Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
Παρουσίαση και κριτική των ταινιών που θα απολαύσουμε στις αίθουσες αυτήν την εβδομάδα.
**** Φωτιά στη θάλασσα
Fuocoammare. Ιταλία, 2016. Σκηνοθεσία: Τζιανφράνκο Ρόζι. Σενάριο: Τζιανφράνκο Ρόζι, Κάρλα Κατάνι. Με τους: Σαμουέλε Καρουάνα, Πιέτρο Μπαρτόλο, Τζιουζέπε Φραγκαπάμε. 108′.
Με την τραγωδία των μεταναστών από αφρικανικές χώρες ασχολείται το συγκλονιστικό, βραβευμένο με τη Χρυσή Άρκτο του Φεστιβάλ Βερολίνου, ντοκιμαντέρ «Φωτιά στη θάλασσα» («Fuocoammare»), σκηνοθετημένο από τον Ιταλό Τζιανφράνκο Ρόζι, γνωστό για το εξίσου εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του «Sacro GRA», που κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ Βενετίας του 2013. Τη φορά αυτή ο Ρόζι στρέφει το ενδιαφέρον στη Λαμπεντούζα, το ιταλικό νησί που βρίσκεται πιο κοντά στις ακτές της Αφρικής παρά της Σικελίας, και όπου τα τελευταία χρόνια καταφεύγουν μετανάστες από διάφορες χώρες της Αφρικής, ύστερα από τεράστιες ταλαιπωρίες στη θάλασσα, σε καθόλου ασφαλείς βάρκες, ενώ, πολύ συχνά, πολλοί από αυτούς, μαζί και γυναίκες και παιδιά, βρίσκουν τραγικό θάνατο στη θάλασσα.
Ο Ρόζι, που έζησε και ερεύνησε το θέμα του για περίπου ενάμιση χρόνο στη Λαμπεντούζα, παρουσιάζει το καθημερινό δράμα των μεταναστών που καταφτάνουν σε βάρκες έτοιμες να βουλιάξουν και περιμαζεύονται, μέσα από τα κύματα, εξαντλημένοι και μισοπεθαμένοι (συχνά πνιγμένοι), για να καταγραφούν, να φωτογραφηθούν και να εξεταστούν για διάφορες αρρώστιες -εστιάζοντας την κάμερά του στο δράμα μιας ομάδας Νηγηριανών.
Από τα πιο συγκλονιστικά ανθρώπινα δράματα της εποχής μας, δοσμένο μέσα από σκηνές συγκλονιστικές -είναι στιγμές, όπως εκείνες με τους μισοπεθαμένους νεαρούς να σέρνονται και να τοποθετούνται σε μια βάρκα, ή εκείνες με τους δεκάδες νεκρούς, που έχουν πεθάνει από ασφυξία, να είναι στοιβαγμένοι στο αμπάρι του πλεούμενου (την τρίτη και χειρότερη θέση για τους επιβάτες), σκηνές που κάνουν το θεατή να θέλει να στρέψει τα μάτια του αλλού. Σκηνές όπως εκείνες με το γιατρό να μιλά για τη φρίκη του μπροστά σε όσα αντιμετωπίζει καθημερινά, εξετάζοντας είτε τους άρρωστους και εξαντλημένους μετανάστες είτε τους δεκάδες νεκρούς («δεν είναι κάτι που συνηθίζεις», εξηγεί σε μια στιγμή, για να προσθέσει πως συχνά βλέπει εφιάλτες), ή εκείνες με τον ίδιο, σε μια άλλη σκηνή, να εξετάζει μια έγκυο για να της αποκαλύψει ποιο είναι το φύλο των δύο παιδιών που κυοφορεί, είναι σκηνές που άλλοτε σε αγγίζουν και σε τρομάζουν και άλλοτε σε συγκινούν με την ανθρωπιά τους.
Τη φρικτή αυτή ζωή εκείνων που κατορθώνουν να φτάσουν στη Λαμπεντούζα, ελπίζοντας από εκεί να προχωρήσουν στην ευρωπαϊκή χώρα που θα τους προσφέρει μια καλύτερη ζωή, ο Ρόζι αντιπαραθέτει με την καθημερινή ζωή ενός 12χρονου ορφανού από μητέρα ντόποιου αγιοριού, του Σαμουέλε, που περνάει τον καιρό του, άλλοτε παρέα με ένα φίλο του, κυνηγώντας πουλιά με τη σφεντόνα του, κι άλλοτε στο σπίτι του με τη γιαγιά του (με σκηνές απλές, όπως αυτές της προετοιμασίας του φαγητού ή του δείπνου, ή εκείνες όταν ο ψαράς πατέρας του αρχίζει να του μαθαίνει τη δουλειά του ψαρέματος, που δίνουν την ανθρώπινη πλευρά της ιστορίας).
