Της Μαρινίκης Μιχαλοπούλου
Η προσωρινή απασχόληση αποτελεί έναν από τους ταχύτερα αναπτυσσόμενους τομείς στις ΗΠΑ. Μπορεί στην Ελλάδα ο όρος να μην είναι αρκετά γνώριμος αλλά στην Αμερική πρόκειται για έναν από τους πιο κερδοφόρους τομείς. Ολοένα και περισσότερες εταιρείες στρέφονται στους προσωρινούς εργάτες εξαιτίας του εξαιρετικά χαμηλού κόστους και του υψηλού κέρδους.
Επιχειρηματικοί κολοσσοί, όπως η Wallmart και η Amazon, αλλά και μικρές επιχειρήσεις προσλαμβάνουν, μέσω γραφείων ευρέσεως εργασίας, άτομα για να εργαστούν σε αποθήκες προϊόντων, με χαμηλό κόστος και ουσιαστικά καμία ευθύνη.
Όσο οι αγορές μέσω διαδικτύου αυξάνονται, τόσο αυξάνεται και ο αριθμός των προσωρινών εργαζομένων. Οι οποίοι αναγκάζονται να δουλέψουν σε ένα επικίνδυνο εργασιακό περιβάλλον χωρίς καμία μορφή ασφάλισης, λαμβάνοντας μισθούς πείνας και ζώντας μέσα στην ανασφάλεια.
Η συγγραφέας Errin Hatton, μιλώντας στο Vice για το συγκεκριμένο ζήτημα είπε πως, οι συνθήκες εργασίας είναι σκληρές ,γιατί σαν καταναλωτές απαιτούμε τα προϊόντα μας να παραδίδονται άμεσα χωρίς να μας ενδιαφέρει ο τρόπος ή το τι κρύβεται πίσω από αυτόν.
Ακόμα επισήμανε, «Η αύξηση του ανταγωνισμού σε παγκόσμιο επίπεδο είχε ως αποτέλεσμα μια στροφή σε ιδεολογικό επίπεδο για τους εργοδότες και την αγορά εργασίας εν γένει. Οι εργοδότες έπρεπε να ανταποκριθούν και αντί να επενδύσουν σε μόνιμους εργάτες, πήραν τον εύκολο και φθηνό δρόμο, μειώνοντας το προσωπικό και επενδύοντας στην προσωρινή εργασία».
Το έκτακτο αυτό προσωπικό συχνά εργάζεται σε συνθήκες βία και εκφοβισμού ενώ πολύ συχνά απειλείται και ο βιοπορισμός τους εάν μιλήσουν. Πολλές μαρτυρίες ,όπως αυτή του Χαβιέρ ,που απολύθηκε επειδή υπερασπίστηκε τους συναδέλφους του αλλά και το δικαίωμα του σε ασφάλιση, μιλούν για ένα καθεστώς τρόμου. Ενώ η Σάρα από το Μεξικό που εργαζόταν σε μια από αυτές τις αποθήκες θυμάται ένα περιστατικό όπου ένας από τους διανομείς, raiteros, όπως τους αποκαλούν και είναι υπεύθυνοι για την μεταφορά των εργατών στις αποθήκες, την παρενόχλησε σεξουαλικά.
Επιπλέον αν συμβεί κάποιο εργατικό ατύχημα φαίνεται πως κανείς δεν έχει την ευθύνη και ο εργαζόμενος δεν καλύπτεται, καθώς στη συγκεκριμένη μορφή εργασίας δεν υπάρχει η κλασσική σχέση εργοδότη και εργαζομένου αλλά μια πιο πολύπλοκη σχέση, που περιλαμβάνει και τα γραφεία ευρέσεως προσωρινής εργασίας.
Ουσιαστικά σε περίπτωση κάποιου τραυματισμού το εκάστοτε γραφείο ευρέσεως εργασίας μπορεί να αποποιηθεί της ευθύνης λέγοντας πως δεν έχει κανέναν έλεγχο επάνω στο εργασιακό περιβάλλον, ενώ ταυτόχρονα η εταιρεία μπορεί απλά να πει πως δεν προσέλαβε ποτέ κανέναν.
Αν και σιγά σιγά αρκετές πολιτείες, όπως αυτή της Καλιφόρνιας, φαίνεται να λαμβάνουν μέτρα και προσπαθούν να περάσουν νομοθεσίες έτσι ώστε να προστατεύσουν τους έκτακτους εργάτες, το πρόβλημα, ουσιαστικά, εκμετάλλευσης ανθρώπων που ζουν στο όριο της φτώχειας ή και κάτω από αυτό, παραμένει.
Η προσωρινή εργασία, μετατρέπεται σταδιακά σε μόνιμη αβεβαιότητα και άνθρωποι παραμένουν παγιδευμένοι σε έναν τρόπο ζωής χωρίς κανένα μέλλον, χωρίς καμία προοπτική, σε μόνιμο φόβο μήπως χάσουν τη δουλειά τους και δεν μπορούν να προσφέρουν ούτε τα απαραίτητα στην οικογένεια τους. Και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να ζεις το σήμερα χωρίς αύριο, παγιδευμένος σε μια κατάσταση χωρίς τέλος.
