Του Συμεών Σολταρίδη
Μετά την ανακοίνωση για προκήρυξη πρόωρων εκλογών στην Τουρκία, είναι φυσικό να γίνουν αναλύσεις επί αναλύσεων από γνώστες και «επαΐοντες» περί των Τουρκικών ζητημάτων και των Ελληνοτουρκικών σχέσεων, στην χώρα.
Ήδη ξεκίνησαν να γράφουν ή να ομιλούν για τα οικονομικά ή εσωτερικά προβλήματα της γείτονος χρησιμοποιώντας όρους και εκφράσεις οι οποίες δεν γίνονται μόνο από δημοσιογράφους για να συγκεντρώσουν αναγνωσιμότητα ή αναγνωρισιμότητα, αλλά το χειρότερο , από πολιτικούς οι οποίοι πιστεύουν ότι θα αποκομίσουν πολιτικά οφέλη.
Ας μου επιτραπεί για πολλοστή φορά να τονίσω και πιθανώς να στεναχωρήσω αρκετούς όψιμους αναλυτές και ημιμαθείς, ότι η Τουρκία συνεχίζει να είναι διεθνής παίκτης στην πολιτική σκακιέρα, να συνυπάρχει με τις υπερδυνάμεις , να μετατρέπεται σε περιφερειακή δύναμη, να καθίσταται πρωτοπόρος και καθοδηγητής του Σουνιτικού Ισλάμ, να προλαβαίνει τα παιχνίδια που της ετοιμάζουν υπερατλαντικές υπηρεσίες, να επωφελείται πολεμικών συγκρούσεων και εν τέλει να μην «διαλύεται», όπως θα φαντάζονταν και θα ανέμεναν αρκετοί!
Οπότε οι μεγάλες και βερμπαλιστικές εκφράσεις, όπως τα περί «ακήρυκτων πολέμων», τα περί «αυστηρών μηνυμάτων» και χαρακτηρισμών μόνο κακό επιφέρουν και προβληματισμό για τον λόγο για τον οποίο γίνονται.
Ας αναφερθούμε λοιπόν στην καθόλα δημοσιογραφική έκφραση «σουλτάνος» που λέγεται για τον Ταγίπ Ερντογάν από την Τουρκική αντιπολίτευση , τα Τουρκικά και Δυτικά ΜΜΕ. Από τους πρώτους που χρησιμοποίησαν την λέξη με σκοπό υποβίβασης του ήταν ο τότε αρχηγός του Τουρκικού Ρεμπουπλικανικού Κόμματος (CHP) , Ντενίζ Μπαϊκάλ , όταν στις 21/12/2008 τον χαρακτήρισε «σουλτάνο», αλλά με τον ίδιο νοηματικά όρο «Παντισάχ» και φυσικά συνεχίστηκε από όλους τους Τούρκους αντιπολιτευόμενους πολιτικούς και δημοσιογράφους.
Ο χαρακτηρισμός αυτός άρχισε να παρουσιάζεται στα Δυτικά ΜΜΕ , όταν ήθελαν να αναφερθούν στην συντηρητική και αντιδυτική πολιτική του Τούρκου Προέδρου. Για παράδειγμα η «Βέλτ αμ Ζόνταγκ» στις 7/12/2014 , παρομοιάζοντας τον κ. Ερντογάν σαν «σουλτάνο», έγραφε «Ο πρόεδρος Ερντογάν ήταν μια ελπίδα για το Ισλάμ και την Δημοκρατία», ενώ σε άλλο σημείο τόνιζε «Με την αντιδυτική στάση του και την πολιτική που ακολουθούσε άρχισε να μοιάζει με τον Ρώσο Πρόεδρο Πούτιν».
Μετά το δημοψήφισμα στην Τουρκία και τη νίκη του Ταγίπ Ετντογάν η Αγγλική «Τάιμς» έγραφε ότι «στα μάτια του ψηφοφόρου του θα φαντάζει σαν Σουλτάνος», ενώ πολλοί ξένοι αναλυτές αναφερόμενοι στην πορεία του Τούρκου Προέδρου έγραφαν ότι «από τα στενά των δρόμων του Κασίμπασα έφθασε στα ύψιστα αξιώματα, οπότε δικαιολογείται ο χαρακτηρισμός του σαν «Ρεΐς» δηλαδή «αρχηγός» ( ΣΣ. Η λέξη «Ρεΐς λέγεται και για τον «πρώτο» , τον «πρόεδρο», τον «αρχηγό», τον «αποδεκτό». Στην εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προσθέτοντας ένα –ı στο τέλος της λέξεως , όπως «Reis-ı Cumhur» γίνονταν αναφορά στον «Πρόεδρο της Δημοκρατίας»).
