Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
Το δράμα δυο μεταναστών σ΄ ένα συγκλονιστικό ρόουντ-μούβι
*** Mediterranea
Mediterranea. Ιταλία, 2015. Σκηνοθεσία-σενάριο: Γιόνας Καρπινιάνο. Ηθοποιοί: Κουντούς Σεϊχόν, Αλασάνε Σι, Πάολο Σιαρέτα. 107′
Την ιστορία ενός ταλαίπωρου μετανάστη, του Αγίβα, που ξεκίνησε από τη Μπουρκίνα Φάσο, μαζί με τον φίλο του Αμπάς, διέσχισε την Αλγερία και τη Λιβύη, για να φτάσει τελικά στην Ιταλία, αφηγείται στο συγκινητική αυτή, πρώτη του μεγάλου μήκους, ταινία ( που εντυπωσίασε στην Εβδομάδα της κριτικής στο περσινό φεστιβάλ των Κανών), ο Ιταλός σκηνοθέτης Γιόνας Καρπινιάνο.
Για να πραγματοποιήσει το δύσκολο και επικίνδυνο αυτό ταξίδι, ο Αγίβα αναγκάζεται να συνεργαστεί με τους υπεύθυνους για τη διακίνηση λαθρομεταναστών, ενώ, όταν καταφέρνει να ενταχθεί χωρίς δυσκολία στη μικρή κοινότητα των μεταναστών στην Ιταλία, τελικά αναγκάζεται να αντιδράσει με προσωπικό κόστος όταν αρχίζει να δημιουργείται ένταση με τους ντόπιους και την αστυνομία.
Ήδη, με τη βραβευμένη στο φεστιβάλ Βενετίας, μικρού μήκους ταινία του «A Chjaca», ο με μητέρα αφροαμερικανή και πατέρα Ιταλό, Καρπινιάνο είχε στραφεί στο μεταναστευτικό πρόβλημα, καταγράφοντας την περιπέτεια του νεαρού μετανάστη Αγίβα που έψαχνε να βρει τον καλύτερό του φίλο, χαμένο κάπου στην Ιταλία. Στη νέα του αυτή, επεκτείνεται για να καταγράψει, με ένα ντοκιμαντεριστικό στιλ, στο πνεύμα του νεορεαλισμού, την περιπέτεια του Αγίβα με τον φίλο του Αμπάς, περιπέτεια που όπως ανακαλύπτουμε στη συνέχεια θα οδηγήσει σε απρόσμενα, τραγικά αποτελέσματα.
Ο Καρπινιάνο καταγράφει, από τη μια, τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Αγίβα στις διάφορες δουλειές που αναλαμβάνει (όπως στους πορτοκαλεώνες όπου βρίσκει μια σχετικά πιο μόνιμη δουλειά) και, από την άλλη, τις σχέσεις του με διάφορα πρόσωπα, ιδιαίτερα με τους ντόπιους, τόσο με τα διάφορα στοιχεία της ιταλικής κοινότητας, και τον ρατσισμό που αρχίζει σταδιακά να εμφανίζεται οδηγώντας τελικά σε ένα βίαιο ξέσπασμα, όσο και με τον Ιταλό εργοδότη και την οικογένεια του (μαζί και τη μικρή, κάπως σκανδαλιάρα, κόρη του, που έχει καίριο ρόλο στην ταινία), σε μια προσπάθεια να επιδείξει τη σχέση και τη σύγκρουση ανάμεσα σε διαφορετικές κουλτούρες, χωρίς να παραμερίζει και την εξίσου σημαντική σχέση του Αγίβα (αλλά και των άλλων μεταναστών) με τη νέα τεχνολογία – παράδειγμα το MP3 που παίζει σημαντικό ρόλο στη σχέση του Αγίβα με την αφρικανική οικογένεια του και ιδιαίτερα την κόρη του.
