Mετά την παραίτηση του Ανδρέα Παπαμιμίκου, ανακοινώθηκε το βράδυ της Δευτέρας και η διαγραφή από τη Ν.Δ. του προέδρου της ΟΝΝΕΔ Βασίλη Γεωργιάδη.
Αναλυτικά η ανακοίνωση της Ν.Δ.:
«Με εισήγηση του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας κ. Κυριάκου Μητσοτάκη παραπέμφθηκε στην Κεντρική Επιτροπή Δεοντολογίας, με το ερώτημα της διαγραφής, ο Πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ κ. Βασίλης Γεωργιάδης. Όπως ανακοίνωσε ο Πρόεδρος της Κεντρικής Επιτροπής Δεοντολογίας κ. Απόστολος Κράτσας, ο κ. Βασίλης Γεωργιάδης διεγράφη από μέλος του Κόμματος και ως εκ τούτου εξέπεσε αυτοδίκαια από το αξίωμα του Προέδρου της ΟΝΝΕΔ, καθώς και από κάθε άλλη κομματική ιδιότητα».
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κερδίζει το στοίχημα και δίνει ένα μήνυμα ρήξης με το σάπιο κομμάτι των κομματικών νεολαιών. Το απόστημα που είχαν δημιουργήσει με τους πανεπιστημιακούς απομάκρυνε τη Ν.Δ. από τη νέα γενιά και οδήγησε σε αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες. Σημαδιακή πρωτοβουλία, λίγες μέρες πριν από το 10ο Συνέδριο της Ν.Δ. και στον απόηχο της στρατηγικής επιλογής του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ρίξει γέφυρες στο Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, που είναι κατά της ύπαρξης νεολαιών στα κόμματα.
Η τρίτη διαγραφή μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα, μετά του Φαήλου Κρανιδιώτη και του «τουρκοφάγου» αντιπεριφερειάρχη Χίου, δείχνει αποφασιστικότητα να αλλάξει τα πράγματα. Ακολουθεί τα χνάρια του πατέρα του, που είχε αλλάξει και αυτός τον γραμματέα της ΟΝΝΕΔ για να διαλύσει τους Κενταύρους και τους Ρέιντζερς της ΟΝΝΕΔ της δεκαετίας του ’80.
Το αμαρτωλό παρελθόν
Η άτυπη ομάδα στο εσωτερικό της γαλάζιας νεολαίας, που είχε κατηγορηθεί για ακροδεξιές πρακτικές και σκληρές συγκρούσεις με αντίπαλες νεολαίες, φέρεται να λειτουργούσε επί προεδρίας του Ευάγγελου Αβέρωφ με αρχηγούς τον Βασίλη Μιχαλολιάκο και τον Μάνο Μανωλάκο. Ο κ. Μεϊμαράκης έγινε πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ το 1984, όταν πια αρχηγός της Ν.Δ. ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, και παρέμεινε σε αυτή τη θέση μέχρι το 1987. Η ομάδα των Μεϊμαράκ η- Βουλγαράκη τότε είχε το παρατσούκλι «ανανεωτικοί» και η αλλαγή στην ηγεσία της ΟΝΝΕΔ δεν είχε γίνει μάλιστα με καθόλου ομαλό τρόπο. Όπως θυμάται νεολαίος της εποχής, η εσωκομματική σύγκρουση ήταν σκληρή (αντικατόπτριζε άλλωστε την αλλαγή στο επίπεδο της ηγεσίας), η δε απελθούσα «φρουρά» δεν έφευγε με τίποτε από τα κεντρικά γραφεία της ΟΝΝΕΔ, όπου σημειώθηκαν αψιμαχίες. Η κόντρα συνεχίστηκε και κορυφώθηκε στο συνέδριο της ΟΝΝΕΔ στο «Κάραβελ» το 1987.
Την περίοδο που ο κ. Μεϊμαράκης ήταν πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ, ο βουλευτής σήμερα της Ν.Δ. Μάκης Βορίδης ήταν στη νεολαία της ΕΠΕΝ, με την οποία η νεολαία της Ν.Δ. είχε επίσης συγκρούσεις. Οι ΕΠΕΝίτες αποκαλούσαν τους ΟΝΝΕΔίτες «κότες, κολωνακιώτες» και συχνά τα πνεύματα άναβαν. Κάτι που ίσως εξηγεί και την εμφανή αντιπάθεια Μεϊμαράκη-Βορίδη. Δεν είναι τυχαίο πως όταν ο πρώτος ανέλαβε την ηγεσία της Ν.Δ., ο δεύτερος είχε διαφωνήσει έντονα μαζί του σε ζητήματα στρατηγικής και ιδεολογίας.
Ο μεγαλύτερος όμως αντίπαλος της ΟΝΝΕΔ τότε, θυμάται το ίδιο στέλεχος, ήταν (εκ των πραγμάτων) η νεολαία του ΠΑΣΟΚ. Αντιπάθεια που η γαλάζια νεολαία μοιραζόταν με τον Ρήγα Φεραίο. Λόγω κόντρας με το ΠΑΣΟΚ, ο κ. Μεϊμαράκης μάλιστα αναλάμβανε κοινές πρωτοβουλίες με τους Ρηγάδες (όπου τον Νίκο Βούτση είχε διαδεχθεί ο Νίκος Φιλης). Μέχρι και κοινές πικετοφορίες είχαν πραγματοποιηθεί όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε σπάσει τη διεθνή απομόνωση του καθεστώτος Γιαρουζέλσκι της Πολωνίας. Αλλά και στα πάνελ του διαλόγου που είχε ανοίξει ως υπουργός Νέας Γενιάς ο Γιώργος Παπανδρέου, οι εκπρόσωποι της ΟΝΝΕΔ Γιάννης Χατζής και του Ρήγα Πάνος Σκουρλέτης (την ΚΝΕ εκπροσωπούσε ο Νίκος Μαράκης) συχνά δημιουργούσαν κοινό μέτωπο κατά του Δημήτρη Καρύδη της νεολαίας ΠΑΣΟΚ.
