Tης Άννας Στεργίου
Η εικόνα της γυναίκας που ψάχνει από τα σκουπίδια στην Κρήτη μαζί με δυο παιδιά, εφόσον είναι αληθινή, είναι μία εικόνα φρίκης. Είναι απ΄αυτές τις σκληρές, αποκρουστικές, ανείπωτες εικόνες, που βλέπαμε παλιά σε κάτι καρτ – ποστάλ ΜΚΟ για τα παιδιά της Αφρικής. Μόνο που κάποια απ΄ αυτά είναι τα παιδιά της Ελλάδας σήμερα.
Δεν είναι μόνο τσιγγανόπουλα, δεν είναι μόνο μεταναστόπουλα, είναι παιδιά της διπλανής πόρτας. Και τα Ελληνόπουλα υποφέρουν και τα μεταναστόπουλα υποφέρουν. Και δεν μπορούν οι δυνατοί να υπογράφουν συνθήκες στον ΟΗΕ για τα δικαιώματα του παιδιού και να κάνουν ό, τι δεν κατάλαβαν, βλέποντας τόσο σκληρές εικόνες. Όταν μεσούσης της κρίσης η «Ελευθεροτυπία» ήταν ανοιχτή, ήμουν η μόνη δημοσιογράφος, κατά σύμπτωση, (φωτογράφοι υπήρχαν μπροστά στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης) την ώρα που μοιράζονταν, δωρεάν, λίγα λαχανικά.
Ο λαϊκός κόσμος, αυτός που δεν ξέρει από σελοφάν και παγιέτες, είχε πέσει στα πόδια του ανθρώπου του φορτηγού, για να πάρει δωρεάν μία σακούλα με λίγα κηπευτικά. Γύρισα άρρωστη στην εφημερίδα μ’ αυτά που είδα. Ήταν από τις στιγμές στη δημοσιογραφία, που δεν ξεχνάς και που σε χαράζουν και ως άνθρωπο. Ο τότε αρχισυντάκτης, Γιώργος Μαρνέλλος, με τον οποίο είχαμε πάντα καλή συνεννόηση απόρησε λίγο με την εικόνα που του μετέφερα. Δεν θυμάμαι καν τι του είπα πάνω στη σύγχυσή μου για τον εφιάλτη, που είδα να ξετυλίγεται μπροστά μου.
Την κατάντια Ελλήνων και ξένων, να παρακαλούν για μία σακούλα, που προφανώς δεν είχαν σπίτια τους. Την απόγνωση στα βλέμματά τους, την αξιοπρέπεια, που είχε χαθεί σε άδεια στομάχια. Έχοντας δει πολλά τα μάτιά του, ως αστυνομικός συντάκτης ετών, ανίχνευσα στο βλέμμα του, μία αδιόρατη δυσπιστία, μήπως υπερέβαλα λίγο. Με πίστεψε ότι κάτι παραπάνω συνέβαινε, αλλά έμεινε κι εκείνος άναυδος, μόλις είδε τις φωτογραφίες. Δεν θυμάμαι να έχω γράψει πιο γρήγορα κείμενο. Δεν σταμάτησα να γράφω ούτε λεπτό, το οποίο και δημοσιεύτηκε την άλλη μέρα, με καλά σχόλια για την εφημερίδα και με φρίκη για τα όσα συνέβαιναν. Η Ελευθεροτυπία -κι όχι μόνο!- το έκανε πρώτο θέμα κι ορθώς!
…όταν ένα παιδί δεν έχει να φάει, όλοι εμείς, ως κοινωνία, είμαστε υπόλογοι
Τα παιδιά που λιποθυμούν λόγω έλλειψης φαγητού δεν είναι πλάκα. Δεν είναι ένα κακόγουστο αστείο. Είναι μία τραγωδία. Είναι ένα τραγικό απότοκο της κρίσης, η οποία δεν έχει να κάνει με εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΚΚΕ του Μέρα 25 ή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή οποιοδήποτε «φάντασμα της αριστεράς», ή οραμάτων ενός κομμουνιστικού συστήματος. Δεν είναι ιδεολόγημα των κεντρώων κομμάτων ούτε ακροδεξιάς ρητορικής. Εξ ου κι αυτό το οικονομικό χάλι, οδήγησε σε άνοδο της φασιστικής οργάνωσης, που έμεινε εκτός Βουλής.
