Όχι.Ο Lemmy δεν πέθανε, όπως δεν πέθανε ποτέ ο Elvis, ο Hendrix ή ο Sid Vicious. Αυτές οι προσωπικότητες ζούνε για πάντα για έναν απλό λόγο : Hταν η προσωποποίηση του Ροκ είτε σαν τρόπος ζωής, είτε σαν μουσική είτε σαν φιλοσοφία. Ο Lemmy ήταν άλλος ένας μπασίστας -ιθύνων νους ενός συγκροτήματος όπως ήταν ο Phil Lynnot των Thin Lizzy ή ο Steve Harris των Iron Maiden.
O Ian Kilmister γεννήθηκε στο Stoke-on-Trend to 1945 και πριν τους Motorhead είχε ήδη μια μακριά πορεία στην μουσική.Το παρατσούκλι Lemmy το κόλλησε από την έκφραση “ Lend me a fiver “ (δάνεισε μου 5 λίρες) . Από τις πρώτες του δισκογραφικές εμφανίσεις ήταν στο…ψυχεδελικό συγκρότημα του Μαλαισιανού Sam Gopal.
Μεγάλη εμπειρία για αυτόν ήταν επίσης όταν εργάστηκε σαν roadie για τον Jimmy Hendrix ενώ η μεγάλη του ευκαιρία ήταν η συμμετοχή του σαν μπασίστας-τραγουδιστής στους Hawkwind αφήνοντας την σφραγίδα του , το μπάσο με την παραμόρφωση και τα τραχιά φωνητικά , σε τραγούδια όπως το Psychedelic Warlords του 1974 ενώ και το ομώνυμο κομμάτι Motorhead το ηχογράφησε πρώτα με αυτούς.
Το 1975 αποχωρεί από τους Hawkwind μετά από την σύλληψη του στον Καναδά για κατοχή ναρκωτικών και στήνει την δική του μπάντα , τους Motorhead. Το τρίο συμπληρώνουν οι Fast Eddie Clark στην κιθάρα και ο Phil Animal Ttaylor στα ντράμς.Η φιγούρα του Lemmy με το Rickenbacker μπάσο και το μουστάκι αρχίζει να γίνεται ροκ εικόνα με μια συνταγή που πετυχαίνει πάντα όταν την εκτελούν μουσικοί με ταλέντο.
Χύμα ροκ, γρήγορα και δυνατά παιγμένο χωρίς τεχνικές φιοριτούρες και κόλπα του Studio.O Lemmy επηρεασμένος από τον μπασίστα των Who , Jon Entwistle , πρωτοπορεί παίζοντας ακόρντα με το φαζαρισμένο μπάσο αλλά και ριφ που συνήθως παίζει η κιθάρα , κάνοντας ένα αδιαπέραστο τείχος με τα ντραμς του Animal Taylor. O Fast Eddie Clarke συμπληρώνει το σύνολο παίζοντας άγρια, βρισκόμαστε στην εποχή του πανκ, με πολύ wah wah στα σόλο του και στην κορυφή όλων τα απίστευτα φωνητικά του Lemmy.
H πρώτη τους ηχογράφηση είναι το On Parole το 1976 αλλά η πρώτη τους κυκλοφορία είναι το ομώνυμο άλμπουμ του 1977 που έσκασε σαν βόμβα στην μουσική σκηνή της εποχής.Το πασίγνωστο σχέδιο του Joe Petagno , o λύκος (ή μήπως αγριογούρουνο) Snaggletooth – μασκότ του συγκροτήματος , το γρήγορο παίξιμο ,το στιλ που ακροβατούσε περίφημα ανάμεσα στην τραχύτητα του πανκ , την παραμόρφωση του μέταλ και τις μελωδίες του παραδοσιακού Rock n Roll έχοντας ταυτόχρονα την δική του ταυτότητα αποτελεί το ιδανικό ντεμπούτο.
Ακολουθεί το Overkill του 1979 όπου η μπάντα γκαζώνει ακόμα περισσότερο με την δίκαση ντραμς του ομώνυμου τραγουδιού το υπέροχο σόλο του μπάσου στο Stay Clean και το βαρύ και ασήκωτο Metropolis (που στην Ελλάδα το τραγούδησε ως Ακρόπολις).