Τώρα , ας έρθουμε στον αγαπημένο αυτό όρο των Ελληνικών ΜΜΕ και ορισμένων πολιτικών και θεσμικών οργάνων. Η λέξη «σουλτάνος» λέγεται για δύο σκοπούς. Ή να υποβιβάσει η Τουρκική αντιπολίτευση τον κ. Ερντογάν για «την συσσώρευση των εξουσιών στο χέρι του» και «για τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύεται» , ή για τους οπαδούς του κόμματος «Ανάπτυξης και Δικαιοσύνης» για να εξαίρουν τον Πρόεδρο τους και να τον χαρακτηρίσουν, χαριτολογώντας «σουλτάνο και αρχηγό» τους. Βέβαια τα ΜΜΕ της χώρας μας τάσσονται στο πλευρό της Τουρκικής αντιπολίτευσης , ενώ ουκ ολίγοι πολιτικοί, κάνουν παιχνίδι με βερμπαλισμούς και μηνύματα.
Το κακό είναι ότι μαζί με την αναγνωρισιμότητα των δημοσιογράφων που επιζητούν, άρχισαν και Έλληνες πολιτικοί να τάσσονται υπέρ των απαράδεκτων για την διπλωματική και πολιτική ιστορία της χώρας που επιτείνει το αίσθημα της οργής. Είναι οι χειρισμοί του ΥΠΕΘΑ ο οποίος με την ανοχή του Πρωθυπουργού συνεχίζει της εθνολαϊκιστικές ρητορείες και «κωλοτούμπες». Είναι επίσης και αρκετοί πολιτικοί που βγαίνουν στα παράθυρα και πιστεύουν ότι με τις «αντιερντογανικές» τοποθετήσεις τους θα αποκομίσουν ψηφουλάκια. Όλοι αυτοί τάσσονται στους όψιμους γνώστες της Τουρκικής πολιτικής!
Το χειρότερο όμως είναι ότι άρχισε το Μαξίμου να ενστερνίζεται παρόμοιες εκφράσεις δια στόματος κυβερνητικού εκπροσώπου ή Υπουργών και βουλευτών ή να μιλάνε για πόλεμο, όπως ο Αν. Υπ. Εξ. Γιώργος Κατρούγκαλος , ο οποίος πρόσφατα δήλωσε «προσωπικά θεωρώ ότι δεν υπάρχει συνειδητή πρόθεση δημιουργίας επεισοδίου εκ μέρους της Τουρκίας, η Τουρκία ξέρει ότι δεν μπορεί να κερδίσει έναν πόλεμο στο Αιγαίο, επομένως δεν έχει κανένα λόγο να προκαλέσει οτιδήποτε θα μπορούσε να οδηγήσει προς τα εκεί».
Είναι λοιπόν γελοίο να χρησιμοποιούμε μια λέξη ή έναν όρο μιας ξένης γλώσσας, όταν δεν γνωρίζουμε πώς λέγεται, γιατί λέγεται ή και ποια είναι η κυρίαρχη ή μεταφορική σημασίας της. Απλά γινόμαστε μίμοι, πραγμάτων και ορολογιών που θα ήταν καλύτερα να αποφύγουμε, αφού εντείνουμε ένα κλίμα το οποίο δεν θα θέλαμε. Ή μήπως θα θέλαμε, γιατί κάποιοι μας «έταξαν λαγούς με πετραχήλια».
Καταλήγοντας θα ήθελα να συμβουλεύσω τον Υπ. Άμυνας να παύσει να ομιλεί περί παντός εθνικού επιστητού, να επικεντρωθεί στα καθήκοντα του, να μην αναφέρεται συνεχώς στους δύο Έλληνες στρατιωτικούς που κρατούνται στην Τουρκία , γιατί μάλλον κακό τους κάνει, να σταματήσει να χαρακτηρίζει πολιτικούς ξένων χωρών σαν «τρελούς», οι οποίοι είναι ηγέτες 80 και βάλε εκατομμυρίων ανθρώπων και να μην ομιλεί τόσο πολλοί για «θερμά» ή «ψυχρά» επεισόδια στο Αιγαίο, για να μην ανοίξει η «πόρτα του φρενοκομείου και δεν γνωρίζουμε πώς θα την κλείσουμε». Παρόμοιες δηλώσεις δεν έχουν ειπωθεί στο διάβα της πολιτικής ιστορίας της χώρας. Είναι πρωτόγνωρες , προσβλητικές και απαράδεκτες . Λόγια του «καφενείου».
Όσο για τον Αλέξη Τσίπρα καλά θα κάνει , να δει τα πολιτικά γεγονότα ως έχουν και όχι όπως θα ήθελε να είναι, να περιορίσει τις τοποθετήσεις του Πάνου Καμμένου καθώς και των άλλων Βουλευτών στο έπακρο , να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και όχι να άγεται και να φέρεται από έναν πολιτικό που έτυχε με το 3.6% να συγκυβερνά.
