«Ντον Ζουάν», του Ζαν Μπατίστ – Ποκλέν, 1622 – 1673, [ψευδώνυμο Μολιέρος], σε μετάφραση Παντελή Πρεβελάκη και σκηνοθεσία Αλέξανδρου Διαμαντή.
Πρόκειται για μια παράσταση χειροποίητη, ειλικρινή και καυστική, με εξαιρετικές ερμηνείες.
Ερμηνεύουν οι Όμηρος Πουλάκης, Μάνια Παπαδημητρίου και Δανάη Παπουτσή.
Και οι τρεις δίνουν ρεσιτάλ υποκριτικής δεινότητας, καθώς στηρίζουν την πλοκή και αναπτύσσουν τη δραματικότητα, με έντονη ειρωνεία και κωμικά στιγμιότυπα.
Η σκηνοθετική κατασκευή – βασιζόμενη στην καίρια μετάφραση του Παντελή Πρεβελάκη – με το λόγο, την κίνηση και την έκφραση σε συμμετρική ενότητα, πετυχαίνει να μας δώσει ένα θεατρικό αποτέλεσμα, άξιο των προσδοκιών της.
Η Μάνια Παπαδημητρίου σε τέσσερις ρόλους, με προεξάρχοντα τον υπηρέτη Σγκαναρέλ, κεντάει κυριολεκτικά στον σκηνικό καμβά, με μαεστρία, ταλέντο και ευθυβολία. Χάρμα οφθαλμών.
Η Δανάη Παπουτσή, σε επτά ρόλους, συν αυτόν της Ντόνια Ελβίρα, υπέροχη, εύστοχη, άλλοτε με δωρικότητα και άλλοτε με λυρισμό, κερδίζει τις εντυπώσεις.
Τον Ντον Ζουάν υποδύεται ο Όμηρος Πουλάκης, σκιαγραφώντας επιτυχώς, αυτή τη δύσκολη περσόνα που διακρίνεται για τον αμοραλισμό και την ιδιαίτερη σοφιστική του τακτική.
Είναι ένας δύσκολος και απαιτητικός ρόλος που χρειάζεται συγκέντρωση και ισορροπία ανάμεσα στις συναισθηματικές εναλλαγές και ψυχικές διακυμάνσεις, ενός χαρακτήρα που πασχίζει να υπάρξει, επιβάλλοντας με πίστη και αφοσίωση ένα δικό του σύστημα αξιών, στον υποκριτικό και άρρωστο κόσμο της αριστοκρατίας, και όχι μόνο, στο δέκατο έβδομο αιώνα.
Ορθολογιστής στο έπακρον, μηδενιστής κάθε αξίας, θρησκείας, ηθικής και δικαιοσύνης, λάτρης της ομορφιάς με ένα ανελέητο πόθο για κατάκτηση. Ο πρωταγωνιστής Όμηρος Πουλάκης καταφέρνει και μεταφέρει στην αίθουσα το βαθύ απαιτούμενο νόημα της ιστορίας αυτού του μυθικού ήρωα που έχει την ακατάπαυστη όρεξη για το ανεκπλήρωτο. Ο Ντον Ζουάν έχει μεγάλη δύναμη λόγου που πείθει ολοκληρωτικά.
Η γλώσσα, αυτή είναι και η «εξουσία» που ασκεί. Και οπωσδήποτε ο βίος και η πολιτεία αυτού του ευγενή στην καταγωγή ατόμου, στοιχειοθετεί μια θρυλική συμπεριφορά ζωής που δεν αφήνει αδιάφορο, για πολλές και διάφορες αιτίες, τον αναγνώστη και θεατή, σε κάθε εποχή.
Αυτές οι πτυχές του Ντον Ζουάν, ενσαρκώνονται με συνέπεια, αυθορμησία, εντιμότητα, φρεσκάδα και σκηνικό εύρος, έτσι ώστε και οι νοηματικοί κώδικες να αποκαλυφθούν και οι συμβολισμοί να υπηρετηθούν.
Συντελεστές:
Τα λιτά σκηνικά και τα ταιριαστά κοστούμια υπογράφει η Λέα Κούση, ενώ τους υποβλητικούς φωτισμούς ο Παναγιώτης Μανούσης. Ένα σύνολο άρτιο και ικανοποιητικό στην εξέλιξη του συγγραφικού πονήματος. Βοηθός σκηνοθεσίας η Εύα Πουλή.
Ατάκες του Ντον Ζουάν:
«Η υποκρισία είναι αμαρτία της μόδας, και όπως όλες οι αμαρτίες της μόδας, θεωρείται προσόν».
«Να σου γεννιέται νέος πόθος, είναι ηδονή ασύλληπτη κι όλη η απόλαυση του έρωτα είναι στην αλλαγή».
«Va! Pour l amour de l Humanite» : «Εμπρός από αγάπη για την ανθρωπότητα».
Πράξη Γ´. Σκηνή 2.
Αξιολόγηση:
«Ντον Ζουάν», του Μολιέρου, Γάλλου συγγραφέα, ηθοποιού και σκηνοθέτη, στο θέατρο «Σημείο», σε μετάφραση του Παντελή Πρεβελάκη και σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Διαμαντή, είναι μια συγκροτημένη και ευέλικτη θεατρική παράσταση, με το δικό της καλλιτεχνικό αποτύπωμα. Η μόνη ένσταση η μεγάλη χρονική διάρκεια του έργου, καθώς, αν ήταν συντομότερο δεν θα έχανε την ποιότητά του.
