Η μεγάλη Κυρία της Ακρόπολης, η Εβη Τουλούπα, δεν είναι πια εδώ. Εφυγε στα 97 της χρόνια πλήρης έργου στην Αρχαιολογική Υπηρεσία όπου υπηρέτησε από τα νεανικά της χρόνια. Ηταν καμωμένη από ευγενές μέταλλο, περήφανη, ασυμβίβαστη, αποφασιστική κι ακούραστη.
Αφιέρωσε τη ζωή της στην προστασία των αρχαιοτήτων και συνεργάστηκε με μεγάλες μορφές της αρχαιολογικής επιστήμης, όπως με το ζεύγος Σέμνης και Χρήστου Καρούζου στον αποκιβωτισμό των θησαυρών του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου.που είχαν αποκρυβεί για να μην πέσουν στα χέρια των κατακτητών. Ηξερε επίσης να λέει «‘όχι» στην εξουσία που ασκεί πιέσεις διαχρονικά για την «απαλλοτρίωση» ‘η καταστροφή των μνημείων.
Θυμάμαι να μου διηγείται με υπερηφάνεια εκείνο το «όχι» που είχε πει στην βασίλισσα Φρειδερίκη όταν της ζήτησε εικόνες από το Μουσείο της Κέρκυρας για τη συλλογή της.. Την κάλεσε στο Μον Ρεπό η Φρειδερίκη και την δέχθηκε στην παραλία όπου ετοιμαζόταν να πάει για μπάνιο. Η Εύη Τουλούπα νεαρά, πρωτοδιόριστη αρχαιολόγος στην Κέρκυρα είχε το σθένος να αρνηθεί στην πανίσχυρη Φρειδερίκη που της ζήτησε κάποιες μουσειακές εικόνες -τονίζοντάς της μάλιστα ότι της είχε ήδη χαρίσει μερικές εικόνες ο Δεσπότης., λέγοντάς της «ναι, αλλά οι δικές μας είναι καταγεγραμμένες και θα είναι δύσκολο…».
Δεν ήταν αλήθεια. Οι εικόνες ήταν ακατάγραφες. Γι αυτό, χρειάστηκε να καθίσει το ίδιο εκείνο βράδυ με έναν συνάδελφό της και να ξενυχτίσουν στην αρχαιολογική αποθήκη για να τις καταγράψουν. Ετσι, όταν πήγε ο υπασπιστής την επομένη να τις πάρει, τον ρώτησε «αν θα έδινε το όπλο με το οποίο είναι χρεωμένος».
Η Εβη Τουλούπα έμοιαζε να ανήκει στην ελίτ της αρχαιολογίας που λίγο-λίγο εκλείπει. Αν και μεγάλης ηλικίας, δεν έχασε ποτέ την φρεσκάδα της, στη σκέψη και την σικάτη εμφάνισή της. Επίσης δεν έκρυβε την αγάπη της στους νέους που ήξερε να εμψυχώνει και να εμπιστεύεται, όπως αναφέρει στο συλλυπητήριο μήνυμά της η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη που είχε συνεργαστεί μαζί της στην ανασκαφή της Καρθαίας.
«Η Εβη Τουλούπα υπήρξε ένας άνθρωπος ξεχωριστός, πραγματικά προοδευτικός, βαθιά ευγενής, με ιδιαίτερο χιούμορ και με μοναδική κομψότητα. Αφοσιωμένη, συνεπής και ακάματη, πάντα παρούσα για την επιστήμη και τους φίλους της. Θα είναι για πάντα στη μνήμη μας ζωντανή, ευθαλής, προσηνής, δραστήρια» αναφέρει η κα Μενδώνη στο μήνυμά της.
Η Έβη (Παρασκευή) Στασινοπούλου γεννήθηκε το 1924 στην Αθήνα και φοίτησε στη Γερμανική Σχολή. Αμέσως μετά την αποφοίτησή της εργάστηκε στο νηπιαγωγείο της σχολής και παράλληλα οργάνωνε και πρόσφερε συσσίτιο, αφού παρότι είχε γραφτεί στο Πανεπιστήμιο οι Ανώτατες Σχολές ήταν κλειστές.
Σπούδασε αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και το 1950, με το τέλος των σπουδών της εργάσθηκε ως καθηγήτρια στην ιδιωτική σχολή «Αθήναιον», αφού ο αρχαιολογικός κλάδος ήταν τότε κλειστός για τις γυναίκες. Από το 1953 έως το 1954 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Ρώμη και το 1955 ξεκίνησε να εργάζεται ως επιστημονική βοηθός στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο στον αποκιβωτισμό (οι αρχαιότητες είχαν φυλαχθεί σε κιβώτια στα υπόγεια, ανάμεσα σε χώμα) και ως επιμελήτρια της Συλλογής Χαλκών (1965-1973) έχοντας στο μεταξύ προσληφθεί από την Αρχαιολογική Υπηρεσία.
