Της Ζωής Τόλη
«Το κορίτσι του λύκου», του Κριστιάν Μπομπέν, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, σε μετάφραση/σκηνοθεσία Ειρήνης Φαναριώτη/ομάδα Terre de Semis και διασκευή: Δήμητρα Μητροπούλου, Παρασκευή Λυπημένου και Ειρήνη Φαναριώτη.
Η ομάδα Terre de Semis και η σκηνοθέτιδα παρουσιάζουν μία παράσταση βασισμένη στο μυθιστόρημα «La folle allure» του Γάλλου σύγχρονου συγγραφέα και ποιητή Christian Bobin (1951 -) που πρωτοεμφανίζεται στο ελληνικό κοινό.
Ένα έργο ενηλικίωσης, ένας ύμνος στην ελευθερία, ένα εγκώμιο στον προσωπικό πεισματικό αγώνα (εν δυνάμει άνισο) καθορισμού της ύπαρξης εαυτού, με αναπόφευκτους αντιπάλους την αμείλικτη δύναμη της ψυχοπνευματικής διάβρωσης και της θνητότητας του ατόμου.
«Η χαρά παρέα με τον πόνο, το γέλιο πλάι στις σκιές, δύο άλογα στον ίδιο ζυγό, τραβώντας το καθένα προς τη μεριά του, σε μια τρελή κούρσα. Έτσι πορευόμαστε καλπάζοντας πάνω σ’ ένα δρόμο γεμάτο χιόνι, ψάχνοντας ένα σωστό διασκελισμό, αναζητώντας μια ορθή σκέψη και πότε πότε η ομορφιά μάς καίει σαν ένα χαμηλό κλαδί που μας χτυπάει στο πρόσωπο και πότε πότε η ομορφιά μάς δαγκώνει σαν ένας θαυμάσιος λύκος που ορμά στο λαιμό μας»
Christian Bobin
Ένα μικρό κορίτσι στην αγκαλιά ενός λύκου! Έτσι ξεκινάει η ιστορία της Λουσί, μιας γυναίκας που σήμερα βρίσκεται στο κατώφλι της ενηλικίωσης, έχοντας περάσει μέσα από την ξεγνοιασιά των παιδικών της χρόνων στο τσίρκο, την εφηβική πειθαρχία ενός οικοτροφείου, τη συζυγική ανία και τον έρωτα. Θα αντιληφθεί γρήγορα την ανάγκη του ζωτικού χώρου και της ατομικής ανάσας, γι’ αυτό ακριβώς το λόγο moto της θα έχει τη φυγή! Με την ελαφράδα της νιότης, κυνηγάει τα όνειρα και τα «θέλω» της, παραδομένη σ’ ένα ιδεατό σύμπαν γεμάτο έρωτα και αγάπη για ζωή και επιχειρεί να δραπετεύει ασκώντας το αναφαίρετο δικαίωμά της να χάνεται χωρίς καμία απολύτως λογοδοσία σε κανέναν.
Το έργο είναι μονόλογος, με ηρωίδα την Ειρήνη Φαναριώτη, η οποία κινείται ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό στήνοντας ένα πλαίσιο δράσης εικονικό με πινελιές αναρχικού αέρα. Αυτός ο ουτοπικός χώρος αφορά ό,τι εκφράζει το παιδί που όλοι κρύβουμε μέσα μας, απλώς η Λουσί το κρατά ζωντανό πάση θυσία, γιατί ξέρει πως η ελευθερία είναι η κορωνίδα του αξιακού συστήματος ενός ανθρώπου. Απομακρύνεται από τη ριζική οικογένεια, καθώς δεν λειτουργεί σαν φωλιά και πρεσβεύει πια πως οικογένειά της είναι όσοι τη φώτισαν στην πορεία της. Οι σχέσεις που έκανε πολλές, αλλά ένιωθε αγνή και σημειώνει: «ό,τι δεν φθάνει στην καρδιά, το κορμί παραμένει παρθένο», «όλες οι σχέσεις είναι φθηνές, γι’ αυτό πρέπει να κρατάμε κάποιες αποστάσεις, επειδή πολύ κοντά καίγεσαι, πολύ μακριά παγώνεις».
Η Ειρήνη Φαναριώτη υποδύεται τη Λουσί εύστοχα, με λυρισμό, όπου το απαιτούσε το κείμενο, με την ανάλογη δραματική ένταση αποδιδόμενη με δωρικό τρόπο, με μια στάση χαριτωμένη και παιγνιώδη που σε κερδίζει, σε ταξιδεύει στον ονειρικό της κόσμο και φεύγεις στο τέλος με μία γλυκιά αίσθηση και εξερευνητική παράλληλα τάση του εσωτερικού μας! Ο λύκος συμβολίζει τα ανώτερα ιδανικά των ελεύθερων ανθρώπων, δηλαδή την αξιοπρέπεια, την αφοσίωση, την επιμονή και τη γενναιότητα, αλλά κυρίως τη φώτιση. Ερωτευμένη με όλα αυτά η Λουσί παραμένει σταθερά στις θέσεις της, παρότι οι διαψεύσεις, οι συγκρούσεις και τα αδιέξοδα παραμένουν εμπόδια, ανοιχτά στην όποια κοινωνική κοντόφθαλμη κριτική. Ευαγγελίζεται έναν κόσμο ελεύθερο, ανεξάρτητο, ανθρώπινο και όχι σαρκοφαγικό.
«Σαν να τους ακούω από δω… Ανεύθυνη, εγωκεντρική, κακομαθημένη. Την πραγματική λέξη δεν πρόκειται να τη βρουν, γιατί δεν υπάρχει καν στη ζωή τους: ελεύθερη. Φεύγω και επιστρέφω έχοντας φιλήσει το λύκο μου…»
Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Τίνας Τζόκα λειτουργικά, η κίνηση αποδοτική που επιμελήθηκε η Χαρά Κότσαλη, οι φωτισμοί ατμοσφαιρικοί του Αλέκου Αναστασίου, συμβάλλουν στην καλοδουλεμένη αυτή παράσταση.
Τη μουσική, που ντύνει καταπληκτικά το «γίγνεσθαι» του πολυσήμαντου αυτού πονήματος, έκανε ο Κωστής Μαραβέγιας.
Συστήνεται ανεπιφύλακτα!
 καθορισμού της ύπαρξης εαυτού){kind=link}