Για «Νέα» και «Βήμα»
Σε μια κοινωνία (!) νεκροζώντανη «είμαστε ακόμη ζωντανοί».
Νεκροθάφτη!
Ναι, βάζω και τον εαυτό μου στους «ζωντανούς», αν έχεις απορία.
Του
Πάνου Τσούμα
ΟΥΤΕ κατά διάνοια βεβαίως να συγκριθώ, ως προς την εγκύκλιο μόρφωση και τη γλωσσική επάρκεια, με τους Μητσό, Κούρτοβικ, Πρετεντέρη, Τσιντσίνη, Κανέλλη, Παπαχρήστο και τα άλλα «“ορφανά” του Σ. Ψυχάρη».
ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ Τύπου Πρωθυπουργού εξέμεσε τα περί «ορφανών», αν σου διαφεύγει αναγνώστη.
ΑΚΡΟΘΙΓΩΣ στο άρθρο «Με Μάο και με Σώρρα… » -που ενόχλησε- αναφέρθηκα στην ύβριν.
ΝΑ ΣΟΥ όμως ξανά μπροστά ο «αμελέτητος»! Οπότε επανέρχομαι!
ΠΡΙΝ ΑΛΕΚΤΟΡΑ φωνήσαι, τα «ορφανά» έγιναν εργαζόμενοι. Και ο «ΔΟΛιος ίππος της διαπλοκής», «ιστορικό συγκρότημα»!
Διά στόματος πρωθυπουργού (!) η αυθωρεί … τούμπα! Δεν είναι η πρώτη. Μόνο που αυτή τη φορά έγινε με φόρμα κομισάριου. (Οιονεί επίτροπος επί χούντας, αν δεν ξέρεις από ΣταλινοΜαοϊκά νεόκοπε πολεμιστή του συστήματος -που ανάθεμα κι αν ξέρεις τι είναι).
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ των «ορφανών» ήρθε ομοθυμαδόν. Συλλεκτικό φύλλο τα «ΝΕΑ» της Πέμπτης 19 Ιανουαρίου και ιδού ένα μικρό δείγμα:
«Δεν έχουμε πεθάνει. Όχι ακόμη τουλάχιστον. Είναι άτοπο λοιπόν να παρατηρούν διάφοροι ότι ο ΔΟΛ άξιζε καλύτερο τέλος και να κλαίνε, ειλικρινά ή ψεύτικα, στον τάφο μας. Δεν είμαστε εκεί αλλά εδώ, κρεμασμένοι στα περίπτερα, όχι από τις γραβάτες μας. Απλήρωτοι αλλά απτόητοι. Αντικειμενικοί; Όχι, σοβαροί. Ανεξάρτητοι; Όχι, ειλικρινείς. Δεν θα γράψουμε ένα λίβελο κατά του Ψυχάρη, αν αυτό εννοείτε. Ούτε πριν ούτε τώρα (…).
Δεν περάσαμε στον έλεγχο του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι ακόμη τουλάχιστον (…). Όσοι υποστηρίζουν, από ενδιαφέρον και αγάπη φυσικά, ότι τελειώσαμε, βιάζονται λίγο. Όταν τελειώσουμε, θα το καταλάβετε. Όχι επειδή θα γράφουμε αλλιώτικα, Αλλά επειδή δεν θα γράφουμε καθόλου.
Κανένας Μουλόπουλος δεν έχει επέμβει στα κείμενά μας. Όχι ακόμη τουλάχιστον. Θα αλλάξει αυτό τις επόμενες μέρες; Θα μας φωνάζει ο κομισάριος και θα μας λέει τι να γράφουμε; Ο ίδιος το αρνείται. Όπως είπε σε μια συνέντευξή του, “η κριτική απέναντι στην κυβέρνηση θα συνεχιστεί….”. Υπόχρεοι.
Έσπευσε όμως να προσθέσει και κάτι άλλο: “Απλώς η κριτική δεν θα είναι του πεζοδρομίου”. Τι εννοεί ο ποιητής; Ποιος θα ορίσει το πεζοδρόμιο; Άγνωστο.
Προμηνύονται λοιπόν συγκρούσεις. Ποιος θα νικήσει; Και πάλι θα το καταλάβετε. Και θα κανονίσετε την πορεία σας είναι βέβαιο…».
ΜΕ ΠΡΟΠΟΜΠΟ το στίχο: «Μην έρχεσαι στον τάφο μου και κλαίς./Αρκεί./Δεν πέθανα, δεν είμαι εκεί…», έγραψε τα παραπάνω ο Μιχάλης Μητσός. Στο ίδιο μήκος κύματος ο Πρετεντέρης, ο Τσιντσίνης, ο Μανιάτης, ο Παπαχρήστος.
ΠΡΟΒΛΕΠΕΤΑΙ σύγκρουση λοιπόν. Και να δούμε ποια είναι τα αντίπαλα στρατόπεδα. Με το δικό μου πάντα επεξεργαστή -και ιδίωμα γραφής- έχουμε:
- Από τη μια την, αλά Τραμπ(ακουλα), Γκρίλο, Φάρατζ-Τζόνσον προέλαση του «αντισυστημισμού» με πνευματικό υπόστρωμα τζιχαντισμού.
- Και από την άλλη την απεγνωσμένα αμυνόμενη κληρονομιά του διαφωτισμού, λεγόμενη και νεοτερικότητα.
ΣΤΟΥΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ του διαφωτισμού εμείς, ως Βαλκάνιοι και ορθόδοξοι, βρεθήκαμε πρώτοι στην κατρακύλα του μετανεοτερικού (;) «αντισυστημισμού» με υπόστρωμα τζιχαντισμού.
ΠΡΩΤΟΠΟΡΗΣΑΜΕ, ως εκ τούτου, και στη δαιμονοποίηση της ενημέρωσης. Με τον σπουδαιοφανή μικρό Καραμανλή να ενέχεται και σ’ αυτό (Μπαϊρακτάρης-«νταβατζήδες»), στην αδιάκριτη σπίλωση πρωτοστάτησε ο υπόκοσμος του σιναφιού.
ΦΙΛΑ προσκείμενος ο ενημερωτικός (!!!) υπόκοσμος στο αντιμνημονιακό παραλήρημα συνέβαλε καθοριστικά στην επικράτηση της διασταύρωσης «καλικάντζαρων» του ψεκασμού με «ζόμπι» του αναχρονιστικού ζερβόδεξου λαϊκισμού.
ΟΙΟΝΕΙ ηροστράτεια η λογική (!) της «διασταύρωσης», είχε σε πρώτο πλάνο την όποια σοβαρή ενημέρωση πάλευε να επιζήσει.
ΤΑΧΑ ΜΟΥ τώρα νοιάζονται για τα αποκαΐδια της οι ηρόστρατοι. Και θέλουν να την αναστήσουν με επίτροπους.
ΟΠΩΣ σε όλα, πλανώνται. Ο διαφωτισμός πορεύτηκε έχοντας σε πρώτο πλάνο την ατομική ευθύνη. Οι επίτροποι έρχονται από το σκοταδισμό. Όσοι έμαθαν να ζουν υπεύθυνα δεν τον ανέχονται. Κάλλιο δικός τους και καθαρός ο θάνατος, παρά κηλιδωμένος ΜαοΣταλινικά.