Συνολικά μια συγκλονιστική, δοσμένη με ανθρωπιά και ευαισθησία, ταινία που μας αποκαλύπτει ένα καινούριο, ταλαντούχο σκηνοθέτη.
*** Η ολοκαίνουργια… Κενή Διαθήκη
The Brand New Testament. Βέλγιο, 2015. Σκηνοθεσία: Γιακό βαν Ντορμαέλ. Σενάριο: Τόμας Γκάνζιγκ, Γιακό βαν Ντορμαέλ. Ηθοποιοί:Μπενουά Πελβούρτ, Κατρίν Ντενέβ, Φρανσουά Νταμιέν, Γιολάντα Μορό. 113′
Σουρεαλιστική είναι η εικαστικά συναρπαστική αυτή κωμωδία του Βέλγου σκηνοθέτη Γιακό βαν Ντορμαέλ («Τοτό ο ήρωας», «Η όγδοη μέρα»), με το Θεό να παρουσιάζεται με ανθρώπινη μορφή, αυτή ενός μικρόψυχου, δειλού, σαδιστή στην πραγματικότητα, εκνευριστικού άντρα, που καπνίζει, πίνει ασταμάτητα, και κοροϊδεύει τα απανταχού ανθρώπινα όντα. Μια ταινία γεμάτη όμορφα, ευρηματικά, απολαυστικά γκαγκ που συχνά κινούνται στο χώρο του παραλόγου, δίνοντας μιαν άλλη «ασεβή», ευπρόσδεκτη ερμηνεία στην Αγία Γραφή.
Πίσω, βέβαια, από την ιστορία (που αφηγείται η μικρή κόρη του θεού, μια και ο γιος του , ο Ιησούς, έχει ήδη…πεθάνει), είναι ο ίδιος ο άνθρωπος και το κακό που σπείρει στον κόσμο (εδώ δεν χρειάζεται καμία επεξήγηση, μια και όλοι γνωρίζουμε μέχρι πού μπορεί αυτός να φτάσει, και τον όλεθρο που μπορεί να προκαλέσει), από την εποχή της δημιουργίας του κόσμου μέχρι την εποχή των πιο σύγχρονων και καταστροφικών μέσων, ακόμη κι όταν οι (κωμικοί στη συγκεκριμένη περίπτωση) τρόποι με τους οποίους προσπαθεί να γλιτώσει ο ίδιος (παράδειγμα οι σκηνές με τον κασκαντέρ αλεξιπτωτιστή) δεν τον ευνοούν, και που όλοι (μέχρι και τον τελευταίο) ηθοποιοί του (μαζί και μια εξαιρετική Κατρίν Ντενέβ) ερμηνεύουν με τον καλύτερο τρόπο.
Ανάμεσα στις πιο απολαυστικές πρέπει να πω σκηνές της ταινίας είναι εκείνες με το θεό να κάθεται μπροστά στο κομπιούτερ του και να δακτυλογραφεί διάφορες οδηγίες και κανόνες που μετατρέπουν τη ζωή στη γη μια χειρότερη ακόμη κόλαση – ευκαιρία για την πονηρή του κόρη, να βρει τρόπο να χακάρει το κομπιούτερ και να περάσει το δικό της πρόγραμμα για να προσφέρει κάποια αίσθηση χαράς στους κακομοίρηδες τους ανθρώπους! Σε μια περίοδο προβλημάτων και κρίσης η ταινία με την αντί…θεϊκή της παρέμβαση, είναι μια μικρή όαση ελπίδας! Δείτε την και θα με ευχαριστείτε!
** 1/2 – Interruption
Ελλάδα, 2015. Σκηνοθεσία: Γιώργος Ζώης. Σενάριο: Γιώργος Ζώης, Βασιλική Κυριακοπούλου. Ηθοποιοί: Αλέξανδρος Βαρδακόγλου, Μαρία Καλλιμάνη, Αλεξία Καλτσίκη, Χρήστος Στέργιογλου, Κωνσταντίνος Βουδούρης, Νίκος Φλέσσας.
