Το «Χάπι», του Ιρλανδού βραβευμένου θεατρικού συγγραφέα Έντα Γουόλς, σε εξαιρετική μετάφραση του Αντώνη Γαλέου και σκηνοθεσία του Μάνου Καρατζογιάννη, αποτελεί μία αλληγορία με κύριο στόχο να κοινολογήσει τα ψυχικά τραύματα, ώστε να φανερωθεί η αξία της φιλαλληλίας.
Πρόκειται για ένα σύγχρονο έργο που ανεβαίνει πρώτη φορά σε ελληνική σκηνή και αφορά στον εγκλεισμό της πρόσφατης πανδημίας και όχι μόνο.
Μία θεατρική αναπαράσταση της ζωής ενός τρόφιμου ψυχιατρείου, μέσω της συστημικής μεθόδου, δημιουργεί το πλαίσιο να αποκαλυφθεί το σύνολο των βιωμάτων, στο παρόν, δίδοντας την ευκαιρία της θεραπείας.
Με μίμηση, τραγούδι, χορό και κατάλληλη ένδυση δραματοποιείται η ζωή του έγκλειστου Τζον, σε ένα σκηνικό δρώμενο όπου οι ήρωες επηρεάζονται βαθιά και αμετάκλητα, καθώς αναγνωρίζονται ομόλογες ή παράλληλες εμπειρίες. Αυτή η καταπόνηση οδηγεί σε πολύτιμο ξεκαθάρισμα ψυχικών στιγμάτων, με ξεκάθαρο μήνυμα το αίτημα της αλληλεγγύης, της προσωπικής ελευθερίας και της αγάπης.
Όλο αυτό περνάει στο κοινό, με το θεατή να απολαμβάνει τη συγκροτημένη θεατρική δράση, διανθισμένη με σκληρό χιούμορ και ψυχότροπες ανατροπές, χωρίς όμως ίχνος διδακτισμού. Και αυτό είναι σημαντικό, αφού ο συναισθηματικός πλούτος απορρέει μέσα από τα ενδόμυχα κίνητρα των προσώπων, με την αφήγηση να ταυτίζεται με την πράξη, επικεντρωμένη στο τρίπτυχο, εγκλεισμός, βία, ετερότητα.
Ένα τρίπτυχο που χαρακτηρίζει τη νοσηρότητα και επικινδυνότητα σε όλα τα μεγέθη της εποχής μας και σηματοδοτεί την θεραπευτική εμβέλεια της τέχνης, ως το μοναδικό ελιξήριο
για την επούλωση των τραυμάτων και τον απεγκλωβισμό.
Σκηνοθετικά η θεατρική αυτή εμπειρία, με την ενορχήστρωση του Μάνου Καρατζογιάννη, είναι ένα αξιόλογο έργο με χαρακτήρα και αισθητική, καθώς η γλώσσα, η έκφραση και η κίνηση εναρμονίζονται στη δόμηση μιας τοιχογραφίας της κοινωνίας, με ακρίβεια και απροσδόκητα ευρηματικό τρόπο.
Ερμηνείες:
Παίζουν οι Βέρα Μακρομαρίδου, η Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη και ο Μάνος Καρατζογιάννης. Ντράμερ στη σκηνή, ο Βαγγέλης Παρασκευαΐδης.
Η ερμηνεία των ηθοποιών δυνατή και καίρια, με χημεία μεταξύ τους, ικανή να απογειώσει το θεματικό πυρήνα του έργου. Μακρομαρίδου και Ζαχαριουδάκη άμεσες, εύκαμπτες και συγκεντρωμένες στο υποκριτικό τους κέντρο.
Την προσωπικότητα του τρόφιμου του ψυχιατρείου υποδύεται ο Μάνος Καρατζογιάννης. Ένας ρόλος, πολυεπίπεδος και εξαιρετικά δύσκολος, με ψυχολογικές διακυμάνσεις και πτυχές αγωνιωδώς υπαρξιακές.
Ο πρωταγωνιστής Καρατζογιάννης καλείται να αποδείξει την απειλή της «κανονικότητας» για τον κοινωνικό ιστό, με γνώμονα την πίστη στην αλληλεγγύη για το συνάνθρωπο και δη, για όσους είναι ευάλωτοι σε ένα άκρως ανελέητο κόσμο.
Λειτουργεί ως χείμαρρος συναισθημάτων, εικόνων και εντυπώσεων, πηγαίος, εκρηκτικός, αναμφίβολα γόνιμος και πληθωρικός, γιατί υποστηρίζει σθεναρά και με υποκριτικό εύρος , την αλήθεια του Τζον και του κάθε Τζον που γίνονται εύκολη βορά στις βλέψεις των «κανονικών» ατόμων αυτού του πλανήτη.
Ενσαρκώνει με σεβασμό και αφοσίωση στους νοηματικούς κώδικες, μια ευαίσθητη ψυχή που φυλακίστηκε στο ίδρυμα, για την ετερότητά του, με τη σύμφωνη γνώμη των γονιών και ενός γιατρού. Με δύναμη και τρυφερότητα ιχνηλατεί το έντιμο πορτραίτο του ήρωά του, κάτι που μοιάζει με απόλυτη σφαγή όλων εκείνων των στερεοτύπων και καθησυχαστικών προτύπων που εμποδίζουν το σημερινό άτομο να γίνει υπεύθυνος άνθρωπος και πολίτης του κόσμου.
Αφοπλιστικός και πνευματώδης, σε όλη τη διάρκεια της σκηνικής του παρουσίας, ο Μάνος Καρατζογιάννης, δημιουργεί μια σπάνια θεατρική συνθήκη με ισχυρό συγκινησιακό και πολιτικό αποτύπωμα. Υπηρετεί με παρρησία και εσωτερικότητα τη διακήρυξη του αξιώματος πως μόνο η τέχνη είναι η διαχρονική λύση για τα αδιέξοδα της συνύπαρξης και το «χάπι» για την επικοινωνία.
Συντελεστές:
Το κατάλληλο σκηνικό ανήκει στον Κωνσταντίνο Χαλδαίο, τα σωστά κοστούμια φρόντισε η Βασιλική Σύρμα, τους υπαινικτικούς φωτισμούς ο Άγγελος Παπαδόπουλος και στην επιβλητική μουσική συναντάμε τον Παναγιώτη Μανουκλίδη. Την παραγωγή έκανε ο Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο. Όλοι τους συνέβαλαν με συνέπεια στο άρτιο τελικό αποτέλεσμα.
Εν κατακλείδι:
Η παράσταση το «Χάπι», του Enda Walsh, με τον ξενικό τίτλο «Medicine», σε ρέουσα και καθάρια μετάφραση του Αντώνη Γαλέου, γενικώς και ειδικώς μεταποιείται σε μελέτη ανθρωπισμού, ερχόμενη αντιμέτωπη με το ρατσισμό κάθε είδους και ύφους, ασκώντας δριμεία κριτική στο σύγχρονο κοινωνικοπολιτικό status, με τη συνοδεία ενός καυστικού χιούμορ και φαρσικής ειρωνείας.
