Του Πάνου Τσούμα
«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις/τούτο προσπάθησε τουλάχιστον/όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις/μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου/μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες». Από το «Όσο μπορείς» του Κ.Π. Καβάφη η συμβουλευτική… παραγγελιά!. Μας αφορά όλους, κυρίως όμως τα δημόσια πρόσωπα.
Στην εποχή που η πληθώρα των μέσων επιτρέπει στην ασύδοτη παρλαπίπα -γραπτή και προφορική- να υποβαθμίζει στο έπακρο τον, ούτως ή άλλως, προβληματικό δημόσιο λόγο, οι ταγοί των κοινωνιών θα ήταν φρόνιμο να κρατάνε παλάντζα «μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες» τους. Το τι λένε, πότε και πώς το λένε ή αν, αντί να ομιλούν, είναι προτιμότερο να σιωπούν, οφείλουν να το μετράνε ξανά και ξανά.
Παρακολουθούμε, αντ’ αυτού, σε καιρούς που απαιτούν μόνο περίσκεψη και αναστοχασμό, τους παρ’ ημίν εκπρόσωπους του λαού (!) -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- να ομιλούν καταρρακτωδώς και ασύστολα.
Περισσεύουν, κατά συνέπεια, η κενολογία και η αρλουμπο-μπαρούφα. Περισσεύει συνακόλουθα και ο εξευτελισμός. Ο οποίος όταν περιορίζεται στα πρόσωπα το πρόβλημα είναι μικρό. Μεγάλο γίνεται όταν τα πρόσωπα υπηρετούν θεσμούς, όπως η Προεδρία της Δημοκρατίας λόγου χάριν.
–Αναμφίβολα ο κορυφαίος πολιτειακός θεσμός δεν βρίσκεται στα καλύτερά του επί ημερών Προκόπη Παυλόπουλου. Όντας αποτυχημένος έως καταστροφικός σαν υπουργός Εσωτερικών, επί κυβερνήσεων Καραμανλή του μικρού (2004-2009), ο κ. Παυλόπουλος, ήταν δύσκολο, ευθύς εξ αρχής, να πείσει ως πρώτος πολίτης της χώρας.
Λογικά θα έπρεπε να γνωρίζει αυτή την αδυναμία και να είναι διπλά και τριπλά προσεκτικός. Η πράξη μάλλον το αντίθετο επιβεβαιώνει. Συνώνυμη της αμετροέπειας τείνει να καταστεί η θητεία του στον κορυφαίο πολιτειακό θεσμό.
Απόδειξη αυτού δεν είναι οι, άνευ λόγου, πρόσφατες παρεμβάσεις του -περί «νεοφιλελεύθερου μινώταυρου» και «υπεράνω νομισμάτων άνθρωπος»- που προκάλεσαν σωρεία αντιδράσεων.
Η ισχυρή ροπή προς την αμετροέπεια αναδεικνύεται εναργέστερα σε προηγούμενη, περί τα τέλη Μαρτίου, ομιλία του στο… πανελλήνιο μνημόσυνο «υπέρ των διατελεσάντων εκπροσώπων του λαού»! (Ομολογώντας, ο άσχετος, πως δεν ήξερα ότι υπάρχει τέτοιος «θεσμός», θα παρακαλέσω τους «διατελέσαντες…» να μου συγχωρήσουν την ασέβεια!).
«Οδοστρωτήρας» σ’ αυτή την ομιλία ο Πρόεδρος είπε μεταξύ άλλων: «Πραγματικός Πολιτικός είναι εκείνος που προβάλλει, με κάθε τίμημα, το προσωπικό του παράδειγμα. Και όχι εκείνος ο οποίος προσαρμόζεται υδραργυρικώς στην καθημερινότητα του λαϊκισμού. Μ’ άλλες λέξεις», συνέχισε ακάθεκτα, «πραγματικός Πολιτικός, κατά δημοκρατική κυριολεξία, είναι εκείνος που διαλέγεται ειλικρινώς με την ιστορία κι όχι εκείνος που συμφύρεται με τη συγκυρία».
