαρακτήρων των τριών βασικά γυναικών (και ιδιαίτερα της Μαρίας), με μια εξαιρετική φωτογραφία, που εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο τα ψυχρά, απόμερα τοπία του νησιού (με τη θάλασσα να παίζει σημαντικό ρόλο), η Πάουλα Κονς μας αποκαλύπτει, με δύναμη και εικαστική ομορφιά, τα αληθινά αίτια του σπαρακτικού αυτού δράματος.
** ½ Άντε γεια Δήμαρχε
Agur Extebeste! Ισπανία//Γαλλία, 2019. Σκηνοθεσία: Ασιέρ Αλτούνα, Τέλμο Εσνάλ. Σενάρο: Ασιέρ Αλτούνα, Τέλμο Σνάλ, Ναγκόρε Αρανμπούρου. Ηθοποιοί: Έλενα Ιρουρέτα, Ραμόν Αγκίρε, Ίμπαν Γκαράτε. 100΄
Ο Πατρίσιο, ο δήμαρχος μιας μικρής, επαρχιακής ισπανικής πόλης, ανάβει το πανάκριβο πούρο του και απλώνει τα πόδια του πάνω στο γραφείο του Δημαρχείου , έτοιμος ν’ απολαύσει την εύπορη, χάρη στα διάφορα «λαδώματα» ζωή του. Μόνο που αυτό γρήγορα πρέπει ν’ αλλάξει, όπως μας το αναπτύσσουν στη διασκεδαστική, γεμάτη ευρήματα (αν και ορισμένα κοινότοπα) κωμωδία των Ασιέρ Αλτούνα και Τέλμο Εσνάλ, που πρωτοπροβλήθηκε στο «Ένα κάποιο βλέμμα» του Φεστιβάλ των Κανών 2019. Ο λόγος: ήδη άλλοι αξιωματούχοι που έχουν καταχραστεί το αξίωμά τους οδηγούνται, όπως παρακολουθεί, έντρομος από την τηλεόραση, ο Πατρίσιο.
Για να γλιτώσει αναθέτει το πόστο του Δημάρχου στη γυναίκα του, Μαρία Λουίζα, η οποία δεν ξέρει τίποτα από τις βρομοδουλειές του, και που, όπως ανακαλύπτει, έντρομος και πάλι, ο Πατρίσιο, είναι έτοιμη να κάνει μεγάλες αλλαγές τόσο στην απαράδεκτη γραφειοκρατία της Δημαρχίας όσο και να διώξει τους επιχειρηματίες εκείνους που κατάφερναν να παίρνουν τις αναθέσεις από τον Δήμαρχο με λαδώματα.
Οι σκηνοθέτες κατάφεραν να φτιάξουν ένα με καλό ρυθμό σενάριο, με ωραίες, χιουμοριστικές καταστάσεις (ο Πατρίσιο που προσποιείται έμφραγμα για να μπορέσει να βρει τον αντικαταστάτη του, ή οι σκηνές με τα κρυμμένα χρήματα στην υδρορροή, που κάποια στιγμή πρέπει να επισκευαστεί με καταστροφικά για τον Πατρίσιο αποτελέσματα, ο παππούς που απολαμβάνει μια άλλου είδους ζωή στο ιδιαίτερο σπιτάκι του σε χωράφι, κ.ά.) και ν’ αποσπάσει καλές ερμηνείες από τους ηθοποιούς του, ιδιαίτερα τον Ραμόν Ιγκίρε στο ρόλο του «ταλαίπωρου» Δημάρχου.
