Του Παύλου Μεθενίτη
Να αρχίσω από μία ερώτηση, στην οποία όλοι και όλες οφείλουμε να δώσουμε μια τίμια απάντηση: Θέλουμε να υπάρχει ελληνικός στρατός ή όχι;
Εάν η απάντηση είναι αρνητική, τότε μην μπείτε στον κόπο να διαβάσετε παρακάτω. Ασφαλώς και ο στρατός, για κάποιους, είναι ο σούπερ ντούπερ εξουσιαστικός μηχανισμός, ασφαλώς και είναι το οπλισμένο χέρι του Κεφαλαίου που ελέγχει τις ζωές μας και βιάζει τη Φύση, ασφαλώς και είναι το καλύτερο σχολείο, όπου διδάσκεται η υπακοή, η πειθαρχία, η ομοιομορφία, η προβατοποίηση, η συμμόρφωση και οι λοιπές σχέσεις ιεραρχίας που ισχύουν στην κοινωνία, βεβαίως και είναι επίσης το εργοστάσιο όπου παρακευάζεται αυτή η ψευδεπίγραφη ταυτότητα του αρσενικού, όπου εκπαιδεύεται ο νέος ώστε όταν πάρει το απολυτήριό του, να ενταχτεί ομαλά στην καταπιεστική φαλλοκρατική κοινωνία. Κάποιοι υποστηρίζουν πως οπωσδήποτε θα έπρεπε να καταργηθεί τόσο ο ελληνικός όσο και όλοι οι υπόλοιποι στρατοί άμεσα, ώστε να ξεκινήσει από κάπου, τέλος πάντων, αυτή η ρημάδα η επανάσταση προς μια αταξική κοινωνία, έτσι;
Ωραία. Εάν όμως η απάντηση είναι θετική, εάν πράγματι θέλουμε να υπάρχει ελληνικός στρατός, ή τουλάχιστον εάν αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα της ύπαρξής του, για τον οποιοδήποτε λόγο, τότε γιατί να μην στρατεύονται και οι γυναίκες εφόσον το επιθυμούν; Κι ακόμα παραπέρα: γιατί να μην στρατεύονται υποχρεωτικά εκείνες οι γυναίκες που επιλέγουν να σταδιοδρομήσουν επαγγελματικά στα Σώματα Ασφαλείας, δηλαδή στην Αστυνομία, την Πυροσβεστική και τα Σώματα Ασφαλείας; Αφού η εκπαίδευση στα όπλα θα τις βοηθήσει στις κατοπινές σπουδές τους… Όσο για τα στρατιωτικά Λύκεια, δεν κατάλαβα, εδώ υπάρχουν εκπαιδευτικά ιδρύματα που τα κουμαντάρουν παπάδες και καλόγριες, ο στρατός μας μάρανε;
Το Πάνο τον Καμμένο, που πρότεινε την νομοθέτηση αυτών των μέτρων, όχι, δεν τον γουστάρω. Ούτε τον ίδιο, ούτε τις ιδέες του, ούτε το στιλ του. Αλλά στο συγκεκριμένο ζήτημα ειλικρινά δεν βρίσκω λόγο να διαφωνήσω. Εάν δεν θέλεις να στείλεις το παιδί σου σε ένα στρατιωτικό λύκειο, κανείς δεν σε υποχρεώνει να το κάνεις. Εάν μια γυναίκα δεν θέλει να στρατευτεί, με γειά της με χαρά της, κανείς δεν την αναγκάζει, αν και κάποιοι, και όχι κατ’ ανάγκην ακροδεξιοί, ούτε καν δεξιοί, επιχειρηματολογούν υπέρ της υποχρεωτικής στράτευσης και των γυναικών. Προσωπικά διαφωνώ μ΄αυτό, παρόλο που εγώ έκανα 22 μήνες θητεία, εκ των οποίων τους μισούς στη μεθόριο, στη Λήμνο, όταν οι φίλες και συμμαθήτριές μου ασφαλώς και δεν με περίμεναν να απολυθώ για να βγουν στην αγορά εργασίας. Όταν παίρνοντας το απολυτήριό μου έγινα άντρας και με τη βούλα, με δίπλωμα που λένε, τις βρήκα μπροστά μου και ζητούσα δουλειά από αυτές.
Εάν όμως δεν τον πάω τον Καμμένο, ο Σταύρος ο Θεοδωράκης μου κάνει τα νεύρα κοτσίδες, από τότε που λάνσαρε στη πολιτική αγορά το νέο του κομματικό προϊόν, με το γελοιωδέστερο των πιθανών ονομάτων, βάζοντας για γλάσο σ’ αυτή τη μιντιακή τούρτα τη φιλοδοξία να γίνει ο νέος, δήθεν εναλλακτικός, σωτήρας της Ελλάδας. Πόσο ψεύτικο – σαν Ρόλεξ των είκοσι ευρώ – πόσο κατασκευασμένο, πόσο πλαστικό μου φάνηκε από τη πρώτη στιγμή της δημιουργίας του το κόμμα του δημοφιλούς εκπομπάρχη, που λαχτάρησε να μπει στα μεγάλα τα σαλόνια… Τώρα λοιπόν, που ακούω τον Ποταμάρχη να κατηγορεί το Καμμένο για εθνολαϊκισμό, καγχάζω στεντορείως: σιγά ρε μεγάλε επαναστάτη, σιγά ρε πελώριε αναμορφωτή, σιγά ρε τρισμέγιστε στοχαστή, που ακύρωσες μέσα στη στατόσφαιρα της διανοίας σου στρατούς και σύνορα, σιγά ρε πελώριε γκουρού της Νέας Σκέψης του Τίποτα σε γιορτινή συσκευασία, άντε να κηρύξεις στις γελάδες φορώντας γαλότσες μέχρι το γόνατο, μπας και σε ψηφίσουν μαζικότερα στις επόμενες εκλογές…