Είναι μία εικόνα υπαρκτή, ζοφερή, που μας θυμίζει πως, όταν ένα παιδί δεν έχει να φάει, όλοι εμείς ως κοινωνία είμαστε υπόλογοι. Όλοι αυτοί, που αποφασίζουν τις τύχες μας, πρέπει να ξανασκεφτούν αν κάνουν, για πολιτικοί. Οι σκληρές εικόνες από την Κρήτη, εφόσον ισχύουν, είναι από αυτές που συμβαίνουν στους γύρω δρόμους της Αθήνας, στα προάστια. Υπάρχουν άνθρωποι, που είναι άρρωστοι, που είναι ανένταχτοι, που ζουν σε συνθήκες εκτός κοινωνίας. Αυτοί κι αν χρειάζονται τη βοήθειά μας.
Ήταν πολύ μικρός ο γιος μου, που περνώντας από το ανθρώπινο κουβάρι κοντέψαμε να πατήσουμε στην κυριολεξία ένα άτομο με τα πόδια. Ήταν κουλουριασμένος γύρω από κουβέρτες, είχε κρύψει το πλακόστρωτο και το κεφάλι ή τα πόδιά του και μέσα στο σκοτάδι δεν φαινόταν. Ήταν στη Νέα Σμύρνη, έξω από μία πιτσαρία. Κερώσαμε κι εγώ και το παιδί. Κέρωσα όταν δίπλα στο εμπορικό κέντρο κοντά στο σπίτι μου, μόλις σουρούπωνε, έμενε ένας άστεγος. Όταν για καιρό στο τραμ έμενε στο ξενοδοχείο τα Αστέρια ένας άλλος, που εξαφανιζόταν κάθε πρωί. Άνθρωποι, που είχαν ζωή, και πλέον δεν είχαν.
Ο γιος μου τα έχασε, με τον άστεγο στην πιτσαρία. Τρόμαξε, όχι με τον άνθρωπο, με τις συνθήκες. Φοβήθηκε όχι τον άνθρωπο, αλλά για τον άνθρωπο. Κοιμόταν τόσο βαριά κι ήταν τέτοιο το χάλι του, έτσι κουβαριασμένος, σαν έμβρυο, που δεν μπορούσε καν να αντιληφθεί πως είμαστε δίπλα του. Ήταν η πιο σκληρή εικόνα, για μία γειτονιά, που έχει καλές περγαμηνές, γιατί οι παραδοσιακοί κάτοικοί της, Σμυρνιοί ή Μυτιληνιοί έχουν περάσει προσφυγιά και είναι άνθρωποι με καρδιά. Κι οι περισσότεροι, αν τους ζητήσεις κάτι θα χαρούν να στο δώσουν χωρίς ανταλλάγματα. Ο γιος μου, όντας μικρός, άφησε αυτήν την εικόνα πίσω του.
Εμένα, μέχρι σήμερα αυτή η εικόνα του ανθρώπου έξω από την πιτσαρία με ακολουθεί ως μία μαύρη πραγματικότητα, σαν την σκιά που είδα να ξεδιπλώνεται κουβαριασμένη. Των ανθρώπων έξω από μεγάλα υποκαταστήματα, στο κέντρο της Αθήνας, απέναντι από το υπουργείο Εργασίας. Ανθρώπινα σώματα, τσουβαλιασμένα, ταλαιπωρημένα. Σπίτια σε όλον τον κόσμο μένουν αδιάθετα κι υπάρχουν άνθρωποι, που κοιμούνται στον δρόμο. Που κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή. Οι λύσεις θα έπρεπε να είναι πόρτα – πόρτα, δρόμο – δρόμο, όπως κάνει ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός.
Η ανεργία, οι σύγχρονοι δουλοπάροικοι, οι μισθοί πείνας, η απληρωσιά, η κακοπληρωσιά
Όταν πήγα πρώτη φορά στις Ηνωμένες Πολιτείες έβλεπα παντού, ανάμεσα σε υπέροχα κτήρια, ψηλά, λαμπερά, χλιδάτα μαγαζιά, ανθρώπους που ήταν άστεγοι. Ήταν σοκ στην πρωτεύουσα της χλιδής, που η τηλεοπτική Κάρι Μπράντσο γυρνά και μοιράζει χαμόγελα και απολαμβάνει τα υπέροχα πανάκριβα παπούτσιά της, που κι εγώ τα λατρεύω, να υπάρχουν τόσοι άνθρωποι δίχως στον ήλιο μοίρα, να παρακαλούν για ξερό ψωμί.
