Ήταν Παρασκευή 15 Νοέμβρη 1974 όταν έγινε η πρώτη αυτόνομη εμφάνιση μερικών δεκάδων αντιεξουσιαστών – αναρχικών φοιτητών και εργαζομένων. Ανάμεσά τους και ο Στέλιος Βασιλειάδης. Σημείο συνάντησης, η γωνία Ζωοδόχου Πηγής και Ακαδημίας, στο γραφείο των εκδόσεων «Διεθνής Βιβλιοθήκη».
Ακολουθεί δυναμική πορεία προς το Πολυτεχνείο με αντικρατικά συνθήματα, μαύρες σημαίες και μοιράζονται προκηρύξεις. Καταγγέλλουν τις επερχόμενες εκλογές ως πολιτικό θέαμα και τους κάπηλους της εξέγερσης του Νοέμβρη. Για τον Στέλιο Βασιλειάδη όμως αυτή η διαδήλωση έμελλε να είναι και η τελευταία της ζωής του. Το βράδυ της Δευτέρας 9 Δεκέμβρη σκοτώνεται σε «τροχαίο» δυστύχημα. Δέκα μέρες πριν συμπληρώσει τα 27 του χρόνια.
Γεννήθηκε στα χρόνια του Εμφυλίου στη «μικρή Μόσχα», όπως αποκαλούσαν τότε την Κοκκινιά, και από παιδί ήταν πρωταγωνιστής στη ζωή. Από την «αριστερή αμφισβήτηση» της νεολαίας Λαμπράκη, τα οδοφράγματα των Ιουλιανών μέχρι την Ανώτατη Σχολή Υπομηχανικών.
Στα χρόνια της χούντας γνωρίζεται με τον Αγη Στίνα, τον πρωτοπόρο των εργατικών συμβουλίων και του διεθνιστικού κομμουνισμού και δέχεται ισχυρά ερεθίσματα και επηρεασμούς. Ταυτόχρονα συμμετέχει σε πολύ σημαντικές για την εποχή εκδοτικές δραστηριότητες. Παράλληλα χρησιμοποιεί τον εκδοτικό χώρο ως ορμητήριο για επαφές και αντιστασιακές δραστηριότητες. Από τις πρώτες μέρες της χούντας στο υπόγειο του πατρικού του σπιτιού έχει θάψει πολύγραφο και μελάνια.
Πρωτοστατεί στην πρώτη συλλογική πράξη αντίστασης κατά της χούντας. Ήταν μια απεργία-αποχή που ξεκίνησε στις 6 Μάρτη του 1972, στη σχολή Υπομηχανικών της Αθήνας, το γνωστό τότε «Μικρό Πολυτεχνείο». Στην πέμπτη επέτειο του πραξικοπήματος γίνεται η πρώτη μαζική διαδήλωση κατά της χούντας στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου και ο Στέλιος Βασιλειάδης συμμετέχει ενεργά στην οργάνωσή της.
Συνέλαβαν 11 από τα περίπου εκατό άτομα που συγκεντρώθηκαν, ενώ όλοι τους χτυπήθηκαν άγρια. Παρόλα αυτά, μερικές μέρες αργότερα, την Πρωτομαγιά έγινε απόπειρα για συγκέντρωση και διαδήλωση στην πλατεία Κοτζιά. Κανένας όμως δεν μπόρεσε να φτάσει ώς εκεί. Γίνονταν συλλήψεις περιμετρικά της πλατείας Ομονοίας. Ανάμεσά τους και ο Στέλιος Βασιλειάδης, που τον οδηγούν πρώτα στα μπουντρούμια της Ασφάλειας και κατόπιν στα κολαστήρια του ΕΑΤ/ΕΣΑ. Τα βασανιστήρια που υφίσταται καταγγέλλονται από τις ελληνικές εκπομπές των ξένων ραδιοφωνικών σταθμών «BBC» και «Deutsche Welle».
Ο καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Δημήτρης Μαρωνίτης, όντας και ο ίδιος κρατούμενος τον Ιούνη του 1972, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Το Βήμα» στις 27/4/1975 είχε δηλώσει για το νεαρό κρατούμενο του διπλανού κελιού του:
«…Ηθελα να φέρω στη δημοσιότητα ένα νωπό γεγονός που κατοικεί στα αυλάκια του μυαλού μου και τρέφει σε δύσκολες ώρες την πικρή μου αισιοδοξία. Δεν έμαθα ποτέ ποιο παλικάρι σφάδαζε στο διάδρομο. Μούγκριζε υπόκωφα, αλλά δεν έβγαλε ούτε μια φορά δυνατή κραυγή. Κάποτε άκουσα να τον σέρνουν στο κελί του, ενώ ο δεσμοφύλακας τον περιέλουζε με βρισιές που φημίζονταν για την πρωτοτυπία τους: «ρε π…βρωμοκομμουνιστή, εδώ θα σαπίσεις».
Κι ενώ η πόρτα έκλεινε, ακούστηκε μια ήρεμη, απόλυτα ζυγιασμένη φωνή: «Δεν είμαι κομμουνιστής, είμαι αναρχικός». Θα ήθελα κάποτε να το διηγηθώ το περιστατικό πολύ απλά, κι ύστερα να ζητήσω να μπει στα αναγνώσματα του σχολείου, γιατί αυτή η γενναία απροσδόκητη απόκριση εμένα τότε με παρηγόρησε βαθιά και μου έδειξε μια και καλή πώς προχωρεί η αξιοπρέπεια του ανθρώπου ώς το θάνατο». (Στην έρευνα που έγινε όλες οι ενδείξεις οδηγούν ότι πρόκειται για τον Στέλιο)
Μέσα από αυτό, το μικρό βιβλίο, των εκδόσεων «Ρήγμα» της Κοκκινιάς, αφιέρωμα στη μνήμη και στη δράση του αναρχικού Στέλιου Βασιλειάδη, οι φίλοι και σύντροφοί του από κείνα τα χρόνια, μας δίνουν ανάγλυφα την πορεία του, μέχρι το «τροχαίο» που του έκοψε το νήμα της ζωής του. Την Παρασκευή 20 Μάη, στις 7.30, στο αμφιθέατρο Γκίνη στο Πολυτεχνείο, θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου. Θα μιλήσουν: Κυριάκος Βασιλειάδης, Αγγελική Φωτεινού, Κώστας Καπώνης. Συντονίζει ο Νίκος Πρατσίνης.