Σκηνές που δημιουργούν μιαν αντίστιξη ανάμεσα στην τραγωδία των μεταναστών και την ήρεμη, καθημερινή ζωή των ντόπιων, που αντιμετωπίζουν με αδιαφορία (εθελοτυφλία, θα έλεγα) το σπαραχτικό δράμα των μεταναστών. Εξαίρεση ο γιατρός, ο μόνος που αισθάνεται, ενδιαφέρεται και πονάει (σε βαθμό που να έχει εφιάλτες) για τους μετανάστες και το δράμα τους.
Ένα ντοκιμαντέρ που αξίζει και πρέπει να δουν όλοι, ιδιαίτερα οι Ευρωπαίοι εκείνοι πολιτικοί που με διάφορες δικαιολογίες όχι μόνο αποφεύγουν να αντιμετωπίσουν την τεράστια αυτή ανθρώπινη κρίση αλλά και επιβάλλουν απάνθρωπα και παράνομα μέτρα για να την αποφύγουν!
*** Η δεύτερη μάνα
The Second Mother/Que Horas Era Volta?. Βραζιλία, 2015. Σκηνοθεσία-σενάριο: Άννα Μουιλάερτ. Ηθοποιοί: Ρεγκίνα Καζέ, Ελενα Αλμπεργκάρια, Μιγκέλ Τζοέλσας. 112´
Η σύγκρουση ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις, μέσα από τη ιστορία μιας απλής, φτωχής γυναίκας που εργάζεται υπηρέτρια σε ένα μεγαλοαστικό σπίτι στο Σάο Πάουλο, είναι στο επίκεντρο της ταινίας «Η δεύτερη μάνα» της βραβευμένης σε διάφορα φεστιβάλ σκηνοθέτριας Αννας Μουιλάερτ.
Η Βαλ είναι μια υπηρέτρια για όλες τις δουλειές (ανάμεσά τους έχει και τη φροντίδα του γιου της οικογένειας, Φαμπίνο, από την παιδική μέχρι την εφηβική του ηλικία) σε ένα σπίτι στο οποίο εργάζεται εδώ και πολλά χρόνια κι όπου η μεγαλοαστική οικογένεια δείχνει να την αντιμετωπίζει ως μέλος της. Τα πράγματα όμως θα αλλάξουν, και θα βγει στην επιφάνεια όλη η υποκρισία των αφεντικών, όταν στο σπίτι τους αποφασίζουν να δεχτούν, για ένα σύντομο διάστημα, την Τζέσικα, κόρη της Βαλ, που έρχεται στο Σάο Πάουλο για να σπουδάσει αρχιτεκτονική και την οποία η Βαλ είχε να δει εδώ και 13 χρόνια, έχοντας αφήσει στον πατέρα της την ανατροφή της.
Η παρουσία της Τζέσικα, με την ανεξάρτητη -συχνά προκλητική για τα αφεντικά- στάση, που τους αντιμετωπίζει ως ίση (οι σκηνές που «τολμά» να πέσει στην πισίνα μαζί με τον έφηβο γιο τής οικογένειας και ένα φίλο του σημαδεύει την απαρχή της κοινωνικής «σύγκρουσης» που ακολουθεί), θα ανατρέψει την ψεύτικη ισορροπία που μέχρι τότε υπήρχε ανάμεσα στη Βαλ και τα μέλη της οικογένειας του αφεντικού της (το ίδιο το αφεντικό, παρόλο που δείχνει να είναι ο πιο αληθινά ευγενικός με την Τζέσικα, αποπειράται σε μια «τουριστική» έξοδό τους να την ξελογιάσει).