Ακούω από τόσους πολλούς να επιχαίρουν για τη σύγχρονη ελευθερία στους ανθρώπους. Νομίζουν πως όσοι βρέθηκαν σε αυτήν τη θέση, να είναι άστεγοι, ατημέλητοι, χωρίς δουλειά, το άξιζαν. Δεν έκαναν σωστές επιλογές. Δεν πήραν τη σωστή παιδεία. Δεν διάβασαν αρκετά, δεν δούλεψαν πολύ. Οι γονείς τους δεν τους πρόσεξαν. Κάποιοι απ΄ αυτούς ίσως, ναι. Ξέρω άνθρωπο, που ήταν άστεγος. Ήταν από τους καλύτερους στο επάγγελμα αλλά έχασε τη δουλειά του.
Γνωρίζοντας από το ρεπορτάζ κάποιες εκατοντάδες ανθρώπους, θα πω ότι κανείς άνθρωπος δεν αξίζει να ζει χειρότερα από ζώο. Υπάρχουν εκατοντάδες άνθρωποι εκεί έξω ικανότατοι, που αξίζουν μία ευκαιρία αλλά δεν την έχουν. Καίγονται για μία δουλειά, αλλά το σύστημα, δεν μπορεί να τους απορροφήσει ή κι όταν τους απορροφά είναι ουκ ολίγες φορές σύγχρονοι δουλοπάροικοι. Ανά πάσα στιγμή υποψήφιοι για απόλυση, με μισθούς πείνας, με την απληρωσιά και την κακοπληρωσιά να πηγαίνει σύννεφο.
Μια ματιά στα ραντεβού στην Επιθεώρηση Εργασίας φτάνει. Και την ίδια στιγμή, ντρέπομαι αντικρίζοντας μία ταμπέλα, σε μαγαζί, σε παραλιακό δήμο, που το πρώτο και βασικό μέλημα είναι προσφέρει πρώτα ομορφιά κι έπειτα υγεία στα ζώα, με υπηρεσίες πολυτελείας. Υπηρεσίες, που δεν έχουν σχέση μόνο με την υγεία των ζώων (φροντίδα δοντιών, νυχιών, τριχώματος κ.ά.), αλλά με την ανάγκη των ιδιοκτητών, να πλασάρουν το κατοικίδιό τους, ωσάν να ήταν ένα ωραίο μπιμπελό κι όχι ένα πλάσμα, που απλά αγαπούν.
Λανσάρισμα του κατοικιδίου όχι ως ένα ζώο συντροφιάς όχι απότοκο της αγάπης αλλά της αίγλης και της προσωπικής χλιδής. Είναι οι ίδιοι ανθρώπινοι φελλοί, που αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο τις συντρόφους τους, που τις έχουν μήπως πάρουν λάμψη, από την ομορφιά τους, οι ίδιες επιπόλαιες γυναίκες, που κυκλοφορώντας έναν άντρα με ωραίο αυτοκίνητο, νομίζουν ότι κέρδισαν το πρώτο λαχείο. Μόνο, που δεν γνωρίζουν πως στην πρώτη στραβή, το ωραίο απόκτημά τους, που λειτουργεί και εκείνο ζυγίζοντας κοσμήματα και δώρα, θα τους έχει αφήσει για το επόμενο μεγάλο πορτοφόλι και τότε η γεροντική μοναξιά θα είναι αφόρητη.
Λατρεύω τα ζώα, η αντιμετώπιση όμως μερικών δήθεν φιλόζωων, που προτιμούν να φτιάξουν μία ωραία κουπ στα μαλλιά του σκύλου τους, αντί να δώσουν ένα παραπάνω πιάτο φαί σε έναν άνθρωπο, που το έχει ανάγκη, αντί να δώσουν ένα πιάτο φαί σε αδέσποτα, πραγματικά με ξεπερνά.
