Του Παύλου Μεθενίτη
Εκεί που κάποιοι βλέπουν μια κρίση, κάποιοι άλλοι βλέπουν μια ευκαιρία. Ακόμα κι αν αυτή η ευκαιρία είναι βουτηγμένη στις λάσπες, κάποιοι θα τσαλαβουτήσουν σ’ αυτή τη λασπωμένη πασαρέλα, εάν είναι να βγάλουν κάτι απ’ αυτό.
Η Ειδομένη είναι ο λασπο-Καιάδας του σύγχρονου ευρωπαϊκού πολιτισμού, όπου τα Μεγάλα Αφεντικά της ηπείρου πετούν ό,τι δεν τους χρειάζεται: την ανάπηρη Ελευθερία, τον χωλό Ανθρωπισμό, την κολοβωμένη Δικαιοσύνη. Την ίδια ώρα που οι πρόσφυγες διασχίζουν αφρισμένους χειμάρρους για να πέσουν πάνω στους στρατιώτες και τους μπάτσους της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, οι οποίοι αποδεικνύουν την κατευθείαν καταγωγή τους από τον Μέγα Αλέξανδρο σαπίζοντας τους μουσκεμένους ανθρώπους στο ξύλο, στη λάσπη της Ειδομένης κάνουν την περατζάδα τους τα σελέμπριτις του πολιτικού σόου μπιζ.
Ο Κυριάκος ο Μητσοτάκης διαπιστώνει, σύννους, πως η Ειδομένη είναι μια γροθιά στο στομάχι. Ακούει ο Θόδωρος ο Πάγκαλος τη λέξη «στομάχι» και ψυλλιάζεται. «Γιατί δεν πάει ο στρατός να τους μαζέψει και με τη βία να τους πάει στα στρατόπεδα;», αναρωτιέται, αλλά εκ του ασφαλούς, από την Αθήνα, αποφεύγοντας τη λασπουριά της Ειδομένης, όπου και τα βαρύτερα ονόματα του δημοσίου βίου κινδυνεύουν να κολλήσουν. Αυτό όμως δεν ισχύει για τον κύριο Αβραμόπουλο, που περιδιαβαίνει στην Ειδομένη σοβαρός σοβαρός, όπως αρμόζει στο κύρος του, καταυγάζοντας τη λάσπη που τον περιβάλλει με την ευρωπαϊκή του αύρα, ως επίτροπος Μετανάστευσης που είναι.
Ξέχασα κανέναν; Α, ναι, η μετρία ηθοποιός, πλην απαστράπτουσα Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως, κυρία Αντζελίνα Τζολί, αναμένεται να φωτογραφηθεί στη Λέσβο, με φόντο καραβοτσακισμένους πρόσφυγες, για τη νέα ανθρωπιστική κολεξιόν του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, ενώ ο Κινέζος καλλιτέχνης Άι Γουέι Γουέι διοργανώνει συναυλίες για Προσφυγικό Πιάνο και Ευαίσθητη Κονόμα στη λάσπη της Ειδομένης. Ω, παρντόν, παραλίγο να ξεχάσω κάτι εγχώριες Αυτοκράτειρες της Φιλανθρωπίας, οι οποίες συνοδευόμενες από το προσωπικό τους Ιερατείο εμβολιάζουν αθώα προσφυγάκια στον Πειραιά, τα οποία οφείλουν αιώνια ευγνωμοσύνη στην Κυρία για τον πυρετό που πάθανε μετά.
Η Ειδομένη, εν τέλει, εκτός από πασαρέλα και Καιάδας είναι και η Λυδία Λίθος της ευρωπαϊκής πολιτικής. Στη λάσπη της δοκιμάζεται η αλήθεια, η καθαρότητα, τα καράτια των προθέσεων των ηγετών της. Ναι, ασφαλώς η κυρία Καγκελάριος της Γερμανίας, που κρατάει το μαστίγιο και το καρότο, δεν δύναται να διατάξει τα υποζύγιά της, τους παρατρεχάμενούς της, κάτι Αυστρίες και Σλοβακίες και Πολωνίες, κάτι Τσεχίες και Ουγγαρίες, κάτι Αλβανίες και κάτι Φυρομίες, να ανοίξουν τα σύνορά τους για να αποσυμφορηθεί η Ειδομένη. Αδυνατεί, λέει, να πιέσει αυτές τις χώρες, όταν η ίδια μάς έχει φορέσει στεγνά τρία μνημόνια, όταν έχει χρησιμοποιήσει ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Νότο ως την πίσω αυλή του οικονομικού της θαύματος -δεν μπορεί, λέει, έχει τις εκλογές της να νοιαστεί.
Κι έτσι η Τουρκία συνεχίζει να στέλνει τις καραβιές της απόγνωσης, κι έτσι η Ελλάδα μεταβάλλεται σιγά σιγά σε μια τεράστια Ειδομένη, όπου μωρά γεννιούνται μες στη λάσπη, όπου οι πρόσφυγες αργοσαπίζουν μέσα στο τέλμα των ποικίλων συμφερόντων που λυμαίνονται τη δυστυχία τους. Η οποία, για κάποιους, όπως είπαμε, τυγχάνει να είναι μια μεγάλη ευκαιρία.
