ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
Ένας έρωτας μέσα και έξω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα
Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
**** Ψυχρός πόλεμος
Cold War/Zimna wojna. Πολωνία, 2018. Σκηνοθεσία-σενάριο: Πάβελ Παβλικόφσκι. Ηθοποιοί: Τζοάνα Κούλιγκ, Τόμας Κοτ, Μπόρις Σικ, Άγκατα Κουλέσα. 88΄
Η περίοδος του ψυχρού πολέμου είναι απλά στο φόντο της ιστορίας της ταινίας του Πολωνού Πάβελ Παβλικόφσκι, μιας ιστορίας «τρελού έρωτα», ανάμεσα στο μουσικό Βίκτορ και τη νεαρή χορεύτρια/τραγουδίστρια, Ζούλα, έρωτα που ξεκινά στην Πολωνία το 1949 για να τελειώσει στη Βαρσοβία, 13 χρόνια αργότερα, το 1962, ακολουθώντας, ενδιάμεσα, το ζευγάρι στις διάφορες «αποδράσεις» του σε άλλες χώρες, από Βερολίνο και Παρίσι μέχρι το Ζάγκρεμπ της Γιουγκοσλαβίας.
Σε μια ατμόσφαιρα που θυμίζει αρκετά εκείνη της προηγούμενης ταινίας του, «Ίντα», και με μαυρόασπρες και πάλι εικόνες (η ατμοσφαιρική φωτογραφία είναι του Λούκας Ζαλ), που θυμίζουν τον πολωνικό κινηματογράφο της τότε εποχής, ιδιαίτερα εκείνο το Βάιντα και του Σκολιμόφσκι (ο Βάιντα του «Στάχτες και διαμάντια» έρχεται ιδιαίτερα στο νου στη σκηνή στην αρχή, με τον μουσικό πρωταγωνιστή να επισκέπτεται μια μισο-κατεστραμμένη εκκλησία, σκηνή που επαναλαμβάνεται στο φινάλε της ταινίας, σε μια όμορφη, δοσμένη με λιτότητα και λυρισμό σκηνή), ο Παβλικόφσκι παρακολουθεί το ζευγάρι του, από τη γνωριμία του, στην αγροτική σχολή τεχνών (βασικά χορού και τραγουδιού), που ιδρύει το καθεστώς για να εμψυχώσει το λαό (και αργότερα για να προωθήσει την προπαγάνδα του σε άλλες ανατολικές χώρες), όταν ο «δάσκαλος» ερωτεύεται τρελά τη «μαθήτριά» του.
Στο ταξίδι τους στο Βερολίνο, το ζευγάρι αποφασίζει να αυτομολήσει στη δυτική πλευρά, μέσα από τη γαλλική διαχωριστική γραμμή, αν και τελικά, την τελευταία στιγμή, η Ζούλα δειλιάζει και ο Βίκτορ θα βρεθεί μόνος στο Παρίσι, όπου θα βρει δουλειά ως πιανίστας σε μπιστρό.
Ο έρωτας όμως, όπως και η μουσική (όχι μόνο η λαϊκή της Πολωνίας αλλά κι αυτή του Γκέρσουιν και της τζαζ και του ροκ εν ρολ, που ακούμε ενδιάμεσα στην ταινία), θα παραμείνουν οι κύριοι μοχλοί στη ζωή του ζευγαριού, που μέσα από συναντήσεις, επιστροφές, απογοητεύσεις, εγκαταλείψεις και επανασυνδέσεις (στο Παρίσι, στο Ζάγκρεμπ και πίσω στη Βαρσοβία), με τον έρωτα να υπερισχύσει τελικά ενάντια στις διάφορες δοκιμασίες που το ζευγάρι αντιμετωπίζει.
Με τον Παβλικόφσκι να καταγράφει την τρικυμιώδη, μελαγχολική συχνά, πορεία του ζευγαριού με ένα ρομαντικό, λιτό, βουτηγμένο, πρέπει να πω, σε μια μαύρη ατμόσφαιρα, όπως και στο «Ίντα, στιλ.
