Στην γειτονιά που ζω στην Γερμανία υπάρχει εδώ και χρόνια μια παράδοση. Η Καθολική και η Προτεσταντική Εκκλησία στήνουν ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο και πάνω του κρεμάνε ανώνυμα καρτελάκια με χριστουγεννιάτικες επιθυμίες, φτωχών και ανήμπορων, που μαζεύει όλη την χρονιά.
Το ονομάζουν «δέντρο των επιθυμιών». Ο καθένας μπορεί να περάσει και να πάρει ένα καρτελάκι και να εκπληρώσει μια ευχή ενός άγνωστου συνανθρώπου του, ασχέτως χρώματος, φυλής ή καταγωγής, αφορούν δηλαδή από Γερμανούς μέχρι πρόσφυγες από την Αφρική ή την μέση Ανατολή.
Οι περισσότεροι δεν ζητάνε πολλά, τα παιδάκια μια μπάλα, οι γονείς μια δωροεπιταγή λίγων ευρώ και οι πρόσφυγες ρούχα. Τα δώρα συγκεντρώνονται στο κτήριο της εκκλησίας και μοιράζονται πριν τις γιορτές.
Φέτος, όπως και κάθε χρονιά, πήγα να πάρω και εγώ μερικά καρτελάκια. Κοιτώντας τα για να διαλέξω, διάβασα για μια ογδοντάχρονη συνταξιούχο που δουλεύει για να συμπληρώσει το εισόδημα της ως καθαρίστρια (!) και ζητούσε μια δωροεπιταγή μερικών ευρώ.
Για έναν Ρουμάνο εργάτη που δεν είχε λεφτά για σπίτι και κοιμάται στο αυτοκίνητο του και ζητούσε ένα ζεστό μπουφάν δεύτερο χέρι. Βλέπεις τα καρτελάκια και το καθένα είναι μια σφαλιάρα στην ισχυρή Ευρώπη που τα τελευταία χρόνια παράγει μόνο φτωχούς. Που την κυβερνάνε ανεπάγγελτοι, λαϊκιστές, χαρτογιακάδες, ψευτοεπαναστάτες και κάτι απίστευτοι τύποι που θέλουν να χτίσουν τείχη εναντίον προσφύγων και γυναικόπαιδων.
Μια Ευρώπη μίζερη, τσιγκούνα , μακριά από τις ιδέες που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί. Αν αυτή η φτώχεια υπάρχει στην ισχυρή Γερμανία, δεν θέλει πολύ να καταλάβει κάποιος τι γίνεται στον φτωχό Νότο, πόσα τέτοια καρτελάκια υπάρχουν, τι ιστορία έχουν να πουν και που δεν θα την μάθουμε γιατί δεν θα γραφτούν ποτέ.
Λέω λοιπόν να βαφτίσω το δέντρο “Ευρώπη”, γερμένο από τα καρτελάκια που κουβαλάει, σκοτεινό, με το λίγο φώς να αντανακλάται από τα πλαστικοποιημένα χαρτάκια που κρέμονται αντί για στολίδια. Καλά Χριστούγεννα αγαπημένοι μας ηγέτες. Ωραία τα καταφέρατε.