Η αξιοπρέπεια μας δεν τρώγεται και το Υπουργείο Εργασίας αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι να υπογράψει συλλογική σύμβαση εργασίας
Υπάρχουν άνθρωποι, που όντως μπορεί να έκαναν λάθη και να βρέθηκαν στον πάτο του πηγαδιού. Μπορεί να υπήρξαν συγκυρίες. Όμως, είναι πραγματικά άτοπο, πια να ψάχνουμε να γίνουμε νονοί σε οποιαδήποτε μακρινή χώρα, ενώ έχουν ανάγκη Έλληνες και ξένοι, που ζουν γύρω μας. Άνθρωποι, που δεν έχουν δουλειές, που δεν έχουν να πληρώσουν φως νερό τηλέφωνο και ντρέπονται, γιατί δεν έμαθαν να ζητιανεύουν αλλά η κρίση τους διέλυσε.
Υπάρχουν άνθρωποι, που ντρέπονται να ζητήσουν ακόμη και το πιάτο φαί. Δεν θέλουν να πάνε στις ελεημοσύνες της εκκλησίας, δεν θέλουν να τους βλέπουν να ζητιανεύουν. Και προτιμούν ακόμη και την απευκταία λύση της αυτοκτονίας, την απομάκρυνση από τους δικούς τους, προκειμένου να μη χρειαστεί να χάσουν την πολύτιμη αξιοπρέπειά τους. Αλλά δυστυχώς, η αξιοπρέπεια δεν τρώγεται, παρά τις όποιες μεγαλοστομίες της ηγεσίας του υπουργείου Εργασίας, που αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι να υπογράψει σημαντική συλλογική σύμβαση εργασίας.
Η Αθήνα αλλά κι άλλες περιοχές της Ελλάδας, κυρίως αστικές, έχουν βιώσει απίθανα πράγματα μέσα στην κρίση, η οποία με τα κόκκινα δάνεια, αναμένεται να επιδεινωθεί κι άλλο. Στη Βουλή ψάχνουν για στρατηγικούς κακοπληρωτές, ενώ αρκετούς απ΄ αυτούς ξέρουν. Κι ανάμεσα στους κακοπληρωτές είναι κι υπηρεσίες κρατικές/δημόσιες. Είναι γνωστοί και μη εξαιρετέοι επιχειρηματίες, που αφήνουν κάτι φέσια, μα, κάτι φέσια, για να τα πληρώσει κόσμος και κοσμάκης στις πλάτες του. Αυτός που κάθε τέλος του μηνός, γυρίζει όλα τα μπουφάν ανάποδα, μπας και βρεθεί κάνα δεκάλεπτο.
Μισθοί για κλάματα, δουλειές αεριτζίδικες, χαμηλότατες απολαβές, μονίμως όρθιοι υπάλληλοι και γλείφτες συνεργάτες υπουργών, με τις γλώσσες να φτάνουν στα πατώματα, που στρεβλώνουν την πραγματικότητα
Αν ένας πολιτικός κοιτάξει αγγελίες για δουλειά και πάρει ένα τηλέφωνο σε εργασία θα διαπιστώσει ότι η καθημερινότητα των ανθρώπων είναι εντελώς διαφορετική απ΄αυτήν που του παρουσιάζεται από διοικητικούς υπαλλήλους ή παιδιά κομματικών σωλήνων. Απ΄αυτήν που του εισηγούνται οι κάθε λογής κοντινοί του Γκρούεζες που έχουν συμφέρον να τον κρατούν αποβλακωμένο και μονίμως γλειφόμενο, για το πόσο καλά τα έκανε, αποσκοπώντας σε μισθό και για την επόμενη τετραετία ή σε υποψήφιο υπουργιλίκι.
Ευτυχώς, δεν είναι όλοι οι συνεργάτες υπουργών ίδιοι. Αλλά μερικοί είναι τρομακτικοί με τις γλώσσες να φτάνουν στα πατώματα. Μισθοί για κλάματα κυριαρχούν στην αγορά, όπως ο άλλοτε ξεφτιλισμένος υποκατώτατος, που ευτυχώς επί ΣΥΡΙΖΑ καταργήθηκε. Γι΄ αυτό έφυγαν τόσοι άνθρωποι.
