Του Συμεών Σολταρίδη
«Το Ασφαλιστικό ζήτημα δεν είναι ένα απλό πολιτικό θέμα. Είναι εθνικό ζήτημα», τόνισε ο υπουργός Εργασίας Γ. Κατρούγκαλος, μετά την συνάντηση που είχε στο Μαξίμου με τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα.
Αδιανόητο πλέον να ακούει ή να διαβάζει κανείς για το «εθνικό θέμα» ή το «εθνικό ζήτημα» ή το «εθνικό πρόβλημα». Και αυτό γιατί σε κάθε τι που ο κάθε πολιτικός ή η πολιτική δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, το χαρακτηρίζει, το σημειώνει, το τιτλοφορεί και ως «εθνικό» , θέλοντας με τον τρόπο αυτό να το κάνει απλησίαστο ή ασχολίαστο.
Πάγια τακτική, όλων όσων που τοποθετούν κάτω από το χάλι τα προβλήματα και δεν θέλουν να τα ανοίξουν γιατί φοβούνται τον διάλογο ή δεν τους συμφέρει, αφού το ερμηνεύουν διαφορετικά ή κατά το δοκούν.
Έτσι προέκυψε και το ασφαλιστικό , σαν ζήτημα «εθνικό», φυσικά εννοώντας ότι είναι ζήτημα πανελλαδικό και αφορά όλους τους πολίτες. Και όχι εθνικό , με την έννοια που το δίνουν αναλυτές και αφορά το έθνος.
Θα πρέπει λοιπόν να διευκρινιστεί τι είδους «εθνικό» είναι. Γιατί αν το ασφαλιστικό είναι εθνικό, τότε και η παιδεία, η υγεία, η εργασία κ.α είναι ζητήματα κατά Κατρούγκαλο «εθνικά» , ενώ τα πραγματικά εθνικά είναι εθνικά στην νιοστή δύναμη.
Στην Ελληνική πολιτική ζωή θα πρέπει να ερμηνευτεί ο όρος για να παύσει να «δολοφονείται» από τον καθένα που θέλει να τον χρησιμοποιήσει σαν αίτιο ικανοποίησης των προσωπικών του απόψεων.
Παλαιότερα στην Θράκη, κάτω από τον μανδύα του όρου «εθνικό» λεηλατήθηκε το δημόσιο, εμφανίστηκαν «επαγγελματίες εθνικόφρονες», καταδαπανήθηκαν εθνικά κονδύλια, εξαφανίστηκαν ευρωπαϊκά και εθνικά προγράμματα και ωφελήθηκαν άτομα .
Χρησιμοποιήθηκε ο όρος στην πολιτική ζωή και αιτήματα πολιτικών ικανοποιήθηκαν με το πολιτικό ή κοινωνικό αζημίωτο. Θεσμοί χρησιμοποίησαν τον όρο ασκώντας πολιτική, χαράσσοντας πολιτική και δαπάνησαν πόρους για την ωραιοποίηση του δικού τους «μαγαζιού».
Το εθνικό, πούλησε, πουλά και θα πουλά, όσο οι πολίτες θα ακούνε τον όρο και δεν θα τον αναλύουν, φοβούμενοι μήπως και «σπείρουν ζιζάνια» ή δεν θα διερωτώνται γιατί είναι εθνικό. Όταν παύσουν να φοβούνται ότι με την άρνηση της αποδοχής του όρου δεν θα κάνουν κακό στην πατρίδα τους. Γιατί άλλο είναι ο «εθνικόφρων» και άλλο ο «πατριώτης».
