Του Γιώργου Πιτροπάκη
«Μην πεις λέξη σε κανένα», ήταν η πρώτη κουβέντα που μου είπε ο Άγγελος Μαστοράκης κι ύστερα, με την πάντα βραχνιασμένη φωνή του, άρχισε να μου εξηγεί τα πως και τα γιατί. «Έκοψα, μαχαίρι, και το τσιγάρο», είπε στο τέλος και κατάλαβα ότι τα πράγματα ήτανε σκούρα. Μου είχε πει ότι θα έκανε εξετάσεις αλλά ήταν αισιόδοξος.
Και εξακολουθούσε να είναι. Μόνο για τα μακριά μαλλιά του ανησυχούσε. Κατόπιν, όταν άρχισε τις θεραπείες, τον έπιασε μια απίστευτη εργασιομανία. Δηλαδή πάντα την είχε αλλά από τότε και μετά παραγκάζωσε. Κι έτσι πορεύτηκε τους τελευταίους 20 μήνες. Μέχρι την Τετάρτη τα ξημερώματα όταν μας αποχαιρέτησε για πάντα. Ένα μήνα πριν συμπληρώσει τα 65 του χρόνια.
Η πρώτη μας γνωριμία έγινε προ αμνημονεύτων ετών, στα ροκ κλαμπ της εποχής. Ο Άγγελος τότε ήταν ο καλύτερος ηχολήπτης, έπαιζε σαξόφωνο και φυσαρμόνικα ενώ παράλληλα ήταν και στο φυσικό, αν θυμάμαι καλά, της Αθήνας.
Στα νυχτοπερπατήματα, με όλους τους εκλεκτούς κύριους και κυρίες που αποτελούσαν, τότε, την ελληνική ροκ σκηνή, περνά από τους ξεχασμένους σήμερα «ιερούς ναούς» που λέγονταν, «Jazz club» στα Αναφιώτικα, «Trip» και «Χρυσό κλειδί» στην Πλάκα. Εκείνα τα χρόνια συνεργάζεται με τον Δ. Σαββόπουλο και εγκαινιάζει τις κονσόλες στο ιστορικό «Ρόδον» της οδού Μάρνη. Ο μεγάλος του νταλκάς όμως ήταν η επιστημονική φαντασία. Μιλάμε για πάθος όχι αστεία. Από τον Μαστοράκη άκουσα για πρώτη φορά ότι υπάρχει και αυτό το είδος της λογοτεχνίας.
Μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’70 και αφού μετακομίζει στα Εξάρχεια έρχεται σε επαφή με άλλες εξέχουσες προσωπικότητες της περιοχής όπως τον Λεωνίδα Χρηστάκη και τον Λουκά Γιοβάνη και τον Τεό Ρόμβο. Έτσι, συμμετείχε σε εναλλακτικές εκδόσεις, γράφοντας, και μεταφράζοντας μέχρι και Carlos Castaneda. Τον Απρίλη του 1978 εξέδωσε το «μηνιαίο περιοδικό επιστημονικής φαντασίας» Nova αλλά δεν μακροημέρευσε.
Είχε διάρκεια μέχρι τον Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς και κυκλοφόρησαν 4 τεύχη. Παρόλα αυτά ο Μαστοράκης επέμενε. Επανήλθε 15 χρόνια αργότερα, το 1993 με ένα τεύχος τον Ιούνη και τον Απρίλη του 1994 με ένα ακόμη. Αυτό μπορεί να ήταν το τελευταίο τεύχος του Nova όμως ο Μαστοράκης δεν είχε πει την τελευταία του λέξη ακόμα για το θέμα «επιστημονική φαντασία».
Την έψαχνε και στο μεσοδιάστημα έκανε την παραγωγή του πρώτου δίσκου του Ross Daly. Στο μεταξύ, δηλαδή μερικά χρόνια πριν, λίγο μετά την πρώτη περίοδο του περιοδικού Nova, είχε συμμετάσχει στην έκδοση της «Τρύπας». Ενός περί-οπής περιοδικού κόμικς και όχι μόνο. Επίσης είχε καταπιαστεί και με το σινεμά. Την ταινία του Αλευρά «πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι και ο τραυματισμένος καλλιτέχνης αναστενάζει».
Την έψαχνε και την βρήκε την άκρη με το πάθος του το ατελείωτο, την επιστημονική φαντασία. Η λύση ήταν τα κόμικς. Τα κόμικς θα γίνονταν η λοκομοτίβα που θα έφερνε κοντά την μεγάλη του αγάπη στο πλατύ αναγνωστικό κοινό. Τελικά από τον Ιούνη του 2000 μέχρι και μέχρι τον ίδιο μήνα του 2010 το ένθετο περιοδικό 9 της Ελευθεροτυπίας, κατάφερε «μ’ ένα σπάρο δυο τρυγόνια». Ο Μαστοράκης κατάφερε τα κόμικς και η επιστημονική φαντασία να αποκτήσουν όχι μόνο νέους φίλους αλλά και φανατικούς οπαδούς.
Γιατί ο Άγγελος είχε τέτοια τρέλα με την επιστημονική φαντασία το είχε δηλώσει ο ίδιος σε μια του από τις πολύ σπάνιες συνεντεύξεις του: «…να γίνει επιτέλους κατανοητό πως η επιστημονική φαντασία είναι το μοναδικό λογοτεχνικό είδος που παρακολουθεί βήμα βήμα την εξαίσια και ταυτόχρονα αγωνιώδη πορεία της ανθρωπότητας προς το μέλλον, τη μεγαλειώδη και συνάμα τραγική περιπέτεια του Ανθρώπου».
Υ.Γ Με τον Άγγελο Μαστοράκη υπήρξαμε φίλοι για πάρα πολλά χρόνια. Υπήρξαμε ακόμη και συγκάτοικοι. Τα μεθύσια και οι κραιπάλες μας ήταν μνημειώδη. Περάσαμε καλά, γλεντήσαμε, διασκεδάσαμε, ευχαριστηθήκαμε. Δεν συνεργαστήκαμε όμως ποτέ παρότι συνυπάρξαμε για επίσης πολλά χρόνια κάτω από την στην ίδια εργασιακή στέγη. «Θα έπεφτε το κτήριο από τις φωνές μας» λέγαμε και γελούσαμε. Και γελούσαμε πολύ. Και αυτό τώρα πονάει πιο πολύ.