Πρόσφατα γνώρισα Ελληνίδα, μάνα, με πλούσιο βιογραφικό, που αποχωρίστηκε από το παιδί της, για να δουλέψει σε ξένη χώρα, επειδή ο σύζυγος δεν έβρισκε δουλειά. Και η επιθετικότητα του παιδιού, που δεν βλέπει τη μάνα στα ύψη. Όχι Αλβανίδα, Ελληνίδα. Κι από τον υποκατώτατο της πείνας στο τριχίλιαρο, των όποιων δικών παιδιών, θέλουν να επιστρέψουν. Χωρίς σχέδιο, χωρίς κρίση, χωρίς άποψη, χωρίς οργανωμένο φορέα υποδοχής, μόνο στη χοάνη. Ποιος θα επιτρέψει;
Στον ιδιωτικό τομέα, χωρίς να σημαίνει πως όλοι οι υπάλληλοι είναι πανάξιοι, ωστόσο, τα προσόντα που ζητούν οι επιχειρήσεις, μεμονωμένοι εργοδότες, επαγγελματίες και οι μισθοί ή τα τσεκ που δίνουν για συνεργασίες, εξακολουθούν να κινούνται σε ιστορικά χαμηλά. Δουλειές αεριτζίδικες με χαμηλότατες απολαβές, άτυπη αλλά ουσιαστική θεσμοθέτηση του υπαλλήλου, που πρέπει να είναι μονίμως όρθιος, κόντρα σε κάθε ιατρική άποψη, αποκτώντας με το πέρασμα του χρόνου, φλεβίτιδες, προβλήματα με τα αγγεία στα πόδια κ.ά. τα οποία το ασφαλιστικό σύστημα θα κληθεί να πληρώσει, ενώ ο εργοδότης θα είναι ο θύτης. Το διάλειμμα για τσιγάρο με καφέ στο εξωτερικό, βγήκε εκτός νόμου, και οι άνθρωποι δεν πειράζει ας είναι ρομπότ. Ας μην αγαπάνε, ας μην έχουν παιδιά, ας μη σηκώνουν τηλέφωνα, ας μην αρρωσταίνουν, αρκεί να παράγουν. Αρκεί να δουλεύουν ως τα 67, 68, 69, 100…
Εργασιακός Μεσαίωνας και οι άνω των 45 ετών βιώνουν τον απόλυτο Γολγοθά
Δεν υπάρχουν και καλοί εργοδότες; Υπάρχουν, αλλά συνήθως αυτοί ούτε καν εισακούγονται από το υπουργείο Εργασίας. Είναι σε μια γωνιά και περιμένουν εξορθολογισμό της αγοράς. Υπάρχουν κι αυτοί αλλά είναι λιγοστοί και συχνά μαύρα πρόβατα και μεταξύ των επιχειρηματιών. Εμείς δεν ονειρευτήκαμε αυτόν τον κόσμο, που ο εργαζόμενος είναι ρομπότ, ο οποίος θα δουλεύει Κυριακές γιορτές και σχόλες. Δεν μπορεί το πολιτικό σύστημα να μιλά για άρση της υπογεννητικότητας και οι σύγχρονες μανάδες να αποξενώνονται από τα παιδιά τους.
Δεν μπορεί το πολιτικό σύστημα να θέλει παιδιά κι η εργαζόμενη γυναίκα να αναλαμβάνει και τη φροντίδα των ηλικιωμένων γονιών και να είναι μία μόνιμη Τιραμόλας, συχνά εις βάρος της υγείας της, πια. Η αντιμετώπιση των εργαζομένων, κι ας μην ξεχνάμε και τον χώρο μας στη δημοσιογραφία, που έχει γίνει η μεγαλύτερη γαλέρα, δεδομένης της κρίσης που βιώνει ο δημοσιογραφικός κλάδος, είναι τρομακτική.
Ο αυριανισμός ως κακοπληρωσιά ζει και βασιλεύει. Άνθρωποι, που βρίσκονται στα 45, 50, 60, αν χάσουν τη δουλειά τους, βιώνουν τον απόλυτο Γολγοθά για να βρουν θέση, αν απολυθούν. Παρακαλούν στον εργασιακό Μεσαίωνα. Για τις γυναίκες, δε, ακόμη χειρότερα, μόλις ακούν οι εργοδότες ότι έχουν παιδί. «Α, έχετε υποχρεώσεις δηλαδή;». Ας είναι καλά τα 12.000 ένσημα. Είμαστε σοβαροί; Ειλικρινά. Η πρέπει να έχουν τελειώσει όλοι αμερικανικά πανεπιστήμια και το κολλέγιο Αθηνών για να μπορούν να βρουν δουλειά και στα 45, 50, 60. Αν δεν φτιαχτούν χρηματοδοτικά προγράμματα γι΄ αυτές τις ηλικίες όλοι είναι χαμένοι.
