Κείμενο-φωτ.: Κώστας Κουφογιώργος
Αν και το Ingolstadt είναι γνωστό στους φίλους της λογοτεχνίας ως το μέρος όπου σπούδασε ο Δόκτωρ Φράνκενσταϊν, από το ομώνυμο βιβλίο της Μαίρης Σέλεϊ, για τους φίλους του αυτοκινήτου η πόλη είναι γνωστή ως έδρα της Audi, ενώ εκεί βρίσκεται και το εργοστάσιό της αλλά και το μουσείο της, όπως και της Auto Union που προηγήθηκε.
Η ιστορία της φίρμας είναι περίπλοκη σαν σενάριο σαπουνόπερας, με πολλές εναλλαγές, αποτυχίες, αλλά και επιτυχίες. Η Audi ιδρύθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα από τον August Horch, o οποίος βάφτισε την εταιρεία του Audi εξαιτίας ενός… λογοπαιγνίου. Horch σημαίνει στα γερμανικά «άκουσε», με τη λατινική μετάφραση να είναι «Audi».
Όλη η περίπλοκη ιστορία της Audi, της Horch, της Wanderer, της NSU και της DKW, που κάποτε απάρτιζαν την Auto Union, παρουσιάζεται στο κυλινδρικής κατασκευής μουσείο, ενώ στο προαύλιο διάφορα σύγχρονα Audi περιμένουν να τα παραλάβουν οι νέοι τους ιδιοκτήτες. Είναι μια συνήθεια που πολλοί Γερμανοί έχουν, να παραλαμβάνουν τα αυτοκίνητά τους όχι από τον αντιπρόσωπο, αλλά από το ίδιο το εργοστάσιο.
Tα πρώτα εκθέματα είναι από την εποχή πριν από την ένωση των εταιρειών. Aπό εκείνη την περίοδο ξεχωρίζουν τα Horch και Audi από τις αρχές του 20ού αιώνα με τα οποία συμμετείχε σε αγώνες ο ίδιος ο δημιουργός τους. Η ένωση των εταιρειών που προαναφέραμε, εκτός της NSU που ήρθε αργότερα, ήταν αποτέλεσμα οικονομικής ανάγκης. Ήταν η εποχή του οικονομικού κραχ της δεκαετίας του ’20 και η ύφεση είχε χτυπήσει άγρια τη γερμανική οικονομία. Εκείνη την εποχή ενώθηκε η Mercedes με την Benz, ενώ το 1936 δημιουργήθηκε η Auto Union, που ήταν και η πρώτη κρατική εταιρεία αυτοκινήτων στην ιστορία της Γερμανίας. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα παρόμοιο εγχείρημα με αυτό της British Leyland, που έγινε δεκαετίες μετά.
Η νέα έδρα ήταν το Chemnitz (Karl Marx Stadt στα χρόνια της Α. Γερμανίας) της Σαξονίας, ενώ η πρώτη έδρα της Audi ήταν το Zwickau, που αργότερα έγινε η βάση των Trabant. Είπαμε, περίπλοκη ιστορία.
Κρατική Auto Union
Από την κρατική, και με πολλούς σκελετούς στην ντουλάπα λόγω ναζιστικού καθεστώτος, περίοδο είδαμε μια Wanderer W25, διάφορες λιμουζίνες της Horch (όσοι παρατηρητικοί θα διέκριναν ότι το αυτοκίνητο του Σίντλερ στην ταινία «Η λίστα του Σίντλερ» είναι ένα Auto Union), αλλά κυρίως τα ασημένια βέλη της. Τα μονοθέσια Grand Prix της Auto Union μαζί με αυτά της Mercedes και της Alfa Romeo δημιούργησαν μια θεαματική «κόντρα» στα σιρκουί της εποχής και από το 1936 μέχρι την αρχή του πολέμου. Εξωτικά Grand Prix, όπως αυτό της Τρίπολης της Λιβύης, φιλοξένησαν τα εντυπωσιακά αγωνιστικά, σε μια περίοδο που επιδόσεις και ιπποδυνάμεις εκτοξεύτηκαν. Για την Auto Union οδήγησαν οι Bernd Rosemeyer, Hans Stuck και Tazio Nuvolari, ο οποίος ήταν η πρώτη ακριβή μετεγγραφή στην ιστορία του αθλήματος, με την Auto Union να βρίσκει τα χρήματα από την κρατική υποστήριξη.
