Του Συμεών Σολταρίδη
Είναι ο άνθρωπος που εργάζεται χωρίς τυμπανοκρουσίες, αθέατα και αποδίδει έργο για την Ορθοδοξία. Πηγαίνει όπου τον χρειάζεται το Οικουμενικό Πατριαρχείο, πραγματοποιεί ιερές ακολουθίες, αναγεννά κοινότητες και λειτουργεί σε εκκλησίες, όπου η ψαλμωδία και ο 50ος Ψαλμός του Δαυίδ «Κύριε τα χείλη μου ανοίξεις και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσίν σου», είχε να ακουστεί δεκάδες χρόνια.
Αναφέρομαι στον αρχιμανδρίτη, Μυτιληνιό στην καταγωγή, φίλο, Κύριλλο Συκή, που σήμερα βρίσκεται στην εκ βάθρων αναγεννημένη κοινότητα της Σμύρνης. Πράος, ήρεμος, χαμηλών τόνων, αγκαλιάστηκε από σύσσωμη την Ελληνική κοινότητα της Σμύρνης, η οποία σήμερα αριθμεί πάνω από 300 μέλη. Την οργάνωσε και με τους εκεί Ρωμιούς, επιτελεί το έργο του, υπό την καθοδήγηση του Φαναρίου.
Τον αρχιμανδρίτη Κύριλλο τον γνώρισα στις αρχές της δεκαετίας του 2000 στην Πόλη και έκτοτε έχουμε φιλικές σχέσεις, αν και εκείνος βρίσκεται στην Σμύρνη και εγώ στην Κομοτηνή.
Την εποχή εκείνη συνεργαζόμουνα με ένα τουριστικό γραφείο της Πόλης, φίλων μου Ρωμιών. Μέσα στο γενικό πνεύμα του θρησκευτικού τουρισμού που προσπαθούσαμε να προωθήσουμε, έριξα την ιδέα να οργανώσουμε μετά 85 χρόνια από την ανταλλαγή των πληθυσμών, για πρώτη φορά, λειτουργία της Ανάστασης και Εσπερινό της Αγάπης, στην Σινασσό της Καπαδοκίας. Έγινε δεκτή η πρόταση μου και απευθυνθήκαμε στις τουρκικές αρχές, οι οποίες μετά χαράς και σε μικρό χρονικό διάστημα μας ενημέρωσαν ότι το αίτημά μας γίνεται αποδεκτό.
Μετά τη χαρά μας, αρχίσαμε να προβληματιζόμαστε πού θα βρίσκαμε ιερέα, μια και οι ιερείς της Πόλης μόλις επαρκούσαν. Το μυαλό μου πήγε στον Κύριλλο, ο οποίος βρισκόταν στην Μυτιλήνη και ιερουργούσε στο Μοναστήρι του. Του τηλεφώνησα και μου απάντησε αμέσως ότι θα ερχότανε στην Καππαδοκία και θα έφερνε μαζί του όλα τα ιερατικά σκεύη, μέχρι και κόκκινα αυγά.
Και πράγματι, μετά από ένα περιπετειώδες ταξίδι, Αϊβαλιού- Σινασσού, που είναι περίπου 16 ώρες, ο Κύριλλος έφθασε στην Αγιοτόκο Καππαδοκία και στις 10.00 το πρωί ακούστηκε μετά από 85 χρόνια το Ευαγγέλιο «Διαγενομένου του Σαββάτου» και σε λίγο το «Χριστός Ανέστη».
Ρίγη μας είχαν καλύψει και η συγκίνηση μας ήταν μεγάλη. Οι περίπου 50 παρευρισκόμενοι έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας. Με την ευλογία του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, την βοήθεια των Τουρκικών αρχών και την αμέριστη πνευματική συνδρομή του Κύριλλου, είχαμε κάνει το ακατόρθωτο.
Αυτό, λοιπόν το ακατόρθωτο έγινε και φέτος 94 χρόνια μετά στην Σμύρνη. Ο ίδιος άνθρωπος, εργάτης και υπηρέτης του πνεύματος, με την βοήθεια όλων τέλεσε τον αγιασμό των υδάτων στο λιμάνι στης Σμύρνης και έριξε τον Σταυρό στην θάλασσα για να «αγιαστούν τα ύδατα».
Συγκίνησε τα πλήθη, ευχαρίστησε τον κόσμο, τρέχει στα περίχωρα και ιερουργεί, λειτούργησε στον Άγιο Δημήτριο του Κιρκιντζέ, λειτουργεί στον Άγιο Βουκόλο, είναι ο πνευματικός της κοινότητας, ο πατέρας και φίλος.
Είναι ο άνθρωπος, ο ιερέας, ο πνευματικός που έχει συνδέσει το όνομα του με την ιστορία, αφού πρωτοστάτησε σε δύο σημαντικές ιερουργίες για την Ορθοδοξία. Τη λειτουργία της Ανάστασης στην Καππαδοκία και τον Αγιασμό των Υδάτων στη Σμύρνη.
