Του Κώστα Κουφογιώργου
Σε όλα τα είδη του αθλητισμού δεν νικάει πάντα ο καλύτερος και δεν αγοράζονται όλα με τα χρήματα. Μετά την πρόσφατη, μη αναμενόμενη, νίκη του Max Verstappen, ανατρέχουμε σε παλιότερες περιπτώσεις όπου οι μικρές ομάδες έκαναν την έκπληξη.
Αν και στη σημερινή εποχή με τους μεγάλους προϋπολογισμούς είναι αδύνατον για μια υποδεέστερη ομάδα να διακριθεί, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, όπως η πρώτη νίκη του Sebastian Vettel με την αδύναμη Toro Rosso το 2008. Παλιότερα, όταν η τεχνολογία δεν ήταν τόσο ακριβή όπως σήμερα, ήταν εφικτό να οργανώσει κάποιος μια ανταγωνιστική ομάδα στη Formula 1 με μικρό κόστος. Αυτό έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς ταλαντούχους οδηγούς να αναδειχτούν και πολλές φορές ακόμα και να κερδίσουν, αυξάνοντας τον ανταγωνισμό.
Έτσι ο Niki Lauda ξεκίνησε από τη March και ο James Hunt από τη Hesketh, αμφότερες μικρές ιδιωτικές ομάδες που δεν τους αρκούσαν οι τελευταίες θέσεις στο Grid, όπως γίνεται στην προβλέψιμη σημερινή εποχή.
Πιο γνωστή ανατροπή ήταν η δεύτερη θέση του Ayrton Senna με Toleman στο Μονακό του 1984, αλλά η περίπτωση του Καναδού Walter Wolf είναι ανεπανάληπτη, αφού η ομάδα του με οδηγό τον Jody Schekter κέρδισε στον παρθενικό της αγώνα στην Αργεντινή το 1977. Για να το πούμε σε σημερινά δεδομένα, θα ήταν σαν η Haas να άφηνε πίσω τις Mercedes, Ferrari και Red Bull, ανεβαίνοντας στην πρώτη θέση του πόντιουμ από τον πρώτο της αγώνα. Φαντάζει δύσκολο. Εδώ βέβαια θα πρέπει να αναφέρουμε και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Brawn το 2009, η οποία ήταν μεν πρωτοεμφανιζόμενη ομάδα, αλλά ουσιαστικά ήταν η παλιότερη Honda Gp που το 2010 έγινε Mercedes Gp.
Το χαμένο στοίχημα, το ξυρισμένο μούσι και οι συμπτώσεις του αυστριακού Grand Prix
Η Penske του John Watson
Η Penske ήταν μια ομάδα από τις ΗΠΑ που κατέβαινε με αξιώσεις στη Formula 1. Μετά το θάνατο του Marc Donοhue, συνεπεία εγκεφαλικής αιμορραγίας από ατύχημα που είχε στο αυστριακό GP (σήμερα Red Bull Ring), τη θέση του πήρε ο Βορειοϊρλανδός John Watson. Σε αντίθεση με τον clean cut Penske, ο Watson είχε μακριά μαλλιά και μούσι. Λίγο πριν από το αυστριακό GP του 1976 (όπου είχε χάσει την προηγούμενη χρονιά τη ζωή του ο Donohue) οι δύο άνδρες έβαλαν στοίχημα ότι αν ο Watson κέρδιζε, θα ξύριζε το μούσι του. Μετά τη νίκη του στον αγώνα τήρησε την υπόσχεσή του και σύμφωνα με τα λεγόμενά του όταν ο Penske τον πρωτοείδε δεν τον γνώρισε. Αυτή η νίκη έδωσε στον πιλότο από το Μπέλφαστ τη φήμη που χρειαζόταν για να μετακομίσει σε μεγαλύτερες ομάδες.
Mια Shadow από το 1979
Η Shadow ήταν μια μικρή ανεξάρτητη εταιρεία που συμμετείχε σε διαφόρων ειδών πρωταθλήματα, μεταξύ των οποίων και η Formula 1. Oι συμμετοχές της είχαν πάντα τη σκιά της ατυχίας, αφού η Embassy Hill, που χρησιμοποίησε μεταξύ άλλων μονοθέσια της Shadow, τελείωσε με το χαμό του Graham Hill και μελών της ομάδας του σε αεροπορικό δυστύχημα, ενώ και ο δικός της πιλότος Tom Pryce σκοτώθηκε στο Kyalami το 1977. H απώλεια του τελευταίου έφερε στο προσκήνιο τον Αυστραλό Alan Jones, ο οποίος βρισκόταν σε σταθερή ανοδική πορεία. Η πρώτη του και μοναδική νίκη με την ομάδα ήρθε την ίδια χρονιά και πάλι στο αυστριακό Grand Prix! Η Shadow αποσύρθηκε από τα Grand Prix το 1980, όταν ο Alan Jones γινόταν παγκόσμιος πρωταθλητής με Williams.
Οι πορτοκαλί March, με χορηγό την εταιρεία εργαλείων BETA, ήταν από τα χαρακτηριστικότερα μονοθέσια της δεκαετίας του ΄70 όχι μόνο λόγω του χρώματός της αλλά και λόγω των καλών αποτελεσμάτων. Για τη March είχε οδηγήσει τo 1975 και η Ιταλίδα Lela Lombardi, από τις πρώτες γυναίκες στο θεσμό. Ένας συντοπίτης της, ο Vittorio Brambilla, κατάφερε να φτάσει στη νίκη το 1975, ενώ μπορείτε και να μαντέψετε και σε ποιο Grand Prix το κατάφερε. Σωστά μαντέψατε, στο αυστριακό.
Είναι κάτι συμπτώσεις…
