Σε κάποια από τις μπαλάντες του, ο μέγας Διονύσης αυτοσαρκάζεται λέγοντας: «κι όλοι μου οι φίλοι απορούν τι κάνει ετούτος ο μαλάκας…»!
Του
Πάνου Τσούμα
ΔΕΙΓΜΑ διανοητικής υγείας η διερώτηση Σαββόπουλου, αφορά τον καθένα και την καθεμιά, που, διά λόγου ή έργου, εκτίθεται -ήγουν «πιάνει…στασίδι», στο δημόσιο χώρο και χρόνο.
ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ η έκθεση τού καθενός και της καθεμιάς, ανάλογα με το βεληνεκές τους, αφήνει στη δημόσια σφαίρα θετικό ή αρνητικό αποτύπωμα ήθους και αισθητικής, άρα και ηθικής. Mόνο που ο καθείς δεν είναι Σαββόπουλος για να μπορεί να αυτοσαρκασθεί, άρα και να διορθωθεί.
__ΛΟΞΟΔΡΟΜΗΣΑ όμως. Και πριν… χαθώ εντελώς, έρχομαι στο διά ταύτα…
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ότι ο κατακλυσμός παράνοιας του τελευταίου δεκαπεντάμηνου κατέστησε τη διερώτηση Σαββόπουλου -αυτονομημένη πλέον από τον ίδιο- ρητορική έκφραση καθημερινής χρήσεως.
ΟΙ ΟΣΟΙ φυσιολογικοί κυκλοφορούν εισέτι στη βαλκανική μας επαρχία, δεν υπήρξε μέρα που να μη διερωτήθηκαν πλειστάκις: «τι κάνει -ή τι λέει- ετούτος ο…» ή «ετούτη η…».
ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΗΚΕ μόνο στο εσωτερικό το ρητορικό ερώτημα. Πέρασε τα σύνορα και, από Λισαβόνα-Μαδρίτη μέχρι Ταλίν-Ελσίνκι, ακούστηκε περιπαικτικά για τους «Γκρέκο μασκαρά».
__ ΜΠΟΡΟΥΣΕ άραγε να κάνει κάτι καλύτερο το σουρεαλιστικό ζερβόδεξο συνονθύλευμα;
ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΟΧΙ είναι η απάντηση. Για πλειάδα λόγων μόνο χειρότερο μπορούσε -και μπορεί- να προκύψει από την ώσμωση (ζερβο)προοδευτικού (λάτιν)οριενταλισμού και (ζαβο)δεξιού εθνο…τρομπισμού!
ΕΝ ΠΡΩΤΟΙΣ θα σταθώ σε δυο μόνο λόγους. Οι οποίοι πάνε πακέτο και από μόνοι τους προδίκαζαν τον παρανοϊκό κατακλυσμό με βεβαιότητα 1.000%.
Στο ΕΦΟΔΙΟ και στο ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ αναφέρομαι και εξηγώ. Το μοναδικό εμπειρικό (!) εφόδιο που υπήρχε στο σακούλι της ζερβοδεξιάς «αγέλης» ήταν ο απόλυτος αρνητισμός -δεν αναγνώριζαν τίποτα, ήθελαν τα πάντα στο μέτρο της παλαβομάρας τους.
ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ συνέπεια του απόλυτου αρνητισμού, ως μοναδικού εμπειρικού εφοδίου, ήταν το απελπιστικό κενό παραδείγματος: «Άλλος προς Στάλιν έβλεπε / άλλος προς Ούγκο Τσάβες / και ο πολλά εθνο…βαρύς / προς Κούγκι και Αρκάδι»!
ΖΥΜΩΝΟΝΤΑΣ αυτό το «δύο σε ένα» πακέτο με τη θεωρητική προπαίδεια «καφέ αμάν» και την αγελαία πολιτικο-οργανωτική συγκρότηση (!) είναι, θεωρώ, εύκολο να κατανοηθεί το μέγεθος του ναρκοπέδιου, πάνω στο οποίο κάθισε -και κάθεται εισέτι- ο τόπος, διακυβερνητικά.
ΣΥΝΕΛΟΝΤΙ ειπείν, με τη ζερβόδεξη «λέρα» ο τόπος έχει μπλέξει πολύ άσχημα. Τα συντρίμμια (σε: οικονομία, παιδεία, δικαιοσύνη…, ό,τι έχει να κάμει με κράτος και πολιτειακούς θεσμούς εν γένει) θα σωρεύονται διαρκώς. Σε ποιο πάτο θα σταματήσει το βύθισμα, άγνωστο.
…Το βαθύ που μας λερώνει»
__ΕΛΠΙΖΟΝΤΑΣ πάντως στο μη χειρότερο, θα περάσω στο «πιο βαθύ που μας λερώνει» -και του οποίου η ζερβόδεξη «λέρα» αποτελεί επιτομή.
ΕΙΔΙΚΟΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ. Συντάσσομαι όμως με την άποψη που λέει ότι η υψηλής στάθμης -σε σχέση με τις υπό σύγκριση δυτικές χώρες- σύγχρονη νεοελληνική παράνοια οφείλεται στον αδιάκοπο μετεωρισμό μεταξύ: α) εισαγόμενων προτύπων (οργανωτικών, οικονομικών, ιδεολογικών), και β) φανταστικών εθνο-πολιτισμικών ταυτοτήτων (αρχαίοι, βυζαντινοί, δυτικοί, ανάδελφοι).
ΑΝΑΤΕΜΝΟΝΤΑΣ το μετεωρισμό αυτό βρίσκουμε στον πυρήνα του δυο πράγματα.
– Το πρώτο είναι η διαρκής άρνηση να δεχθούμε τον -για ιστορικούς λόγους- (καθυ)στερημένο βαλκανικό μας εαυτό, με συνέπεια την αδυναμία να παλέψουμε για τη δημιουργία γηγενούς προτύπου σεβαστού και εκτός συνόρων. [Έτσι, δημιουργικά, κερδίζονται περηφάνιες και αξιοπρέπειες. Και όχι με ανέξοδους -έως τραμπουκικούς- αγωνιστικούς (!) βαυκαλισμούς].
– Και το δεύτερο, ότι αναζητώντας πρότυπα στο εξωτερικό ή στο ένδοξο παρελθόν -που ανήκει στον τόπο και σε κανέναν άλλο- και προσποιούμενοι φανταστικές ταυτότητες, αφήσαμε να μας οδηγεί απερίσπαστα το ριζωμένο στα γονίδιά μας (βιολογικά, κρατικά, κοινωνικά) προεπαναστατικό παράδειγμα.
__ΑΥΤΟ ΤΗΣ ΥΣΤΕΡΗΣ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ δηλαδή (κλεφταρματολικό, κοτζαμπάσικο, πατριαρχικό, φατρίας, ασκεριού).
ΤΟ ΟΠΟΙΟ, μετεπαναστατικά, δολοφονώντας τον Καποδίστρια, κατακυρίευσε την κρατική λειτουργία -κατ’ επέκταση και την κοινωνικοοικονομική.
ΜΕ ΔΟΥΡΕΙΟ ΙΠΠΟ την πολιτική, το σκλαβογενές παράδειγμα ευδοκίμησε τα μάλα, υφαίνοντας, σαν αράχνη, τον ιστό της δουλοπρεπούς φαυλοκρατίας.
ΜΕ ΜΙΚΡΕΣ εξαιρέσεις-διαλείμματα (Τρικούπης, Βενιζέλος, Καραμανλής στη δεύτερη θητεία, Σημίτης την πρώτη τριετία), που ήταν όμως «εξ απαλών ονύχων», κανένα κόμμα και καμία πολιτική δεν τόλμησε να συγκρουσθεί μετωπικά με την κοινωνικοποιημένη -ου μην και θεσμοθετημένη- δουλική φαυλότητα.
ΔΕΝ ΤΟΛΜΗΣΕ, φυσικά, ούτε η κομπορρημονούσα περί «λευτεριάς» ηθικολόγος αριστερά.
ΤΟΥΝΑΝΤΙΟΝ, ο επιχώριος (οριεντάλ)αριστερισμός -με σίγουρη εξαίρεση τον Ηλία Ηλιού και υποθετική τις περιπτώσεις Λεων. Κύρκου, Ανδ. Λεντάκη, Μηχ. Παπαγιαννάκη- βούτηξε με τα μούτρα στο διαχρονικό (φαυλο)φαινόμενο.
ΑΡΝΟΥΜΕΝΟΙ τα πάντα και ΑΠΑΙΤΩΝΤΑΣ τα πάντα, δήθεν στο όνομα του «λαού», οι (ζερβο)προοδευτικοί (!!!), συνέβαλαν καθοριστικά στη διατήρηση και επαύξηση της φαυλοκρατικής παράνοιας. Απ’ αυτήν τρέφονταν και μ’ αυτήν κάλυπταν το χαώδες κενό της ανύπαρκτης εναλλακτικής τους πρότασης.
Τη ΛΕΡΑ που σκλαβώνει, οικειοποιήθηκαν στα χρόνια της μεταπολίτευσης, αυτήν υπερασπίζονται λυσσαλέα και τώρα σαν εξουσία.
ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ οκταετία του ΠΑΣΟΚ, για παράδειγμα, η φαυλοκρατία γνώρισε την αποθέωσή της: Όπως πολύ εύστοχα -το λέω διότι το έχω ζήσει- γράφει ο Ευάγγελος Κοροβίνης στο πόνημά του: «Η νεοελληνική φαυλοκρατία», το φαινόμενο τότε: «διευρύνθηκε απεριόριστα (…) γιγαντώνοντας όλα τα αρνητικά του παλαιού κράτους και σαρώνοντας τα όποια θετικά του».
