Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
Ποίηση και σουρεαλισμός από τον αναρχικό Χοντορόφσκι.
**** 1/2 – Ποίηση χωρίς τέλος
Poesia sin fin. Χιλή, 2016. Σκηνοθεσία-σενάριο: Αλεχάντρο Χοντορόφσκι. Ηθοποιοί: Άνταν Χοντορόφσκι, Μπρόντις Χοντορόφσκι, Πάμελα Φλόρες, Λέανδρο Τάουμπ. 128′
Μετά την αυτοβιογραφική, ποιητική, δοσμένη με σουρεαλιστική πνοή, ταινία του «Ο χορός της πραγματικότητας», ο μόνος εν ζωή σουρεαλιστής σκηνοθέτης, Αλεχάντρο Χοντορόφσκι, επιστρέφει με αυτή την επίσης σουρεαλιστική, το ίδιο ποιητική ταινία του «Ποίηση χωρίς τέλος». Συνέχεια στην προηγούμενη ταινία του (δεύτερο μέρος μιας πενταλογίας, όπως έχει ο ίδιος αναφέρει), η «Ποίηση χωρίς τέλος» παρακολουθεί το νεαρό Αλεχάντρο, απελευθερωμένο πια από τις απαιτήσεις της οικογένειάς του (να γίνει γιατρός ή μουσικός), να βρίσκει διεξόδους στις καλλιτεχνικές αναζητήσεις του, κάνοντας παρέα με τους μποέμ καλλιτέχνες (πριν ακόμη γίνουν οι πιο διάσημοι της εποχής τους) της κουβανικής αβάν-γκαρντ της δεκαετίας του 1940: Ενρίκε Λιν, Στέλλα Ντίαζ Βαρίν, Νικάνορ Πάρα.
Ελεύθερος από όλα και από όλους, ο Αλεχάντρο θα αναζητήσει μαζί τους τις εσωτερικές αξίες του κόσμου και της ζωής, την ομορφιά της τέχνης και τη δύναμη της φαντασίας, που στον πεζό κόσμο μας έχει εξαφανιστεί για να παραχωρήσει τη θέση της σε μια ανόσια, πεζή, άχαρη, ηλίθια ζωή.
Μαζί τους, ο Χοντορόφσκι θα πειραματιστεί, θα εξερευνήσει το άγνωστο, την ομορφιά της τέχνης. Με λιγοστά μέσα, με αφάνταστη έμπνευση, με μια αφήγηση εντελώς απελευθερωμένη από τους συνηθισμένους κανόνες, ο σουρεαλιστής αυτός ποιητής στήνει ένα ντεκόρ βουτηγμένο σε ποιητικά σύμβολα και σουρεαλιστικές εικονες, για να κινήσει τα πρόσωπά του, να δώσει στη μητέρα του (καταπιεσμένη από τον πατέρα, όπως ήδη γνωρίζουμε και από την προηγούμενη ταινία) τη φωνή της τραγουδίστριας της όπερας, όπως εκείνη ονειρευόταν, να συνδυάσει σε μια όμορφη σκηνή το νεαρό Αλεχάντρο με τον ίδιο τον πατέρα (ρόλους που τους ερμηνεύουν ο πιο μικρός και ο πιο μεγάλος γιος του σκηνοθετη), και να μας δείξει, για μια ακόμη φορά, πως η ομορφιά, η ποίηση, μαζι με το απελευθερωτικό χιούμορ, είναι στη βάση ενός κινηματογράφου που δεν έχει, και δεν πρέπει να έχει, σχέση με τον κινηματογράφο εκείνο που, με τη δικαιολογία πως προσφέρει ψυχαγωγία, αφαιρεί την οποιαδήποτε φαντασία και χαρά από τη ζωή μας, για να μας μετατρέψει σε σκλάβους μιας άχαρης, χωρίς κανένα νόημα, ζωής.
{source}
<iframe width=»560″ height=»315″ src=»https://www.youtube.com/embed/X5wokzUd_Gw» frameborder=»0″ allowfullscreen></iframe>
{/source}
** Passengers
ΗΠΑ, 2016. Σκηνοθεσία: Μόρτεν Τίλντουμ. Σενάριο: Τζον Σπέιτς. Ηθοποιοί: Τζένιφερ Λόρενς, Κρις Πρατ, Μάικλ Σιν, Λόρενς Φίσμπερν, Άντι Γκαρσία. 116′
Στο Διάστημα μας μεταφέρει ο Μόρτεν Τίλντουμ («Το παιχνίδι της μίμησης») για να παρακολουθήσουμε την οδύσσεια ενός μηχανικού, του Τζιμ Πρέστον (Κρις Πρατ), που, ενώ ταξιδεύει σε ύπνωση, μαζί με άλλα πέντε χιλιάδες άτομα, για να αποικίσουν άλλο πλανήτη, ξαφνικά, λόγω βλάβης, ξυπνά 90 χρόνια πριν από την καθορισμένη ημερομηνία άφιξης. Μοναχός, καταδικασμένος να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του στο διαστημόπλοιο, παρέα μόνο με ένα διασκεδαστικό ρομπότ (Μάικλ Σιν), ο Τζιμ αποφασίζει να βρει ένα σύντροφο στο ατελειωτο ταξίδι του, επαναφέροντας στη ζωή μια ελκυστική γυναίκα, την Ορόρα (Τζένιφερ Λόρενς).
Διαστημική περιπέτεια με μια πολύ καλή ιδέα, που όμως περιπλέκεται σε ένα άχαρο, χωρίς έμπνευση, ρομαντικό λάβ στόρι, που ούτε η Τζένιφερ Λόρενς καταφέρνει να ζωντανέψει. Μοναδική απόλαυση οι σκηνές του Τζιμ με τον Άρθουρ, το ρομπότ γκαρσόνι στο μπαρ του διαστημοπλοίου.
* 1/2 – Το Σινικό Τείχος
The Great Wall. ΗΠΑ/Κίνα, 2016. Σκηνοθεσία: Ζανγκ Γιμού. Σενάριο: Μαξ Μπρουκς, Έντουαρντ Ζούικ, Τόνι Γκίλροϊ. Ηθοποιοί: Ματ Ντέιμον, Γουίλεμ Νταφόε, Τιάν Τζονγκ, Πέντρο Πασκάλ. 104′
Την ιστορία της δημιουργίας του Σινικού Τείχους σε μια εντυπωσιακή, φαντασμαγορική, με εξαίρετα οπτικά και άλλα εφέ, ταινία παρουσιάζει η αμερικανο-κινεζική παραγωγή (την πρόλαβε το Χόλιγουντ πριν αρχίσει να επεμβαίνει ο Τραμπ…), με Αμερικανούς και Κινέζους ηθοποιούς, που σκηνοθέτησε ο γνωστός Κινέζος σκηνοθέτης Ζανγκ Γιμού («Σήκωσε τα κόκκινα φανάρια», «Τα ιπτάμενα στιλέτα»).
Αποτέλεσμα: μια αφελής, αλά Χόλιγουντ συνηθισμένη περιπέτεια, που δεν προσφέρει τίποτα το θετικό στη φιλμογραφία του πολύ καλού αυτού σκηνοθέτη.