Με ένα σφιχτοδεμένο σενάριο, με ζωντανούς διαλόγους, με ωραίες, μεστές, στημένες με λιτότητα, που ούτε μια στιγμή δεν ξεφεύγουν από το κύριο θέμα, σκηνές, με μια ωραία δόση χιούμορ (όπως στις σκηνές όπου η Βαλ προσπαθεί να τακτοποιήσει τα φλιτζάνια και την καφετιέρα ενός δώρου της στο μικρό δίσκο), με μια εξαιρετική ερμηνεία από τη Ρεγκίνα Καζέ στο ρόλο της Βαλ, η Μουιλάερτ έφτιαξε μια δυνατή ταινία πάνω στο ρόλο των τάξεων και τη σχέση του αφεντικού-δούλου (ο Μπουνιουέλ αλλά και ο Μπρέχτ δεν απέχουν και πολύ μακριά) και την ανάγκη κοινωνικής αλλαγής και χειραφέτησης γυναικών όπως η Βαλ. Μόνο που η ταινία θα είχε σίγουρα ένα πιο δυνατό αντίκτυπο αν το φινάλε κατέληγε σε μια αληθινά τολμηρή, ξεκάθαρη λύση.
* Criminal
Βρετανία/ΗΠΑ, 2016. Σκηνοθεσία: Άριελ Βρόμεν. Σενάριο: Ντάγκλας Κουκ, Ντέιβιντ Γουάισμπεργκ. Ηθοποιοί: Κέβιν Κόστνερ, Ράιαν Ρέινολντς, Τόμι Λι Τζόουνς, Γκάρι Όλντμαν, Μάικλ Πιτ, Γκαλ Γκάντοτ, Άλις Ιβ. 113΄
Περιπέτεια δράσης με τον Κέβιν Κόστνερ στο ρόλο του θανατοποινίτη που επιλέγεται να χρησιμοποιήσει το μυαλό και τις αναμνήσεις ενός πράκτορα της CIA (Ράιαν Ρέινολντς) για να ανακαλύψει έναν χάκερ που σχεδιάζει να χρησιμοποιήσει την πυρηνική ενέργεια για να καταστρέψει τον πλανήτη. Στο ρόλο του νευροχειρουργού, που θα «μεταφέρει» τον εγκέφαλο του πράκτορα στο κεφάλι του θανατοποινίτη, ο Τόμι Λι Τζόουνς.
Παρά το καλό καστ και την άφθονη δράση (με μια δόση επιστημονικής φαντασίας αλά «Face/Off»), το αφελές σενάριο, με τους απίθανους διαλόγους, και καταστάσεις που μιμούνται άχαρα άλλες ταινίες του είδους, δεν βοήθησαν καθόλου τον Άριελ Βρόμεν («The Iceman») να φτιάξει κάτι το συναρπαστικό στο είδος της περιπέτειας που ήθελε. Τελικά μένεις με το ερώτημα τι κάνει τον Κόστνερ (και μερικούς άλλους συνάδελφούς του) να επιλέγει τέτοιους άχαρους ρόλους.
0 (κακή) Άτακτος παππούς
Dirty Grandpa. ΗΠΑ, 2016. Σκηνοθεσία: Νταν Μέιζερ. Σενάριο: Τζον Φίλιπς. Ηθοποιοί: Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Ζακ Έφρον, Τζούλιαν Χάου, Ζόι Ντόιτς, Ντέρμοτ Μαλρόνι. 102΄
Ο Ζακ Έφρον είναι ο νεαρός, συντηρητικός δικηγόρος Τζέισον που, ενώ ετοιμάζεται να παντρευτεί την τέλεια γυναίκα, αναλαμβάνει, με το θάνατο της γιαγιάς του, να οδηγήσει τον παππού του, Ντικ (Ντε Νίρο), έναν ακόλαστο, πρώην αξιωματικό του στρατού, στη Φλόριντα, σε ένα ρόουντ-μούβι, που θα του αποκαλύψει πράγματα για τον εαυτό του και τον παππού του, που δεν γνώριζε.
Ο σκηνοθέτης (παραγωγός και σεναριογράφος του Borat) Νταν Μέιζερ χρησιμοποιεί απλόχερα όλα τα κλισέ της κακόγουστης κωμωδίας (χοντρό, σκατολογικό χιούμορ, «βρόμικα» σεξουαλικά και διάφορα άλλα παιδαριώδη αστεία, ακόμη και τα συνηθισμένα γκέι αστεία), με τον Ντε Νίρο να γελοιοποιεί τον εαυτό του, για να προκαλέσει το γέλιο, σε μια ταινία που δεν έχει να προσφέρει τίποτα το ουσιαστικό ή ενδιαφέρον.
{source}
<iframe width=»560″ height=»315″ src=»https://www.youtube.com/embed/FfrPiCgvXvk» frameborder=»0″ allowfullscreen></iframe>
{/source}