Στο μουσείο βρίσκεται μια TypC του 1936 σε διαρρύθμιση ανάβασης με διπλούς τροχούς πίσω και μια TypC Stromlinie του 1938. O πεντάλιτρος V16 των 500 ίππων με υπερσυμπιεστή βρισκόταν στο κέντρο του μονοθεσίου, το οποίο ήταν μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Το χεράκι του στην κατασκευή τής σειράς είχε βάλει και ο Ferdinard Porsche. Τα μονοθέσια εκείνη την εποχή ζύγιζαν 800 κιλά και ανέπτυσσαν τελική ταχύτητα που άγγιζε τα 300 χλμ./ω. Την επιβράδυνση είχαν αναλάβει τέσσερα τύμπανα που εφάρμοζαν σε πάρα πολύ ψηλά ελαστικά. Περιττό να αναφέρουμε ότι η αγωνιστική οδήγηση εκείνη την εποχή έμοιαζε λίγο με απόπειρα αυτοκτονίας. Οι οδηγοί πάλευαν με τα τεράστια ξύλινα τιμόνια, βάζοντας ταλκ στα χέρια για να αντέξουν την τριβή, ενώ δεν φορούσαν ζώνες και κράνος.
Η Typ 3 Stromlinie ήταν μια έκδοση με αεροδυναμικό αμάξωμα που είχε πετύχει διάφορα ρεκόρ ταχύτητας εκείνη την εποχή. Στην προσπάθεια κατάρριψης του ρεκόρ ταχύτητας έχασε τη ζωή του ο οδηγός αγώνων της εποχής Bernd Rosemeyer το 1938 με ένα Auto Union Type R, που βασιζόταν στα μονοθέσια της εποχής. Έχοντας στόχο το ρεκόρ του Rudolph Caracciola της Mercedes (περίπου 433 χλμ./ω.) και κάνοντας ακόμα ένα πέρασμα στη μεγάλη ευθεία της Autobahn 5 έξω από τη Φρανκφούρτη (η χάραξη του δρόμου παραμένει ώς σήμερα η ίδια), μια ριπή ανέμου απογείωσε το αγωνιστικό, το οποίο έτρεχε με 300 χλμ./ω., με αποτέλεσμα το θάνατο του οδηγού του.
H δίχρονη εποχή
Μετά τον Πόλεμο η Auto Union ήταν σε μία παράδοξη κατάσταση. Ήταν χωρίς βάση, τα εργοστάσιά της βρίσκονταν στην Ανατολική Γερμανία, χωρίς να μπορεί να χρησιμοποιήσει το όνομα Horch το οποίο είχαν προλάβει να χρησιμοποιήσουν οι ανατολικοί, και με αβέβαιο μέλλον. Η νέα αρχή έγινε στο Ingolstadt, με κονδύλια από το Σχέδιο Μάρσαλ και με τη νέα εταιρεία να λέγεται Auto Union/DKW αλλά όχι Audi. Η νέα εταιρεία στηρίχτηκε στη συνταγή που είχε ήδη προπολεμικά: δίχρονοι, τρικύλινδροι κινητήρες και κίνηση εμπρός. Τα μπερδέματα στην ιστορία της εταιρείας συνεχίζονται, αφού τα ίδια μοντέλα κατασκευάζονταν και στην Ανατολική Γερμανία ως IFA, ενώ, όπως είπαμε, στην παραδοσιακή βάση της Audi κατασκευάζονταν πια τα Sachsenring Trabant, ενώ η Wanderer καταργήθηκε από τους Ανατολικογερμανούς, οι οποίοι έκαναν και τη Horch από εταιρεία πολυτελών αυτοκινήτων εταιρεία… φορτηγών (την ίδια μοίρα επιφύλαξε το ανατολικό μπλοκ και στην τσέχικη Tatra, υποβαθμίζοντας την κατασκευή πολυτελών αυτοκινήτων).
Από την περίοδο αυτή στο μουσείο είδαμε τα DKW Munga, ένα όχημα εκτός δρόμου, αλλά και τα ιδιαίτερα επιτυχημένα (και στην Ελλάδα) Auto Union 1000 και DKW Junior, καθώς και το επίσης δίχρονο F102 του 1962, το οποίο ήταν και το τελευταίο DKW.
Και εγένετο Audi
Η Auto Union είχε φτάσει σε ακόμα ένα αδιέξοδο. Τη δεκαετία του ’30 σώθηκε από την κρατική εξαγορά, στα μέσα της δεκαετίας του ΄60, που η συνταγή των φθηνών αυτοκινήτων με δίχρονο κινητήρα δεν τράβαγε πια, τη λύση έδωσε η Volkswagen, που παραμένει ώς σήμερα η μητρική εταιρεία. Οι δίχρονοι κινητήρες καταργήθηκαν, όπως επίσης και τα ονόματα Auto Union και DKW. Από εδώ και πέρα το λογότυπο με τους 4 κύκλους θα συνόδευε η ονομασία Audi, ενώ την παρέα συμπλήρωνε και η NSU.