ΚΑΘΟΤΙ όμως το ΠΑΣΟΚ δήλωνε «προοδευτικό», η φαυλοκρατία του, από την επίσης «προοδευτική» ζερβοσύνη, εκτιμήθηκε… ως «πρόοδος»! Ότι η πανταχού παρούσα φαυλότητα λειτουργούσε (εκ)παιδευτικά διαπλάθοντας χαρακτήρες και πρότυπα πολιτών (!!!), δεν ήταν θέμα για το ζερβό -και με τη σημασία του ανήλιαγου- προοδευτσμό. (Προφανώς το σχέδιο επανάστασης και ανατροπής ήθελε τη μάζα εκφαυλισμένη… για να μπορεί μετά η «φωτισμένη πρωτοπορία» να; την αναμορφώσει!).
__ΕΠΙΤΟΜΗ λοιπόν της προ 1821 δουλικής ΛΕΡΑΣ, το δήθεν νέο και προοδευτικό (ζερβο)μαύλισμα για παρανοημένα… ορνίθια! Επιτομή που ολοκληρώνει ό,τι άφησε ημιτελές το Κουτσογιωργικό «βαθύ πασοκ» των Κουρουμπληδο-Σπίρτζηδων και η «σεμνο…ταπεινή» Ν.Δ. των Καραμανλο-Παυλόπουλων.
ΑΝΟΙΓΕΙ πάντως και χαραμάδα ελπίδας αυτή η (φαυλο)ολοκλήρωση. Το γεγονός ότι όλες οι μάσκες έπεσαν ανοίγει τη χαραμάδα.
ΕΚΤΟΣ και είμαστε εντελώς Καμμένοι, δεν έχουμε πλέον δικαιολογία να μην ξέρουμε ότι «το βαθύ που μας λερώνει» είναι υπερπαραταξιακό και υπεριδεολογικό. Ότι, τελικά, είναι η «λίρα εκατό» για κάθε αχρείο και ανάξιο να ηγηθεί του «κοπαδιού».
ΕΧΟΥΜΕ γι΄ αυτό μια τελευταία ευκαιρία εν όψει της 200ής επετείου του 1821 -σιγά μην την άφηνε αμαγάριστη ο άρχοντας του αμοραλισμού…
ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΣΧΑΤΗ ΩΡΑ εκείνο το προ 35ετίας εκμαυλιστικό: «εδώ και τώρα σοσιαλισμός», να γίνει: «εδώ και τώρα ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΣ ΛΕΡΑΣ ΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ»!
ΑΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΤΟΥΜΕ επιτέλους με το όνειδος της τουρκογενούς «μαγάρας».
ΚΑΙΡΟΣ να κοιταχθούμε στον καθρέπτη χωρίς παραμορφωτικούς φακούς. Και να αφουγκραστούμε την ιστορία χωρίς παρασιτικές ωτασπίδες.
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ με τις δανικές δάφνες και τις καθηλωτικές ψευδαισθήσεις.
ΩΡΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ της μαϊμούς τον πισινό, πίσω απ’ το… παγώνι «Μεγαλέξανδρου-Κολοκοτρώνη».
ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ το μέλλον, που μας παρακολουθεί, διερωτάται: «τι κάνουν ετούτοι οι (δουλο)ΜΑ…ΙΔΕΣ». Αν το ακούσουμε και νιώσουμε ντροπή, κάτι μπορεί να γίνει…
Σημειώσεις:
1. Ο αοίδιμος Πυργιώτης ποιητής Γιώργης Παυλόπουλος έχει γράψει το χαϊκού: «Ουρά παγωνιού σε πισινό μαϊμούς ετούτος ο κόσμος». Αφορά τους πάντες αλλά όχι το ίδιο. Τύποι όπως ο Τσίπρας και οι συν αυτώ βρίσκονται στην κορυφή της κλίμακας, σχεδόν στο άπειρο. Το ίδιο και οι πολλά «εθνο…βαρείς», άμεσοι και έμμεσοι, συνοδοιπόροι του στο αντιμνημονιακό παραλήρημα.
2. Παρεμφερές κείμενό μου με τίτλο «Ουρά παγωνιού σε πισινό μαϊμούς…» είχε φιλοξενηθεί πριν από 15 μήνες στο Athens Voice. Επανέρχομαι για δύο λόγους: Αφενός επειδή η φιλοξενία στο Enetpress δεν είναι περιστασιακή. Και αφετέρου διότι βλέπω το θέμα σαν απαραίτητο συμπλήρωμα εκείνου της 27ης Μαΐου με τίτλο: «Αναζητώντας τη Ρεζέρβα… ή “Ζεϊμπέκικο” της Αυτογνωσίας».