«Κατά δημοκρατική κυριολεξία» εδώ ο κ. Παυλόπουλος έδωσε… ρεσιτάλ! Κακοπροαίρετοι όμως, όπως εγώ, το αντιλήφτηκαν κάπως αλλιώς. Εκλαμβάνοντας σαν δεδομένο ότι στην περικοκλάδα περί «πραγματικού Πολιτικού» φωτογραφίζει και τον εαυτό του, αναρωτήθηκαν οι… κακοπροαίρετοι:
– Πότε ο κ. Παυλόπουλος «διαλέχτηκε ειλικρινώς με την ιστορία» προβάλλοντας «με κάθε τίμημα το προσωπικό του παράδειγμα»;
– Και αντίστροφα: Πότε δεν προσαρμόστηκε «υδραργυρικώς» με το λαϊκισμό ή δεν «συμφύρθηκε» με τη συγκυρία;
Ότι ήταν από τους βασικούς συντελεστές της καταστροφικής διακυβέρνησης Καραμανλή του μικρού δεν του λέει τίποτα; Ότι είχε αποφασιστική συμβολή στη διαβόητη «επανίδρυση» του κράτους -πρόσληψη ή μονιμοποίηση περίπου 800.000 υπαλλήλων, με συνέπεια τον εκτροχιασμό του χρέους- πώς και το ξεχνάει; «Διαλεγόταν» τότε «ειλικρινώς με την ιστορία» ή προσαρμοζόταν «υδραργυρικώς» με το λαϊκισμό;
Και καλά, εκείνες οι… ειλικρινείς συνομιλίες του με την ιστορία! Άντε να δεχθούμε ότι, «μες στην πολλή σκοτούρα του», προκειμένου «να προβάλει, με κάθε τίμημα, το προσωπικό του παράδειγμα», τις ξέχασε.
Με τις νεότερες, που συνεχίζονται, τι γίνεται;
Ήταν εκχύλισμα ειλικρίνειας η «σύμφυρση» με το ζερβοδεξιό κυβερνητικό (!) συναπάντημα ή ξεχείλισμα ιδιοτελούς σκοπιμότητας -πολιτικής και μη;
Ήταν «συμπάθεια» μεταξύ πραγματιστών αυτή που προέκυψε με τον Τσίπρα ή αμοιβαιότητα μεταξύ (αρχι)λαϊκιστών;
«Όμοιος ομοίω αεί πελάζει», θα μπορούσε να πει κανείς εδώ. Μόνο που η διαπίστωση θα είναι λειψή, αν το «Όμοιος ομοίω…» δεν διευρυνθεί συμπεριλαμβάνοντας το σύνολο των ταγών εγκρίσεως Τσίπρα. Και, το βασικότερο, αν στα κοινά τους χαρακτηριστικά δεν προστεθεί η πλήρης απουσία της επίγνωσης ότι βρίσκονται στις καρέκλες τους ως υλικό της καθολικής χρεοκοπίας-παρακμής και όχι ως υλικό ανάταξης.
— Διότι, ναι… σύντροφοί μου και συντρόφισσες, ψεκασμένοι μου και ψεκασμένες: άνευ παρακμής, ούτε ο Παυλόπουλος θα ήταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας ούτε ο Τσίπρας πρωθυπουργός, ούτε ο Καμμένος «στρατάρχης» ούτε οι ναζί Μιχαλολιάκοι στη Bουλή, ούτε, ούτε, ούτε…
Ως το περισσότερο «συμπαγές» υλικό της καθολικής χρεοκοπίας-παρακμής βρίσκονται όπου βρίσκονται όλοι αυτοί. Είναι ο σκληρός της πυρήνας. Συνιστούν, γι΄ αυτό, τη στερεή τσουλήθρα πάνω στην οποία η παντοδαπή χρεοκοπία αναπτύσσει όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα. Είναι, ούτως ειπείν, «της τσουλήθρας τα παιδιά» και όχι της «αμύνης», όπως φαντασιώθηκαν ή φαντασιώνονται εισέτι.