Το υπουργείο Εργασίας και το πολιτικό σύστημα πλανώνται οικτρά αν θεωρούν ότι είναι εφαρμόσιμα τα μέτρα για εργασία ως τα 67, 68, 69. Ποιος εργοδότης μόλις ακούει την ηλικία των 50 χαίρεται; Ούτε καν σηκώνει ένα τηλέφωνο. Απαγορευτικό. Αν δεν είναι γνωστός, συγγενής, φίλος, κολλητός, πρώην συνάδελφος για να πει μία καλή κουβέντα. Κι ας αξίζει κάποιος περισσότερο από κάποιον στη δουλειά, που είναι 20, 30, 40 χρονών.
Ανίκητη ρατσιστική αντιμετώπιση λόγω ηλικίας, εμφάνισης, παιδιών, φύλου, φυλής , φυσικών ελαττωμάτων, χώρας προέλευσης, στην εύρεση εργασίας
Κι αν ο υπουργός Εργασίας, Γιάννης Βρούτσης θεώρησε προσβλητική την κοινοβουλευτική παρέμβαση του Χρήστου Κατσώτη, βουλευτή του ΚΚΕ, για τους Βορειοηπειρώτες, ο οποίος αν μη τι άλλο, είναι εξαιρετικός γνώστης περί των εργασιακών θεμάτων, στη Βουλή, η πραγματικότητα είναι πως και λίγα του έψαλε ο Ηπειρώτης κομμουνιστής. Η πραγματικότητα είναι δυσκολότερη κι όχι μόνο για τους Βορειοηπειρώτες. Και τελικά με παρέμβαση Βελόπουλου προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη, το θέμα για τη σύνταξη των Βορειοηπειρωτών, άρχισε να παίρνει τον δρόμο του. Θετικό αλλά δεν φτάνει.
Η ρατσιστική αντιμετώπιση λόγω ηλικίας, εμφάνισης, παιδιών, φύλου, φυλής , φυσικών ελαττωμάτων, χώρας προέλευσης, είναι απίθανη, για όποιον βρίσκεται χωρίς δουλειά, σε αυτές τις ηλικίες. Όσο για τις νεαρές ηλικίες, και τα όποια προγράμματα έγιναν επί ΣΥΡΙΖΑ, δεν επαρκούν. Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στην αγορά εργασίας. Η έλλειψη αξιοκρατίας, όπως έχει αναφέρει ο Γιώργος Καμίνης, βουλευτής του ΚΙΝΑΛ, για τους νέους (κι όχι μόνο) είναι το μεγαλύτερο αγκάθι. Όταν άνθρωποι κοντά στα 80 διορίζονται, όταν συνταξιούχοι δουλεύουν – και καλώς δουλεύουν αν έχουν ανάγκη – αλλά όχι σε κρατικές θέσεις, το πράγμα είναι στο απροχώρητο.
Η απίθανη αναλγησία της Δόμνας Μιχαηλίδου
Η πρόσφατη παρουσία της υφυπουργού Εργασίας, Δόμνας Μιχαηλίδου σε κανάλι, όπου την ένοιαξε περισσότερο ότι δεν ίσχυαν ακριβώς τα όσα είχαν καταγγείλει από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η κοπέλα που λιποθύμησε ήταν του γυμνασίου, χαρακτηρίζοντας «κωμικό» το γεγονός είναι αν μη τι άλλο, ένδειξη απίθανης αναλγησίας. Προσβάλλει το γυναικείο φύλο , το ρόλο της μάνας και της οικογένειας κι αντιστρατεύεται εν τέλει τη θέση της στο υπουργείο Εργασίας, ως αρμόδια για έναν τομέα, με τον οποίο δεν κατάλαβε καν, προφανώς, ότι απαιτεί κοινωνικές ευαισθησίες. Αν την είχε υφυπουργό ο ΣΥΡΙΖΑ, το σίγουρο είναι πως ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα είχε ξεσηκωθεί από το βήμα της Βουλής να κατακράξει τον Αλέξη Τσίπρα και να του ζητήσει να επιστρέψει στο σπίτι της. Τώρα;
