Μια ξεχωριστή φαμίλια, κληρονομιά της δικτατορίας.
Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
*** 1/2 – Η φαμίλια
El clan. Αργεντινή, 2015. Σκηνοθεσία: Πάμπλο Τραπέρο. Σενάριο: Τζούλιαν Λογιόλα, Εστεμπάν Στούντεντ, Πάμπλο Τραπέρο. Ηθοποιοί: Γκιγιέρμο Φρανσέλα, Πέτερ Λανζάνι, Λίλι Πόποβιτς. 110′
Εμπνευσμένη από την απίθανη εγκληματική δράση της οικογένειας του Αργεντινού Αρχιμήδη (έχει και ελληνικής έμπνευσης όνομα!) Πούτσιο, στην Αργεντινή, στις αρχές της δεκαετίας του ΄80, στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων της δικτατορίας και των πρώτων χρόνων της πτώσης της και επιστροφής το 1983 σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα, είναι η ταινία «El Clan» του Πάμπλο Τραπέρο, που κέρδισε το Αργυρό Λιοντάρι καλύτερης σκηνοθεσίας στο περσινό διαγωνιστικό τμήμα του 72ου Φεστιβάλ της Βενετίας.
Με διασυνδέσεις με τους ακροδεξιούς στρατιωτικούς, που συνέχιζαν την παράνομη δράση τους στα πρώτα χρόνια της επιστροφής της δημοκρατίας, σε συνεργασία με τον μεγαλύτερο γιο του, Αλεξ (ο οποίος είχε γίνει πρωταθλητής του ράγκμπι στην ομάδα των Λος Πούμας), και τη σιωπηρή ανοχή της συζύγου και των υπόλοιπων παιδιών του, ο πατριάρχης της οικογένειας Αρχιμήδης (!) απάγει πλούσιους Αργεντινούς για να ζητήσει λύτρα και τους οποίους στη συνέχεια τους σκοτώνει.
Ο Τραπέρο παρακολουθεί τον Αρχιμήδη και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του τόσο στις καθημερινές απασχολήσεις τους (στα οικογενειακά γεύματα, στο οικογενειακό μαγαζί, στο γήπεδο όπου παίζει ο Αλεξ, καθώς και στα ερωτικά ραντεβού του με μια νέα κοπέλα, γεγονός που τον κάνει να αρχίζει να αισθάνεται ενοχές για τα εγκλήματα που κάνουν) όσο και στις εγκληματικές πράξεις τους, με τις οποίες ασχολούνται σαν να είναι απλές, μικρομεσαίες επιχειρήσεις ή κάποιο παιχνίδι, ενώ, σε κάποια σημεία, χρησιμοποιεί και ένα παράλληλο μοντάζ, όπως εκείνο με τον Αλεξ και το κορίτσι του να κάνουν έρωτα ενώ ταυτόχρονα ο πατέρας του και οι βοηθοί του σπάνε κυριολεκτικά στο ξύλο το θύμα που έχουν απαγάγει.
Ο Τραπέρο αφηγείται την ιστορία της απίθανης αυτής αλλά πέρα για πέρα αληθινής οικογένειας με έντονο ρεαλισμό, διανθισμένο με ένα μαύρο χιούμορ, με πλάνα στημένα με εξαιρετική φροντίδα, και με ελεγμένο με ακρίβεια ρυθμό που θυμίζει τον καλύτερο αμερικανικό κινηματογράφο (ιδιαίτερα εκείνο του Σκορσέζε), κάνοντας έμμεσο σχόλιο πάνω στην, πάντα έτοιμη να συνεργαστεί με τους ισχυρούς, μεσοαστική τάξη της χώρας του, αποσπώντας πολύ καλές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς του, με επικεφαλής τον Γκιγιέρμο Φρανσέλα στο ρόλο του Αρχιμήδη, ενώ η χρήση μιας υπερβολικής (για μένα άτυχης) μουσικής γίνεται φαντάζομαι για να συμβάλει στο στόχο του Τραπέρο, που είναι να φτιάξει μια όσο το δυνατό πιο εύπεπτη ταινία ώστε να τραβήξει ένα όσο το δυνατόν πιο πλατύ κοινό.
** Florence: Φάλτσο σοπράνο
Florence Foster Jenkins. ΗΠΑ, 2016. Σκηνοθεσία: Στίβεν Φρίαρς. Σενάριο: Νίκολας Μάρτιν. Ηθοποιοί: Μέριλ Στριπ, Χιού Γκραντ, Ρεμπέκα Φέργκουσον, Σάιμον Χέλμπεργκ, Νικ Γκάτσεβ. 110′
Την ιστορία της κακόφωνης Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς, μιας πάμπλουτης Αμερικανίδας της υψηλής κοινωνίας, φρικτής όμως τραγουδίστριας, που χάρη στη φιλοδοξία και τα λεφτά της κατάφερε να τραγουδήσει στο Κάρνεγκι Χολ, πρωτοείδαμε πέρσι μεταφερμένη στο Παρίσι της δεκαετίας του ’20, στη γαλλική ταινία «Μαργκερίτ» του Ξαβιέ Τζιανολί. Ο Βρετανός σκηνοθέτης Στίβεν Φρίαρς επιστρέφει στην πραγματική Φλόρενς για να αφηγηθεί την απίθανη ιστορία της, τοποθετημένη τη φορά αυτή στη Νέα Υόρκη, όπου και πραγματικά εξελίσσεται.
Τη Νέα Υόρκη του 1944, περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που ο Φρίαρς αναπλάθει με ξεχωριστή φροντίδα και που, μαζί με τις πολύ καλές ερμηνείες του Σάιμον Χέλμπεργκ, στο ρόλο του μουσικού που προσπαθεί μάταια να τη μετατρέψει σε αποδεκτή τραγουδίστρια, και του Χιου Γκραντ, στο ρόλο του Σεν Κλερ, ταλαίπωρου συζύγου της Φλόρενς που προσπαθεί να υλοποιήσει τα απίθανα όνειρα της γυναίκας του, είναι τα κύρια ατού της ταινίας. Αντίθετα, ο χαρακτήρας της Φλόρενς δεν αναπτύσσεται όσο θα το περίμενε κανείς, και η Μέριλ Στριπ, πολύ καλή όπως πάντα, αγωνίζεται (υπερβολικά θα έλεγα) να τον κάνει όσο πιο αληθινό μπορεί.
{source}
<iframe width=»640″ height=»360″ src=»https://www.youtube.com/embed/cV4jSwCrR44″ frameborder=»0″ allowfullscreen></iframe>
{/source}
