Του Συμεών Σολταρίδη
Από το «αγαπητή μου» και «αγαπητέ μου» πώς βρεθήκαμε στον περί «ανοησιών λόγο» ακόμα δεν μπορώ να το ερμηνεύσω. Το ότι η κυβέρνηση δεν αρέσκονταν με την τακτική του ΔΝΤ είναι κοινό μυστικό και ότι από καιρό ήθελε να βρεθεί εκτός της εποπτείας του και αυτό πάλι το γνώριζε όλος ο «ντουνιάς».
Έτσι, τις ημέρες αυτές κατηγορήθηκε από την ελληνική κυβέρνηση ότι «σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει ένα πιστωτικό γεγονός σαν τακτική διαπραγμάτευσης», κατηγορία η οποία ήταν προϊόν υποκλοπής, την οποία η διευθύντρια του ΔΝΤ τη χαρακτήρισε «ανοησία».
Ακαριαία, όμως, έφτασε η απάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού, ο οποίος στο πνεύμα συσπείρωσης της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας, εν όψει φαίνεται επερχόμενων εκλογών, χαρακτήρισε «το Ταμείο ανόητο», παραπέμποντας τον κοινό νου στον Γκιστάβ Φλομπέρ, που δηλώνει ότι «η ανοησία είναι κάτι στερεό. Τίποτα δεν την προσβάλλει χωρίς να συντριβεί πάνω της. Είναι σαν τον γρανίτη, σκληρή και ανθεκτική».
Η ανοησία όμως έχει και το συνώνυμο της «μωρίας», οπότε η δήλωση του Αλέξη Τσίπρα, ότι το «Ταμείο είναι ανόητο», μας παραπέμπει στην παραβολή των «Δέκα Παρθένων», εκ των οποίων «οι πέντε ήταν μωρές».
Μοιάζει λοιπόν το σήμερα με το χθες, αφού καλέσαμε το Ταμείο για να στηρίξει την οικονομική κρίση που διέρχεται η χώρα και να σώσει τη Ελλάδα, βγάζοντάς την από τον κλοιό, και τώρα η κυβέρνηση, αφού κάνει ότι δεν αναγνωρίζει το ΔΝΤ, το χαρακτηρίζει και ανόητο.
Στην παραβολή λοιπόν, γράφει ότι δέκα παρθένες πήγαν να προϋπαντήσουν τον Χριστό. Οι πέντε ήταν λογικές και είχαν πάρει λάδι για να ανάψουν τις λαμπάδες (λυχνάρια) τους, όταν θα έφθανε. Οι άλλες πέντε μωρές-ανόητες, δεν πήραν λάδι, οπότε όταν έφθασε ο Κύριος ζήτησαν από τις άλλες να τις δώσουν. Εκείνες όμως τις έστειλαν να αγοράσουν. Κατά τη διάρκεια όμως της μετάβασής τους στην αγορά, ήλθε ο Χριστός, τον οποίο δεν είδαν. Κτύπησαν την πόρτα για να μπούνε, αλλά ο Χριστός τους απάντησε «αμήν λέγω ημίν, ουκ οίδα υμάς», δηλαδή δεν σας γνωρίζω.
Πολλές ανοησίες, λοιπόν, μάλλον έχουν γίνει, οπότε με τρομάζει και στη σκέψη ακόμη μην ακούσουμε κάποια μέρα ότι «δεν μας γνωρίζουν», αφού, όπως σημειώνει ο Φρίντριχ Σίλερ, «με την ανοησία και οι ίδιοι οι Θεοί αγωνίζονται μάταια».
Και αυτό γιατί κάποτε η κυβέρνηση θα πρέπει να εννοήσει ότι εκπροσωπεί τη χώρα και όχι το κόμμα, οπότε να διακυβερνήσει αυτόν το λαό, ο οποίος ανέμενε τον Αλέξη Τσίπρα σαν «τον αναμενόμενο Μεσσία» και όχι σαν «ψευτομεσσία ή ψευτοπροφήτη».