Η ταινία του Γιώργου Ζώη (που πρωτοείδαμε στο τμήμα των «Οριζόντων»στο περσινό φεστιβάλ Βενετίας) δεν έχει, όπως αναφέρει ο ίδιος ο σκηνοθέτης της, να κάνει με τρομοκράτες. «Δεν υπάρχει αστυνομία και το κοινό που είναι όμηροι μένουν εκεί με τη θέλησή τους, είναι ένα είδος μεταφοράς για όλους μας που είμαστε όμηροι στις ιδέες μας, στις κοινωνικές προκαταλήψεις μας και σ΄αυτά που βλέπουμε», αναφέρει ο σκηνοθέτης, προσθέτοντας πως «για μένα, η ταινία αφορά την πραγματικότητα και πώς τη βλέπουμε, μια μεταφορά για το σήμερα και σ΄αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα».
Αυτό που κάνει ο Ζωής είναι να χρησιμοποιήσει το μύθο της «Ορέστειας» για να μας μιλήσει για τη σχέση κοινού με την τέχνη αλλά και τους υπόγειους δρόμους με τους οποίους ο καθένας μας είναι όμηρος, όπως υποβάλλει (και υποστηρίζει), του εαυτού του, των ιδεών του και του περιβάλλοντος. Σ΄ένα θέατρο, όπου θα ανέβει το τρίτο μέρος της «Ορέστειας», μια ομάδα μαυροντυμένων νεαρών (ηθοποιών;) εισβάλλει με τα όπλα τους, ανεβαίνει στη σκηνή και αφού ζητήσει συγγνώμη για τη διακοπή, καλεί όσους θέλουν από το κοινό να συμμετάσχουν μαζί τους στο ανέβασμα της τραγωδίας, όπου, για την καταδίκη του Ορέστη δεν θα αποφασίσουν οι θεοί αλλά οι πολίτες της Αθήνας – έμμεση αναφορά σε σημερινές κοινωνικοπολιτικές καταστάσεις.
Η ταινία αρχίζει με μιαν όμορφη εικαστικά εισαγωγή/κατάδυση στον άλλο κόσμο (με την Κλυταιμνήστρα να ψάχνει με ένα φως στο σκοτάδι τον Αγαμένονα) για να συνεχιστεί με την εισβολή των «τρομοκρατών», ενώ, στη συνέχεια, η εξέλιξη της πλοκής, μετά από την αυτοπαρουσίαση των θεατών που θα συμμετάσχουν στην τραγωδία, ακολουθεί ένα δικό της ξεχωριστό δρόμο, για να μας αποδείξει πόσο η τέχνη και η αληθινή ζωή αναμιγνύονται, με την πρώτη να εισβάλλει στη δεύτερη και να την αλλάζει, με το κοινό/πολίτες να δίνουν τη δική τους ετυμηγορία στα δρώμενα.
Ο Ζώης ξέρει να συνθέτει ωραία πλάνα και να δημιουργεί μια στιλιζαρισμένη σκηνοθεσία, όπου η κίνηση της κάμερας, η μουσική, τα χρώματα, τα κοστούμια, το μοντάζ, και οι κινήσεις αλλά και οι εκφράσεις των ηθοποιών, δημιουργούν την αναγκαία ατμόσφαιρα και δίνουν ζωή στην ιστορία, αποδεικνύοντας με την ταινία του πως έχει και φαντασία και πρωτοτυπία, στοιχεία που χρειάζεται σήμερα ο νέος ελληνικός κινηματογράφος.
