Του Παύλου Μεθενίτη
Σε μια δημοσκόπηση της ALCO, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα, διαβάζουμε πως η πρόθεση ψήφου για τη Νέα Δημοκρατία ανέρχεται στο 21,3%, ενώ οι ερωτηθέντες της έρευνας δίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ μόλις 15%. Τρίτο κόμμα η Χρυσή Αυγή με 6,8%, το ΚΚΕ σταθερά τέταρτο, με 5,4%, κι από κει και πέρα το χάος – κομμάτια και αποσπάσματα, πασοκολαφαζανολεβεντικού και καμμενοζωοποταμικού τύπου, κατά σειράν ποσοστώσεως, από 3,6% το μεγαλύτερο απόκομμα, μέχρι 1,8% το μικρότερο.
Οι μούντζες που έριχνε ο τιμημένος και αγανακτισμένος ελληνικός λαός το 2011 στη Βουλή, προς τους πολιτικούς, συλλήβδην, τώρα πλέον ξαναγύρισαν αυτεπίστροφες στα μούτρα του. Ο ίδιος λαός, που ψήφισε τον Αντώνη Σαμαρά, ο ίδιος τον έριξε στα Τάρταρα, και έστεψε αυτοκράτορα τον Τσίπρα. Σε κάμποσες εκλογικές αναμετρήσεις, να σημειώσω, και μάλιστα όταν ο Αλέξης είχε πει, στα ίσα, πως το αγγούρι του νέου μνημονίου δεν το γλιτώνουμε, απλώς εμείς θα το αλείψουμε με κάποιο φιλολαϊκό ολισθητικό, εν αντιθέσει με τους προηγούμενους, που βουτούσαν τα δικά τους στη σμυριδόσκονη.
Α, για να μην το ξεχάσω, όλα αυτά έγιναν, επειδή οι Έλληνες ήθελαν μεν να έχουν στην τσέπη τους ευρώπουλα, αλλά χωρίς τα μνημόνια που τα συνοδεύουν, αναπόφευκτα, όπως αποδείχθηκε. Δηλαδή, η ιερή λαϊκή θέληση ήταν κάπως σαν να μπαίνω εγώ σε ένα πολυτελέστατο εστιατόριο, να τρώω τον αγλέουρα, και αντί να πληρώσω, να πλακώνω στις σφαλιάρες το γκαρσόνι, και να περιμένω να με πληρώσουν κι από πάνω.
Ο ίδιος ο λαός, δηλαδή εγώ κι εσείς, και οι φίλοι μου και οι δικοί σας, και ο κόπανος ο ξάδερφός μου και η βλαμμένη η θειά σας, όλοι αυτοί, εμείς, που συναντιόμαστε στην ουρά του σουπερμάρκετ και ταρακουνιόμαστε μαζί στο μετρό, ο ίδιος λαός λοιπόν, σήμερα-αύριο, όποτε γίνουν εκλογές, φαίνεται πως θα ψηφίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Κάποιοι το λένε αυτό «μεγαλείο της δημοκρατίας». Εγώ, και να με συμπαθάτε, το λέω τεράστια ξεφτίλα.
Εγώ, αυτή τη μεταβολή του λαού, από δυναμικό σύνολο πολιτών σε κοπάδι ζώων, που άγεται και φέρεται, που εναποθέτει τις τύχες του στον εκάστοτε τσομπάνη, που έχει τα θάρρητά του στον εκάστοτε αυτοκράτορα, ζητωκραυγάζοντάς τον στον Ιππόδρομο, εγώ το λέω όνειδος. Είναι ντροπή, πεινασμένοι, αναγκεμένοι, στριμωγμένοι άνθρωποι, να μην κατεβαίνουμε στους δρόμους, είναι ντροπή να σκύβουμε το κεφάλι και να ταρακουνιόμαστε στο μετρό, πηγαίνοντας στην απολύτως απαραίτητη αλλά κακοπληρωμένη σκατοδουλίτσα μας, είναι αίσχος να τσουλάμε το καρότσι της μιζέριας μας στο σουπερμάρκετ, ταπεινοί και καταφρονεμένοι, και να μην τα κάνουμε ρημαδιό, όπως ας πούμε γίνεται στη Γαλλία.
Είναι ντροπή να περιμένουν οι Έλληνες πως θα τους σώσει ο Κούλης της Ζίμενς, η Πρασινωπή Φώφη, ο Γιωργάκης, ο επανεφευρέτης της Δημοκρατίας και του Σοσιαλισμού γενικότερα, ή το ιερό σκήνωμα του Σημίτη που εσχάτως βγήκε από την κρύπτη του για την Περιφορά του Επιταφίου της Κεντροαριστεράς, για να μη μιλήσουμε για την Αρχόντισσα και τον Αλήτη, τη Ζωή και τον Σταύρο. Είναι ντροπή να κρεμάμε τις ελπίδες μας σαν τάματα στο λαιμό αυτών των πολιτικών που μουντζώναμε πριν από πέντε χρόνια. Είναι αίσχος να γλείφουμε εκεί που φτύναμε.
Και βέβαια είναι καταισχύνη να λες ότι όλοι οι πολιτικοί, απαξάπαντες, είναι το ίδιο – αυτό το απόφθεγμα συμπυκνώνει τον πολιτικό πολιτισμό του ηλιθίου ή του φασίστα, που μερικές φορές είναι το ίδιο πράγμα. Εάν δεν ήταν έτσι, τα μπασταρδάκια του Αδόλφου δεν θα ήταν η τρίτη πολιτική δύναμη σήμερα.
Το ψάρι δεν βρομάει απ’ το κεφάλι – το ψάρι σαπίζει από την ουρά. Το έχω πει χίλιες φορές, θα το πω ακόμα μία: έχουμε ακριβώς τους πολιτικούς που μας αξίζουν. Και μάλιστα, εάν συνεχίσουμε να λέμε πως για όλα φταίνε αυτοί οι αλήτες οι πολιτικοί, που παραπλάνησαν τον καημένο τον ελληνικό λαό, ε, τότε, και να με συμπαθάτε, καλά μας κάνουν και μας πατάνε κάτω. Εάν μόνοι μας παραδεχόμαστε πως είμαστε όχλος, που οι πολιτικοί απλώς δεν είναι πρέπον να εκμεταλλεύονται, εάν πιστεύουμε πως δεν οφείλουμε να είμαστε υπεύθυνοι, διότι η υπευθυνότητα είναι κάτι που αφορά μόνο στους πολιτικούς, ε, τότε, και λίγα μας κάνουν.
Το Κοινοβούλιο είναι ένας πελώριος καθρέφτης – αλλά πολύ λίγοι, απ’ όσους το μούντζωναν οργισμένοι το 2011, το κατάλαβαν αυτό.