** Η διαπαιδαγώγηση της Κάμερον Ποστ
The Miseducation of Cameron Post. ΗΠΑ, 2018. Σκηνοθεσία: Ντεζιρέ Ακαβάν. Σενάριο: Ντεζιρέ Ακαβάν, Σεσίλια Φρουγκιουέλε. Ηθοποιοί: Κλόε Γκρέις Μόρετζ, Στίβεν Χοκ, Κουίν Σέπερντ, Κέρι Μπάτλερ, Τζον Γκάλαχερ Τζούνιορ. 91΄
Την με διάφορα (κοινωνικά, θρησκευτικά και άλλα) μέσα καταπίεση των ομοφυλόφιλων παρουσιάζει μέσα από τη δεύτερη αυτή μεγάλου μήκους ταινία της (βραβευμένη στο ανεξάρτητο φεστιβάλ του Σάντανς) η ηθοποιός και σκηνοθέτρια Ντεζιρέ Ακαβάν (Approppriate Behavior). Βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη του 1993, με την έφηβο (γκέι όπως ανακαλύπτει ξαφνικά η θεία της σε μια σχολική γιορτή) ορφανή ηρωίδα της, Κάμερον Ποστ (εξαιρετική στο ρόλο η Κλόε Γκρέις Μόρετζ), να στέλνεται σε καλοκαιρινό θρησκευτικό ίδρυμα, υπό τη διεύθυνση του αιδεσιμότατου Ρικ (Τζον Γκάλαχερ Τζούνιορ), ειδικό για τη θεραπεία «της ομοφυλοφιλικής μετατροπής» μέσα από θεραπευτικές ομιλίες, προβολές βίντεο από VHS και διάφορες άλλες μορφές.
Χρησιμοποιώντας σαν βάση το μυθιστόρημα της Έμιλι Ντάνφορθ, η Ακαβάν προσεγγίζει το θέμα της μέσα από ένα λιτό, σχεδόν ντοκιμαντεριστικό στιλ, παρουσιάζοντας, με λιγοστό πρέπει να πω χιούμορ (εκεί που χρειαζόταν πολύ περισσότερο), τις διάφορες θεραπείες στις οποίες υπόκειται τόσο η ίδια όσο και τα άλλα νεαρά κορίτσια του ιδρύματος, αποφεύγοντας όμως να τα πλησιάσει και να τα αναπτύξει αρκετά, προσφέροντας διεξόδους και λύσεις (με ένα αδύναμο φινάλε) που τελικά δείχνουν μιαν αδικαιολόγητη ατολμία.
** Η νύχτα με τις μάσκες
Halloween. ΗΠΑ, 2018. Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν. Σενάριο: Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν, Ντάνι ΜακΜπράιντ. Ηθοποιοί: Τζέιμι Λι Κέρτις, Τζούντι Γκριρ, Άντι Μάτιτσακ, Νικ Κασλ. 106΄
Μπορεί τα πολλά και μέτρια σίκουελ της αρχικής, κλασικής σήμερα ταινίας του Τζον Κάρπεντερ να μην συνέβησαν, σύμφωνα με το νέο αυτό σίκουελ, που έγραψαν οι Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν (ο οποίος και το σκηνοθέτησε) και Ντάνι ΜακΜπράιντ, μια και ο Μάικλ Μάιερς, ό εκπρόσωπος του απόλυτου κακού, βρισκόταν, σύμφωνα με το νέο αυτό σενάριο, για 40 χρόνια στη φυλακή, το αποτέλεσμα όμως δεν είναι αυτό που περιμέναμε.
Γιατί ο Γκόρντον Γκριν έφτιαξε μια ταινία χωρίς τον τρόμο που είχε καταφέρει να δημιουργήσει τόσο έξυπνα και με φαντασία ο Κάρπεντερ, με αποτέλεσμα η γνωστή από την αρχική ταινία ηρωιδα, η Λόρι (Τζέιμι Λι Κέρτις), να αντιμετωπίζει τις φριχτές και άλλες καταστάσεις σαν μέσα σε μια συνηθισμένη ταινία και τίποτα παραπάνω. Σε σχέση βέβαια με τα προηγούμενα σίκουελ, ο σκηνοθέτης είναι εδώ πολύ καλύτερος και, όταν βρίσκει την ευκαιρία, πέρα από τις αναφορές (απλά αναφορές) στην ταινία του Κάρπεντερ, δείχνει και μια μαεστρία στο στήσιμο ορισμένων σκηνών – αναφέρω χαρακτηριστικά τις σκηνές της επιστροφής του του Μάιερς στην πόλη του, όταν διασχίζοντας τους δρόμους, τη νύχτα του Χαλογουίν, αρχίζει να σκοτώνει όσους βρίσκονται στο δρόμο του.