To πρώτο μοντέλο της νέας εποχής ήταν το 60 του 1965, το οποίο μαζί με το NSU Ro80 με τον περιστροφικό κινητήρα βρίσκονται ανάμεσα στα εκθέματα. Από εκείνη τη χρονική περίοδο και μετά η Audi είχε σημαντικές εμπορικές επιτυχίες, έχοντας δημιουργήσει όνομα για την ποιότητα κατασκευής των αυτοκινήτων της. Στο μουσείο βρίσκονται, μεταξύ άλλων, τρία μοντέλα που εκφράζουν με τον καλύτερο τρόπο το ρητό της Audi στη Volkswagen εποχή «Vorsprung durch Technik» (προβάδισμα μέσω της τεχνολογίας): το 100 του 1982, το 80 Coupe Quattro του 1981 και το Sport Quattro του 1985. Το 100 ήταν από τα πρώτα αυτοκίνητα που εξελίχθηκαν σε αεροσήραγγα. Η Audi είχε εξοπλίσει τα 100 σε πειραματικό στάδιο με ένα ειδικό σύστημα λαμπών που δημιουργούσε μια λάμψη σε περίπτωση που οι αισθητήρες ανίχνευαν φωτογραφικό φλας, για να αποφύγουν την κατασκοπεία του ανταγωνισμού.
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα πειραματικά μοντέλα της Audi που δεν βγήκαν ποτέ στην παραγωγή, όπως το supercar Audi Avus Quattro του 1991. Τέλος, δεν θα μπορούσε να λείπει και η σύγχρονη παρουσία της Audi στους αγώνες, με τα Audi 80 GTE, Audi Quattro, Audi 90 IMSA GTO και R8 του 2000, ενός πρωτοτύπου-πολυνίκη (5 φορές) των 24 ωρών του Lemans. O V8 Biturbo που είχε τοποθετηθεί στο συνθετικό σασί που εξέλιξε η Dallara απέδιδε 640 ίππους που είχαν να κινήσουν 900 κιλά βάρους.
Τα R10, 15, 18 αν και ήταν, σε αντίθεση με το R10, πετρελαιοκίνητα συνέχισαν την επιτυχημένη πορεία του. H βόλτα όπως σε όλα τα μουσεία τελειώνει στο κατάστημα όπου βρίσκονται μοντέλα υπό κλίμακα, αναμνηστικά, εκδόσεις και διάφορα Gadgets.
Audi, Auto Union και DKW στην Ελλάδα
Η ιστορία των τεσσάρων κύκλων περνάει και από την Ελλάδα. Είναι γνωστή η εικόνα του Audi Quattro στο Ακρόπολις με φόντο τα Μετέωρα, ενώ εαν θέλετε να δείτε λίγο από την ιστορία της Auto Union, το Ελληνικό Μουσείο Αυτοκινήτου (https://www.hellenicmotormuseum.gr/) διαθέτει δύο σχετικά σπάνια Auto Union SP1000 και DKW F12 Roadster, αφού κατασκευάστηκαν λίγο περισσότερα από 6.000 από το καθένα από το 1958 μέχρι το 1965 για το πρώτο και από το 1963 μέχρι το 1965 για το δεύτερο.
Το SP1000 το κινούσε ένας τρικύλινδρος, δίχρονος κινητήρας 1.000 κ.εκ. και ισχύος 55 ίππων, ενώ το F12 ήταν εξοπλισμένο με επίσης δίχρονους, τρικύλινρους κινητήρες 800 και 900 κ.εκ., με ισχύ από 34 μέχρι 45 ίππους.
Επεξηγήσεις φωτογραφιών (με σειρά από την κορυφή του κειμένου)
1. Το κτήριο του μουσείου, ένα Audi 50 και ένα NSU Ro80
2. Ένα TypC Stromlinie μαζί με ένα TypC Hillclimb/Bergrennen και ένα Wanderer W25
3. Αudi V8 DTM, Audi R8, Audi 90 quattro Imsa GTO και διάφορα πειραματικά οχήματα.
4. Ένα Auto Union 1000 sp σαν αυτό που βρίσκεται στο Hellenic Motor Museum.