Ο Lemmy και η παρέα του γράφουν ιστορία και προχωρούν με αμείωτο ρυθμό με το Bomber του 1979 και φτάνουν στο ζενίθ με το εξαιρετικό Ace of Spades του 1981. Την εποχή που το new wave of heavy metal με τους Saxon και τους Iron Maiden μιλούσαν για ιππότες, δαίμονες και μάγισσες με ατελείωτα σόλο οι Motorhead απαντούν με ένα τραγούδι για τον τζόγο , το Ace of Spades, για την ζωή στον δρόμο »We are the road crew» που αντί για σόλο ο Fast Eddie κολλάει την κιθάρα στους ενισχυτές βγάζοντας ένα σφύριγμα ενώ οι υπόλοιποι δύο “τα χώνουν” σαν απάντηση στην πολλές φορές κουραστική μανία επίδειξης των “τεχνοκρατών” κιθαριστών πού έχουν μπλέξει το ωδείο με το ροκ. Ακολουθεί το ζωντανά ηχογραφημένο »No life till Hammersmith» του 1981 που αποτελεί και το επιστέγασμα της επιτυχίας της μπάντας.
Μετά την μεγάλη επιτυχία ήρθε η κάμψη. Το Iron Fist του 1982 δεν είναι το ίδιο επιτυχημένο ενώ ο Fast Eddie αποχωρεί για να φορμάρει τους Fastway.Τον αντικαθιστά ο Brian Robbo Robertson από τους Thin Lizzy.To Another Perfect Day του 1983 είναι πολύ διαφορετικό από τις προηγούμενες ηχογραφήσεις των Motorhead μιας και το τραχύ παίξιμο του Clarke έχει αντικατασταθεί από το μελωδικό παίξιμο και τα overdubs του Robertson o οποίος αποχωρεί μαζί με τον Phil Taylor από την μπάντα μετά από το αλμπουμ.
Ακολουθεί το best of “No Remorse” το οποίο περιέχει και ένα extra track , το κλασσικό Killed by death.Με νέα σύνθεση και δύο κιθαρίστες , τον Phil Campell και τον Wuerzel αλλά και τον πρώην ντράμερ των Saxon Pete Gill ,η μπάντα κυκλοφορεί το Orgasmatron το 1986 που σηματοδοτεί μια νέα εποχή για τον ήχο και για την θεματολογία της μιας και ο Lemmy στο ομώνυμο τραγούδι κατακρίνει τον φανατισμό των θρησκειών.Το 1986 επιστρέφει ο Taylor και κυκλοφορούν το Rock and Roll και το 1991 το »1917» όπου ο Lemmy μιλάει και για την άλλη του αγάπη την ιστορία του πολέμου (‘ήταν συλλέκτης στρατιωτικών αντικειμένων).
Οι εποχές είχαν πια αλλάξει.Οι μεταλ μουσικοί σπαταλούσαν περισσότερο χρόνο στο κομμωτήριο παρά στο studio , λίγο αργότερα το Grunge άλλαξε την μουσική , εμφανίστηκαν άλλα είδη στο Heavy Metal αλλά ο Lemmy συνέχισε τον δικό του δρόμο , έναν δρόμο με πολλούς ακόλουθους.Φανερή η επιρροή του στον πρώτο μπασίστα των Metallica , Clive Burton , τα νεώτερα συγκροτήματα πίνουν νερό στο όνομά του και δεν υπήρξε , ούτε μάλλον θα υπάρξει κάποιος που θα αμφισβητήσει την αξία του και την προσφορά του στην μουσική.
Το τραγούδι Iron Horse είναι ένας ύμνος για τους μηχανόβιους και είναι χιλιάδες οι μουσικοί που επηρεάστηκαν από το στιλ του. Τα τελευταία χρόνια οι Motorhead είχαν ξαναγίνει τρίο, συνέχιζαν να παίζουν στο τέρμα και να κάνουν συναυλίες με τον παραδοσιακό τρόπο.Κανένα εφέ, κανένα σκηνικό μόνο τα όργανα , οι μουσικοί και οι ενισχυτές στο τέρμα.Ο Lemmy συνέχισε γνήσιος μέχρι το τέλος, με sex (μεγάλος γυναικάς) , drugs και Rock and Roll.Από τις τελευταίες του εμφανίσεις ήταν στο βίντεο κλιπ των Αυστραλών Airbourne και πέθανε λίγες μέρες μετά τα γενέθλια του.Παροιμιώδες ήταν και το χιούμορ του.Λέγεται ότι κάποτε τον πλησίασε ο Sid Vicious και του εκμυστηρεύθηκε ότι δεν ήξερε να παίζει μπάσο.Ο Lemmy του απάντησε “ το ξέρω”.
Για να δούμε αν ο Ian Kilmister θα μας κάνει άλλη μια έκπληξη σαν αυτή που κάνει στο βίντεο κλιπ του Killed by death, όπου πετάγεται μέσα από τον τάφο του καβάλα σε μία μοτοσικλέτα δείχνοντας το μεσαίο δάχτυλο.Είναι ικανός να το κάνει.