** 1/2 – Το κορίτσι από τη Δανία
The Danish Girl. Βρετανία, 2015. Σκηνοθεσία: Τομ Χούπερ. Σενάριο: Λουσίντα Κόξον, από μυθ. Ντέιβιντ Έμπερσοφ. Ηθοποιοί: Έντι Ρεντμέιν, Αλίσια Βικάντερ, Έιμπελ Χερντ. 119′
«Το κορίτσι της Δανίας» (τίτλος της ταινίας αλλά και ενός πίνακα της Γκέρτα, της πρωταγωνίστριας της ταινίας) του Βρετανού σκηνοθέτη Τομ Χούπερ («Η ομιλία του βασιλιά», «Οι άθλιοι») είναι έμπνευσμένη από την ερωτική ιστορία της τρανσέξουαλ ζωγράφου Λίλι Ελμπε (ένας πολύ καλός Εντι Ρεντμέιν, που απολαύσαμε στη «Θεωρία των πάντων») και της Γκέρτα Βέγκενερ (Αλίσια Βικάντερ). Ο Χούπερ χρησιμοποιεί ένα «σωστό» στιλ (με όλα τα ελαττώματά του), παραμένοντας στα συνηθισμένα πλαίσια των καλών βρετανικών παραγωγών (μαζί και της τηλεόρασης), με ιδιαίτερη φροντίδα στη δημιουργία μιας αυθεντικότητας (εκείνη της Κοπεγχάγης αλλά και του Παρισιού στη δεκαετία του ΄20), για να καταγράψει τη σταδιακή ανακάλυψη της διπλής σεξουαλικής ταυτότητας του Αϊναρ Βέγκενερ/Λίλι.
Παρά της στη ατμόσφαιρα εποχής με την απλή (αν και ωραία) εικονογράφηση που συναντάμε στο μεγαλύτερο μερος της, και τη ξεχωριστή σημασία που η ταινία έχει σήμερα, σε μια περίοδο αγώνα για τα δικαιώματα των τρανσέξουαλ, δυστυχώς, περιμέναμε, πρέπει να πω, από τον Χούπερ κάτι πολύ πιο ζωντανό, με τον αέρα, τη δύναμη και τη ζωντάνια που απαιτεί ένα τέτοιο θέμα.
** Κρίντ: Η γέννηση ενός θρύλου
Creed. ΗΠΑ, 2015. Σκηνοθεσία: Ράιαν Κούγκλερ. Σενάριο: Ράιαν Κούγκλερ, Άαρον Κόβινγκτον. Ηθοποιοί: Μάικλ Μπι Τζόρνταν, Σιλβέστερ Σταλόνε, Τέσα Τόμσον. 133′
Ο Ρόκι Μπαλμπόα του Σιλβέστερ Σταλόνε (του γνωστού ήρωα των 5 ταινιών «Ρόκι») επιστρέφει σ’ αυτό το μελόδραμα με φόντο τον κόσμο του μποξ, που σκηνοθέτησε ο Ράιαν Κούγκλερ, για να εκπαιδεύσει το νεαρό μποξέρ Αδωνι Τζόνσον, γιο του νεκρού φίλου του και διάσημου μποξέρ Άπολο Κριντ.
Ο Κούγκλερ καταφέρνει να ανανεώσει τη σειρά με στημένες με γνώση, συναρπαστικές συχνά, σκηνές μποξ, με ωραίο ρυθμό, σωστά τοποθετημένη μουσική επένδυση και εντυπωσιακές, στιλιζαρισμένες εικόνες, αποσπώνται, ταυτόχρονα, πολύ καλές ερμηνείες τόσο από το νέο πρωταγωνιστή του, Μάικλ Μπι Τζόρνταν όσο και από τον ίδιο τον Σταλόνε (υποψήφιο για Όσκαρ δεύτερου ρόλου, που μάλλον δείχνει πως θα το κερδίσει), που εδώ καταφέρνει να απαλλαγεί από τα διάφορα γνωστά τικ του.
{source}
<iframe width=»640″ height=»360″ src=»https://www.youtube.com/embed/1tza2aOL_xk» frameborder=»0″ allowfullscreen></iframe>
{/source}
