Έφτασε η εποχή -μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια- που οι κόποι, οι θυσίες ενός αθλητή φτάνουν στον προορισμό τους. Αυτός δεν είναι άλλος από το όνειρο να αγωνιστεί και να κατακτήσει ένα μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
Επιμέλεια: Βαγγέλης Σπυράκης
To ταξίδι-μαραθώνιος κάθε αθλητή ξεκινά από την καθημερινή προπόνηση. Οι στερήσεις, πολλές για να φτάσει στο στόχο του, που και αυτό καμιά φορά μπορεί να αποβεί καταστροφικό. Χιλιάδες ώρες προπόνησης, απίστευτος πόνος, τόσο ψυχολογικός όσο και σωματικός για μια και μόνο στιγμή. Τελικός προορισμός; Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, εκεί που κάθε αθλητής φτάνει στην κορυφή του «Ολύμπου» μόνο με τη συμμετοχή του. Για κάποιους είναι η πρώτη φορά. Για άλλους η τελευταία. Για όλους είναι κάτι μοναδικό. Η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες αποτελεί το ανώτατο επίτευγμα και την καλύτερη εμπειρία για έναν αθλητή. Άλλωστε οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ο βασιλιάς των αθλητικών γεγονότων. Φυσικά ο «βασιλιάς» των αγώνων είναι ο στίβος, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την αναβίωση των Αγώνων, ενώ η ποικιλία αλλά και η διαφορετικότητα των αγωνισμάτων του τον καθιστούν θεαματικό με πολλούς τρόπους και ελκυστικό στο σύνολό του για τους λάτρεις του αθλητισμού.
Βέβαια, όπως αναφέραμε, αθλητισμός -και ειδικά Ολυμπιάδα- σημαίνει πόνος και κατάθεση ψυχής. Πέρα από το μεγαλείο της διοργάνωσης, οι αθλητές είναι οι κύριοι πρωταγωνιστές. Σε αυτά τα 120 χρόνια ζωής των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων υπάρχουν πολλά πράγματα τα οποία αξίζουν να ανακαλέσουμε στη μνήμη μας και έμειναν χαραγμένα στο μυαλό και αποτελούν σημαντικό μέρος της ιστορίας των Αγώνων μέχρι και σήμερα.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα, οι υψωμένες γροθιές των Σμιθ και Κάρλος στο Μεξικό το 1968. Η σκηνή που ο Ντέρεκ Ρέντμοντ τερμάτιζε στην κούρσα των 400 μέτρων υποβασταζόμενος από τον πατέρα του στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992. Κανείς δεν ξεχνά τον ηρωικό τερματισμό στο Μαραθώνιο των γυναικών του 1984 στο Λος Άντζελες, της Ελβετίδας Γκαμπριέλα Άντερσεν-Σίις, όπως επίσης στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα το 1996 όλοι θυμούνται την «dream team» της αμερικάνικης συμμετοχής στην ενόργανη που σάρωσε τα χρυσά. Εξέχουσα φιγούρα η νεαρή Στραγκ, που παρά το σοβαρό τραυματισμό της στον πρώτο γύρο, συνέχισε και κατάφερε να γυρίσει σπίτι με το χρυσό. Φυσικά υπάρχουν και άλλα περιστατικά, αλλά τα πιο σημαντικά στη σύγχρονή ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων θεωρούνται αυτά.
Για αυτό η Ολυμπιάδα θεωρείται ο «Όλυμπος» για έναν αθλητή. Γιατί μπορεί ο προορισμός να μην έχει και τόση σημασία, όσο το ταξίδι, αλλά σίγουρα αν φτάσεις μέχρι εκεί σίγουρα ο κάθε αθλητής θέλει να πατήσει στην κορυφή, όσες θυσίες και αν έχει καταβάλει, όσο κόπο-πόνο.
Τελευταίο παράδειγμα, αυτό της 37χρονης Μαρίκε Βερβόορτ. Η παραολυμπιονίκης με αμαξίδιο στα 100-200 μ. θα αγωνιστεί για μία τελευταία φορά στο Ρίο και θα διεκδικήσει ένα ακόμη χρυσό. Και να ήταν μόνο αυτό. Η ίδια, καθηλωμένη στο αναπηρικό καροτσάκι από τα 20 της χρόνια εξαιτίας μιας ανίατης εκφυλιστικής ασθένειας που της προκαλεί παράλυση στα πόδια, παρά τους αφόρητους πόνους, σφίγγει τα δόντια για να αγωνιστεί μια τελευταία φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Η ίδια έχει δηλώσει ότι σκέφτεται μετά να δώσει τέλος στη ζωή της, κάνοντας ευθανασία (σ.σ. κάτι που είναι νόμιμο στο Βέλγιο). Φυσικά δεν θα παραιτηθεί έτσι από τη ζωή, χωρίς να δώσει την τελευταία μάχη με την ασθένειά της. Θέλει άλλο ένα χρυσό μετάλλιο στους μεγαλύτερους διεθνείς αγώνες στίβου που διοργανώνονται κάθε τέσσερα χρόνια. «Το Ρίο είναι η τελευταία μου επιθυμία -και να ολοκληρώσω την καριέρα μου πάνω σε ένα βάθρο. Τότε ναι, θα έχω πάρει το καλύτερο δώρο» δήλωσε στο ραδιοφωνικό σταθμό RTL.
Για όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμα περισσότερα, οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι όντως μια μεγάλη γιορτή του αθλητισμού, αλλά κυρίως είναι ένα μεγάλο μάθημα ζωής και το διδάσκουν οι ίδιοι οι αθλητές!
{source}
<iframe width=»420″ height=»315″ src=»https://www.youtube.com/embed/0Hjm29CmMfg» frameborder=»0″ allowfullscreen></iframe>
{/source}
