Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
Νοσταλγώντας τα μιούζικαλ της χρυσής εποχής σε περιπέτειες, χωρίς τη Δύναμη.
** 1/2 – La La Land
ΗΠΑ, 2016. Σκηνοθεσία-σενάριο: Ντάνιελ Σαζέλ. Ηθοποιοί: Ράιαν Γκόσλινγκ, Έμα Στόουν, Ρόζμαρι ΝτεΓουίτ, Τζέι Κέι Σίμονς. 128′
Επιστροφή στα κλασικά μιούζικαλ του Χόλιγουντ είναι η ταινία «La La Land» του Ντάμιεν Σαζέλ (γνωστού μας από την ταινία Whiplash) με την οποία έκανε επίσημη έναρξη το πρόσφατο 73ο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Βενετίας. Η ταινία του Σαζέλ (που είχε εντυπωσιάσει πριν από 2 χρόνια με την ταινία του Whiplash) είναι ένα είδος φόρου τιμής στα παλιά μιούζικαλ του Χίολιγουντ, εκείνα με τους Φρεντ Αστέρ, Τζίντζερ Ρότζερς, Τζιν Κέλι και Σιντ Τσαρίς.
Η ιστορία εκτυλίσσεται στο Χόλιγουντ, όπου οι άνθρωποι «λατρεύουν τα πάντα και δεν εκτιμούν τίποτα», όπως αναφέρει ένα από τα πρόσωπα της ταινίας, και ακολουθεί τα βήματα των κλασικών συνταγών του είδους: δυο νέοι γνωρίζονται και ερωτέυονται, εκείνη (Έμα Στόουν) φιλόδοξη ηθοποιός, αυτός (Ράιαν Γκόσλινγκ) μουσικός, με περιστασιακή δουλειά, που αγαπά τη τζαζ και που ονειρεύεται να ανοίξει το δικό του κλαμπ στο Λος Άντζελες και ο οποίος στο μεταξύ παίζει με διάφορα μουσικά συγκροτήματα. Κάποτε τα όνειρά τους θα πραγματοποιηθούν, έχοντας όμως πάρει ο καθένας το δικό του δρόμο.
Μερικά από τα μουσικά κομμάτια έχουν την κίνηση και το ρυθμό των κλασικών ταινιών, όπως το κομμάτι στην αρχή της ταινίας, με τους χορευτές πάνω σε σταματημένα αυτοκίνητα, πάνω σε μια γέφυρα, ή εκείνη με το ζευγάρι να χορεύει στο πάρκο ή η σκηνή έξω από το Αστεροσκοπείο Γκρίφιθ, με το χορευτικό στο στιλ των Αστέρ-Τσαρίς (στην ταινία «Band Wagon»), ή ακόμη στα μονταρισμένα κομμάτια του φινάλε που θυμίζουν το «Ένας Αμερικανός στο Παρίσι».
Δυστυχώς όμως, στα χορευτικά τους, το ζευγάρι Γκόσλινγκ-Στόουν, παρόλο που εκτελούν σωστά τα βήματά τους, δεν έχουν την αέρινη, γεμάτη ζωντάνια και πάθος κίνηση των χορευτών των κλασικών ταινιών. Με αποτέλεσμα η ταινία να παραμένει κάπως ψυχρή και να σε κάνει να νοσταλγείς τα παλιά, αξεπέραστα μιούζικαλ των σκηνοθετών Βινσέντε Μινέλι και Στάνλεϊ Ντόνεν, της «χρυσής εποχής» του Χόλιγουντ.
{source}
<iframe width=»640″ height=»360″ src=»https://www.youtube.com/embed/0pdqf4P9MB8″ frameborder=»0″ allowfullscreen></iframe>
{/source}
** Rogue One: A Star Wars Story
ΗΠΑ, 2016. Σκηνοθεσία: Γκάρεθ Έντουαρντς. Σενάριο: Κρις Γουάιτζ, Τόνι Γκίλροϊ. Ηθοποιοί: Φελίσιτι Τζόουνς, Ντιέγκο Λούνα, Άλαν Τούντικ, Τόνι Γεν, Φόρεστ Γουίτακερ, Μαντς Μίκελσεν. 134′
Η πρώτη τριλογία του «Πολέμου των άστρων» είχε μια φρεσκάδα και μια δύναμη που η δεύτερη τριλογία δεν κατάφερε, όσο καλά κι αν ήταν σκηνοθετημένη (και με κάποια περιορισμένη δροσιά στα ενδιάμεσα), να το πετύχει. Τώρα, με τη νέα αυτή περιπέτεια, που, πρέπει να παραδεχτώ, με δυσκολία δένεται με το υπόλοιπο διαστημικό έπος, διερωτάται κανείς αν τελικά χρειαζόταν. Σίγουρα, οι φαν της σειράς θα τρέξουν να τη δουν, περιμένοντας νέες, συναρπαστικές απολαύσεις, που δυστυχώς δεν θα βρουν, όσο κι αν ψάχνουν.
