Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
Τη γνωρίσαμε το 1989 στις Κάνες, όταν με την πρώτη της ταινία, «Ο εικοστός μου αιώνας», κέρδισε τη Χρυσή Κάμερα.
Μια ταινία σουρεαλιστική, φεμινιστική, με φόντο το ξεκίνημα ενός νέου αιώνα (η ταινία εκτυλίσσεται το 1900), με τις νέες για τότε τεχνολογίες (η γέννηση του ηλεκτρισμού και του κινηματογράφου), τις πρώτες ανακαλύψεις του Τόμας Έντισον, τα φεμινιστικά κινήματα και την πολιτική και οικονομική κατάσταση στην περίοδο της αυστρο-ουγγρικής μοναρχίας, και με δύο δίδυμα κορίτσια που χωρίζονται από πολύ μικρή ηλικία, η μια αναρχική και η άλλη πόρνη, να ταξιδεύουν στο Οριάν Εξπρές.
Χιούμορ, σουρεαλισμός (ένας πίθηκος αφηγείται τη δική του ιστορία), ευαισθησία, ωραία καταγραφή των χαρακτήρων, με πολλαπλές αφηγήσεις και πειραματισμούς, σε μαυρόασπρο φιλμ, η Ενιέντι έκανε μια εντυπωσιακή πρώτη εμφάνιση, που, δυστυχώς, στα 28 χρόνια από τότε ακολούθησε με λιγοστές (πέντε μόνο) ταινίες. Για να φτάσει ώς αυτή την όμορφη, με σουρεαλιστικές πινελιές, ταινία, «Για το σώμα και την ψυχή», που δίκαια κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο της 67ης Μπερλινάλε.
