Του Πάνου Τσούμα
Είχα ένα πρόβλημα ομολογώ με τη «Δικαιοσύνη» του Οδυσσέα Ελύτη μέχρι προ ολίγων ημερών. Δεν μου ερχόταν μπλιό, να συνεχίσω με τον κανονικό δεύτερο στίχο: «και μυρσίνη συ δοξαστική».
Κάτι σα «Θα(μ)νου» μου καθόταν αντί «μυρσίνη», κάτι σαν «Αλεξέι», ενίοτε δε και κάτι από «Παπα(νικας)»!
Προσπαθώντας ο έρμος να διαλέξω, να σου μπροστά μου κάποια στιγμή και ένα Κιτς (εκ του Κίτσος ή Κυρίτσης) «αντιφιλελέ».
Σκέφτηκα αμέσως πως δημοκρατία χωρίς «φιλελέ» δεν γίνεται, οπότε τσουπ το… τέρας! Αντικουμουνέ αυτό ερχόταν από την «εθνοσωτήριο 67» είχε μορφή εισαγγελέα του Αρείου Πάγου-Κόλλια λεγόμενου, διέθετε όμως και κάτι τι από Κορέα των Σουνγκ.
Εκεί μου ήρθε… κόλπος! Έπεσα σε κώμα και στη βαθειά μου σκοτοδίνη άκουσα ύμνο ηρωικό από τα πολύ παλιά. Από χούντα 67 και πριν για την ακρίβεια, όταν στις εκπαιδευτικές μονάδες της Πολεμικής Αεροπορίας ακουγόταν το… πατριωτικό: «…και το σμήνος που πήγε στην Κορέα πολεμούσε για τα ιδανικά, ιδανικά..».
Ε, δεν ήθελε και πολύ, όταν συνήλθα από το «κώμα», να καταλήξω πως η θέση της «μυρσίνης», στο δεύτερο στίχο της «Δικαιοσύνης» ανήκει επάξια στην «Κορέα».
Αρχές ου 1950 διδάξαμε «ιδανικά» στην Κορέα, εκεί γύρω έχουμε επιστρέψει πολιτικά-οσονούπω και οικονομικά, είναι καιρός να μας επιστραφούν τα… δανεικά!
