Του Παύλου Μεθενίτη
Συνηθίζουμε, κι όχι μόνο εμείς οι δημοσιογράφοι, να λέμε για κάποιον αγαπημένο άνθρωπο που έφυγε άδικα, ή πρόωρα, πως «ζει». Για παράδειγμα: «Ο Παναγούλης ζει» – αυτό το είχα φωνάξει προσωπικά, σαν οργισμένο σύνθημα, στην κηδεία του αγωνιστή που έβαλε μπόμπα στο δικτάτορα Παπαδόπουλο, και μετά πέρασε του Χριστού τα πάθη από τους ΕΣΑτζήδες. Ήμουν τότε δεκατεσσάρων ετών – το 1976.
Λέμε, λοιπόν, πως «ζει» ο νεκρός μας, ο ήρωάς μας, το σύμβολό μας. Πως θα ζει για πάντα στη μνήμη μας, πως θα εμπνέει τους αγώνες μας, πως όσο εμείς είμαστε ζωντανοί, θα είναι κι αυτός. Έτσι λέμε, έτσι γράφουμε, έτσι θέλουμε να πιστεύουμε. Έτσι βαυκαλιζόμαστε, έτσι νανουρίζουμε, έτσι απατάμε τον εαυτό μας. Όλα αυτά, πως ζει ο ηρωικός μας νεκρός, είναι μπούρδες. Εμείς ζούμε: οι ιδέες μας, οι εμπειρίες μας, οι ελπίδες μας, που ενδεχομένως συνδέθηκαν με τον άνθρωπο που φεύγει. Εμείς ζούμε – όχι αυτός.
Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος σήμερα, οκτώ χρόνια μετά τη δολοφονία του από τον Κορκονέα, δεν ζει. ΔΕΝ ΖΕΙ. Είναι οριστικά και αμετάκλητα νεκρός, είναι χαμένος, γιατί ένας μπάτσος τον σκότωσε στα δεκαπέντε του. Χωνέψτε το, για να το χωνέψω κι εγώ. Ένας έφηβος, τρία χρόνια μεγαλύτερος από το γιο μου, έφαγε σφαίρα στην καρδιά, γιατί ο Τζον Γουέιν ξύπνησε ξαφνικά μέσα σ’ έναν μπάτσο, με αποτέλεσμα ο κόσμος να φτωχύνει κατά ένα παιδί, κατά έναν αθώο, και να βαρύνει κατά ένα φονιά.
Χωνέψτε το! Εάν ζούσε, σήμερα ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος θα ήταν 23 χρόνων, θα άρπαζε την κάθε μέρα του και θα την έστυβε, θα ήταν γεμάτος έρωτα και χαρά, ή ακόμα και λύπη και οργή, αλλά θα ήταν ζωντανός. Δεν είναι. Είναι νεκρός. Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δεν ζει πια, εδώ και οκτώ χρόνια. Εμείς ζούμε, εμείς τον θυμόμαστε, εμείς σκουπίζουμε ένα δάκρυ ή σφίγγουμε τη γροθιά μας για πάρτη του, ή και τα δύο, αλλά αυτό το κάνουμε εμείς, οι ζωντανοί.
Όχι ο Αλέξανδρος, που, όπως προσωπικά πιστεύω, δεν θα ξαναζήσει ποτέ, όπως όλοι μας άλλωστε. Αυτό ήταν –ούτε Δευτέρα Παρουσία ούτε μετενσαρκώσεις ούτε άλλοι κόσμοι και πνεύματα και ξέρω ’γώ τι – αυτό ήταν. Δεν πρόκειται να επαναληφθεί ποτέ ο Αλέξανδρος, κατά την πεποίθησή μου τουλάχιστον, ποτέ ξανά σ’ αυτόν ή σε οποιοδήποτε άλλο κόσμο. Ο Αλέξανδρος δεν θα ξαναζήσει – είναι νεκρός.
Ας το παραδεχτούμε αυτό, με ό,τι συνεπάγεται – είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτόν, αυτή η αξιοπρεπής, θαρραλέα παραδοχή ας είναι το μνημόσυνό μας στη μνήμη του.