Υπηρέτησε ως επιμελήτρια αρχαιοτήτων Ιονίων Νήσων στην Κέρκυρα και στη Βοιωτία, όπου ανέσκαψε το ανάκτορο του Κάδμου και οργάνωσε το Μουσείο στη Θήβα. Στην Εύβοια ανέσκαψε το Ηρώο στο Λευκαντί και αναδιοργάνωσε το Μουσείο της Σκύρου.
Το 1962 παντρεύτηκε τον Δημήτριο Τουλούπα, δικηγόρο και πολιτευτή από την Ευρυτανία, ο οποίος εκτοπίστηκε και φυλακίστηκε στην περίοδο της Δικτατορίας και σκοτώθηκε σε τροχαίο το 1978.
Το 1979 έμεινε στο Βερολίνο ως υπότροφος του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου και κάνοντας μεταπτυχιακές σπουδές εργαζόμενη πάνω στο θέμα που την απασχολούσε από παλιά, τα γλυπτά του ναού του Δαφνηφόρου Απόλλωνα (Ερέτρια) και που παρουσίασε το 1982 ως διατριβή στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, χρονιά που θα της ανατέθηκε η διεύθυνση της Α’ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων. Έτσι συνεργάστηκε με τους μηχανικούς, που είχαν αναλάβει τα αναστηλωτικά έργα στην Ακρόπολη και έπεισε την Υπουργό Μελίνα Μερκούρη για την αποκατάσταση του κτηρίου Weiler στο οικόπεδο Μακρυγιάννη και τη χρησιμοποίησή του ως Κέντρου Μελετών της Ακρόπολης.
Συνταξιοδοτήθηκε στις 31.12.89 αλλά δεν έπαψε να μετέχει στα Συμβούλια της Επιτροπής Συντηρήσεως Μνημείων Ακροπόλεως και του Οργανισμού Ανεγέρσεως Νέου Μουσείου Ακροπόλεως δίνοντας παράλληλα διαλέξεις. Το 2004 κυκλοφόρησε το βιβλίο «Από την Πνύκα στο Παγκράτι«, μία επιλογή από τις επιφυλλίδες που δημοσίευσε στην εφημερίδα «Τα Νέα» από το 1990 έως το 2000.
Η διατριβή της εκδόθηκε το 2002, ενταγμένη στη Βιβλιοθήκη της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας με αριθμό 220. Έχει δημοσιεύσει άρθρα της σε διεθνούς κύρους αρχαιολογικά περιοδικά στα ελληνικά, γερμανικά, αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά. Στη δεκαετία 1990-2000 δημοσίευσε επιφυλλίδες στην εφημερίδα «Τα Νέα». Μια επιλογή συγκεντρώθηκε σε δύο εκδόσεις: α) Από την Πνύκα στο Παγκράτι, Ένωση Φίλων Ακροπόλεως Αθήνα 2004, «για τα 80 χρόνια της Έβης Τουλούπα» και β) Περασμένα και όχι ξεχασμένα, Ωκεανίδα, Αθήνα 2008. Το 2014 δημοσιεύθηκαν από τις εκδόσεις Αρχείο, στη σειρά «Η αρχαιολογία της Αρχαιολογίας» οι αναμνήσεις της με τίτλο: Η ζωή στην Κέρκυρα, 1961-1962.
Ως έφορος Ακρόπολης φρόντισε να στελεχώσει το μεγάλο αναστηλωτικό πρόγραμμα των μνημείων με εξαιρετικούς επιστήμονες και δεν εγκατέλειψε ποτέ την μεγάλη αυτή προσπάθεια. Ανέβαινε καθημερινά στον Ιερό Βράχο και παρακολουθούσε από κοντά τη δουλειά που γινόταν στα εργοτάξια. Με δική της πρωτοβουλία ιδρύθημε η Ενωση Φίλων Ακρόπολης που στάθηκε διαχρονικά αρρωγός στα έργα της Ακρόπολης. Συνδέθηκε τότε με τον Κων. Καραμανλή τον οποίο πίεζε για να μην σταματήσει η χρηματοδότηση, αλλά και την Μελίνα Μερκούρη κατά την περίοδο της θητείας ως υπουργού Πολιτισμού.