Το μέτριο σενάριο των Κρις Γουάιτζ και Τόνι Γκίλροϊ μας μεταφέρει σε μια εντελώς διαφορετική εποχή και με νέα πρόσωπα, που δεν έχουν καμία σχέση (παρά τις κάποιες, αδικαιολόγητες, αναφορές) με τα προηγούμενα, για να παρακολουθήσουμε την αγωνιώδη προσπάθεια μιας χούφτας μελών της Επαναστατικής Συμμαχίας να εμποδίσουν τους υποστηρικτές της Αυτοκρατορίας να χρησιμοποιήσουν το Death Star, ένα όπλο ολικής καταστροφής, για να ολοκληρώσουν τα σατανικά τους σχέδια.
Η χούφτα των επαναστατών που τα βάζει με τις αμέτρητες στρατιές της Αυτοκρατορίας, περιλαμβάνει διάφορα πρόσωπα, μ´ επικεφαλής την Τζιν Έρσο (μια πολύ καλή πρέπει να πω Φελίσιτι Τζόουνς), μια αρχικά ατίθαση, κάπως κυνική, νεαρή που αρνείται να συμμετάσχει στην επιχείρηση αν και τελικά αναλαμβάνει να τη διευθύνει, ενώ, ανάμεσα στα πιο ενδιαφέροντα είναι και ένα νέο συμπαθητικό ρομπότ, το K- 2SO.
Ο σκηνοθέτης του «Γκοντζίλα», Γκάρεθ Έντουαρντς, φαν από μικρή ηλικία των «Star Wars», όπως ο ίδιος αναφέρει, ανέλαβε να δώσει την απαραίτητη ζωή στη νέα αυτή περιπέτεια. Και κατάφερε ακριβώς αυτό: να φτιάξει μια ακόμη περιπέτεια στο ίδιο στιλ με τον «Γκοντζίλα», περιπέτεια εικαστικά αρκετά συναρπασρική, γεμάτη δράση και διαστημικές μάχες που δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα, με κυρίαρχο πάντα τη νέα τεχνολογία, μόνο που εδώ, οι μάχες αποκτούν μια πιο ρεαλιστική μορφή, ίσως επηρεασμένες από αληθινούς πολέμους (Αφγχανιστάν, Ιράκ, Συρία). Όσο για τους χαρακτήρες, αυτοί δυστυχώς παραμένουν πέρα για πέρα χάρτινοι, χωρίς τίιποτα το ξεχωριστό, που να τους κάνει πειστικούς. Με αποτέλεσμα, παρά τις προσδοκίες των παραγώγών, η Δύναμη (των προηγούμενων ταινιών) να μη ξυπνά!
ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
** 1/2 – Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΧΕΛΩΝΑ (La tortue rouge). Γαλλία/Βέλγιο, 2016. Σκηνοθεσία-σενάριο: Μίκαελ Ντούντοκ Ντε Γουιτ. Κινούμενα σχέδια. 80′
Μια χωρίς κανένα διάλογο περιπέτεια κινούμενων σχεδίων των στούντιο Γκίμπλι του Γιαπωνέζου Χαγιάο Μιγιαζάκι, γύρω από ένα ναυαγό που βρίσκεται ξαφνικά σε ένα έρημο νησί, παρέα με χελώνες και καβούρια και οποίος ανακαλύψει πως οι προσπάθειες του να δραπετεύσει από το νησί ανατρέπονται κάθε φορά από μια κόκκινη χελώνα. Ο Ολλανδός σκηνοθέτης Μίκαελ Ντούντοκ Ντε Γουίτ διανθίζει το όμορφο αυτό φαντεζίστικο παραμύθι του με ονειρικές σκηνές και αλληγορικά στοιχεία, για να φτιάξει μια όμορφη, συγκινητική ταινια, που θα γοητεύσει μικρούς και μεγάλους.
1/2 – ΚΡΥΦΗ ΟΜΟΡΦΙΑ (Collateral Beauty). ΗΠΑ, 2016. Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Φράνκελ. Σενάριο: Άλαν Λεμπ. Ηθοποιοί: Γουίλ Σμιθ, Έντουαρντ Νόρτον, Κέιτ Γουίνσλετ, Χέλεν Μάρεν, Μάικλ Πένια, Κίρα Νάιτλι. 97′
Αποτυχημένη, γεμάτη κλισέ και απίθανες καταστάσεις, προσπάθεια μεταφοράς στη σύγχρονη Νέα Υόρκη της ιστορίας του Ντίκενς στο «Χριστουγεννιάτικο παραμύθι» με τον Γουίλ Σμιθ στο ρόλο ενός στενοχωρημένου επιχειρηματία που, με τη βοήθεια των υπαλλήλων του, αντιμετωπίζει τα τρία φαντάσματα από το παρελθόν…
