Του Παύλου Μεθενίτη
Σ’ ένα ελβετικό χωριό, το Oberwil-Lieli, οι δημότες αποφάσισαν, κατά πλειοψηφία, πως δεν επιθυμούν να δεχθούν στο χωριό τους κανένα Σύρο πρόσφυγα.
Η ελβετική κυβέρνηση συμφώνησε να δεχθεί συνολικά 3000 πρόσφυγες, οι οποίοι θα κατανεμηθούν στα χωριά και τις πόλεις της Ελβετίας βάσει ποσόστωσης.
Ωστόσο, οι Αρχές έδωσαν την ευκαιρία στους πολίτες, εάν δεν επιθυμούσαν να υποδεχθούν πρόσφυγες στο δήμο τους, να αποφύγουν αυτή την υποχρέωση, αρκεί να πληρώσουν ένα πρόστιμο.
Ε, οι δημότες του εν λόγω χωριού συμφώνησαν να καταβάλουν 263 χιλιάδες ευρώ, για να μην βρεθούν στη δυσάρεστη θέση να δουν έστω κι έναν βομβαρδισμένο, καραβοτσακισμένο πρόσφυγα να πατάει το βρομοπόδαρό του στους πεντακάθαρους και ήσυχους δρόμους του πανέμορφου, πανάκριβου και καρτποσταλάτου χωριού τους.
Για να λέμε την αλήθεια, οι κάτοικοι του Oberwil-Lieli είχαν το θάρρος να δηλώσουν δημοσίως (και τα λεφτά να υποστηρίξουν αυτή τη δήλωση) κάτι που πολλοί, πάρα πολλοί πολίτες αυτής της γελοίας καρικατούρας του ανθρωπισμού που λέγεται Ευρώπη σήμερα, διστάζουν να πουν ευθαρσώς.
Κανείς πλούσιος και συνακολούθως ασφαλής, δεν θέλει κυνηγημένους, αγριεμένους, αλλόγλωσσους, αλλόδοξους (που επιπλέον είναι και μελαψοί…) στον παραδεισούλη που έχει φτιάξει – τους δέχεται μόνο αναγκαστικά, επειδή δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά, ή επειδή δεν έχει την όρεξη να πληρώσει πρόστιμο για να μην δει τις φάτσες τους. Ή, επειδή, φοβάται μήπως τον χαρακτηρίσουν ρατσιστή, κάτι που δεν είναι πολιτικώς ορθό, συνεπώς κακό για το ίματζ του και τις μπίζνες γενικότερα.
Η Ευρώπη, όχι των λαών (μη καγχάζετε, παρακαλώ), αλλά των ευκατάστατων και βολεμένων νοικοκυραίων, σήμερα είναι ένα γκέτο. Τα λεφτά, οι σεκιουριτάδες και οι νόμοι είναι τα συρματοπλέγματα που χωρίζουν κάτι ψόφιες Ελβετίες, κάτι δυσκοίλιες Αυστρίες, κάτι ανεκδιήγητα Λουξεμβούργα, κάτι κορδωμένα Μονακό από την πραγματικότητα.
Η ευταξία των πολιτών και των αγελάδων τους, το πλαστικοποιημένο κάλλος των χωριών, η νυσταγμένη γραφικότητα των κωμοπόλεών τους, η ανυπόφορη κανονικότητα των κοινωνιών τους, είναι σαν ένα τεράστιο σκηνικό, που θυμίζει το περιβάλλον όπου ζούσε ο Τζιμ Κάρεϊ, στο υπέροχο φιλμ “Truman show”, όπου η υποδειγματική πόλη του ήρωα δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα γιγάντιο σκηνικό τηλεοπτικού ριάλιτι σόου, στο οποίο το κεντρικό πρόσωπο πρωταγωνιστούσε εν αγνοία του.
Οι εξαιρετικοί πολίτες του Oberwil-Lieli δεν θέλουν ξενομπάτες στον τόπο τους, δεν επιθυμούν φορείς του ιού της δυστυχίας να μολύνουν την ευημερούσα αφασία τους – δικαίωμά τους. Όπως είναι δικαίωμά τους να είναι τραπεζίτες, οι οποίοι, στα άδυτα των περίφημων ελβετικών τραπεζοφυλακίων τους, έχουν ακόμα χρυσά δόντια από εβραϊκές μασέλες, που κατετέθησαν πριν από δεκαετίες από Ναζί αξιωματικούς, εξαιρετικούς πελάτες των εν λόγω χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.
Η ουδετερότης είναι μία από τις καλύτερες μπίζες – τα παίρνεις από όλους. Είναι δικαίωμά τους να φυλάσσουν με το αζημίωτο τα πιο βρόμικα, τα πιο ματωμένα, τα πιο χεσμένα λεφτά της οικουμένης, ώστε να συντηρούν τα κομψά σπιτάκια, τα τακτοποιημένα λιβαδάκια και τις κουκλίστικες εκκλησούλες τους. Είναι δικαίωμά τους να ζούνε έτσι, γιατί είναι Ευρωπαίοι, γιατί ανήκουν στη αφρόκρεμα αυτής της οικονομικής δικατορίας, που αλέθει ό,τι μπορεί, που τραγανίζει ό,τι πέσει στα χέρια της από ολόκληρο τον κόσμο, σκουπίζοντας μετά αβρά τα χείλη της με τα Χάρτα των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Μέχρι που να ανοίξει μια πορτούλα στον γαλάζιο ουρανό πάνω από το ελβετικό χωριό, όπως έγινε και στο Τρούμαν Σόου, απ’ όπου θα μπουκάρουν τα αφρισμένα κύματα της αληθινής ζωής, για να σαρώσουν νομοταγείς πολίτες, παραμυθένια σπιτάκια, ακριβά αυτοκινητάκια κι σεμνές εκκλησούλες.
