Τον Γιάννη Βόγλη τον γνώρισα στα τέλη της δεκαετίας του ΄70 όταν προσπαθούσαμε να υλοποιήσουμε τις ιδέες του Μίνου Βολανάκη, που ήθελε να μετατρέψει τα νταμάρια, με τα οποία ήταν περιτριγυρισμένη η Αθήνα, σε θέατρα…
Οπερ και εγένετο… το θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη… το Μελίνα Μερκούρη στον Βύρωνα… αυτό στη Νίκαια… και όλα όσα κοσμούν σήμερα τα περίχωρα της Αθήνας έγιναν με δικό του αγώνα και προσπάθεια… βάλαμε κι εμείς ένα χεράκι… αλλά όχι μόνο ο ιθύνων νους αλλά και ο εκτελεστικός βραχίονας της υπόθεσης ήταν αυτός.
Τέλος πάντων… στο νταμάρι λοιπόν του Βύρωνα γνώρισα τον Γιάννη Βόγλη… Απλός και καταδεκτικός, δέσαμε από την αρχή. Κάναμε παρεάκι, τα κουτσοπίναμε στις ταβέρνες του Βύρωνα και τις Καισαριανής και καλά περνάγαμε… Πριν όμως φτάσουμε στα ταβερνεία τραβάγαμε λούκι χοντρό, καθώς στο νταμάρι του Βύρωνα -όπως και σε όλα τα νταμάρια- η ζέστη ήταν ανυπόφορη.
Σκιά δεν υπήρχε πουθενά και με το παραμικρό φύσημα του αέρα η σκόνη που σηκωνόταν δεν σ΄ άφηνε να αναπνεύσεις. Την αποπνικτική ατμόσφαιρα βοηθούσαν και οι δεκάδες επισκέπτες που έρχονταν με τα αυτοκίνητά τους και σήκωναν σύννεφα σκόνης. Συνήθως ήταν ηθοποιοί, τραγουδιστές και σκηνοθέτες που ήθελαν να δουν από κοντά το «εγχείρημα» του Βολανάκη.
Σε αυτό το σχεδόν απόκοσμο περιβάλλον ο Γιάννης Βόγλης με ένα σορτσάκι, γυμνός από τη μέση και πάνω και με αρβύλες στα πόδια –με κανένα άλλο είδος παπουτσιού δεν μπορούσες να περπατήσεις σ’ αυτό το χώρο– κουβαλούσε χοντρά μαδέρια, βαριές σωλήνες, και κρέμονταν στις σκαλωσιές, στήνοντας τις εξέδρες.
Ντάλα μεσημέρι ήταν όταν έφτασε στο νταμάρι ένας φέρελπις νεαρός ηθοποιός οδηγώντας τη μοτοσικλέτα του. Την παρκάρισε κάτω από τις εξέδρες και άρχισε να ρωτά επίμονα για την «πορεία των έργων». Ήθελε να ολοκληρωθούν το γρηγορότερο διότι την επόμενη μέρα ο θίασος που συμμετείχε θα έδινε παράσταση στο «υπό ανέγερση θέατρο». Όταν κάποια στιγμή σταμάτησε ο Γιάννης, που κρέμονταν κάμποσα μέτρα πάνω από το έδαφος, του ζήτησε να του δώσει ένα μαδέρι που βρίσκονταν δίπλα του. «Συγγνώμη, αλλά δεν μπορώ», ήταν η απάντησή του. Ανέβηκε βιαστικά στη μοτοσικλέτα του και έφυγε αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο σύννεφο σκόνης. «Τι κωλόπαιδο», είπε ο Γιάννης και πήδηξε να πάρει το μαδέρι.
Σήμερα, προσπάθησα, σχεδόν απεγνωσμένα, να θυμηθώ το όνομα του «πολλά υποσχόμενου ηθοποιού» αλλά δεν τα κατάφερα. Άσε που δεν έχει κα κανένα νόημα. Καλό ταξίδι Γιάννη και χαιρετισμούς στον Μίνω…
ΥΓ. Η πολιτική κηδεία του Γιάννη Βόγλη έγινε πριν από λίγο στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. Σύμφωνα με την επιθυμία του, η σoρός του θα μεταφερθεί για αποτέφρωση στη Βουλγαρία.
